Podróż W krainie szczęśliwych krów

DZIEŃ 1

Obudziłem się wcześnie, jak zwykle. Najważniejsze zadanie jakie dzisiaj miałem, to zrobienie zakupów na śniadanie. Sklep był czynny dopiero od godziny 9 więc pomyślałem, że pójdę na zakupy okrężną drogą. Wyszła z tego marszruta na 12 kilometrów. Najważniejsze, że wróciłem na czas z pełnym plecakiem i siatami zakupów.

Dzisiejszego dnia w planach mieliśmy rozruszanie kości w Hofalm – regionie niedaleko Filzmoos. Można się tam dostać samochodem (droga płatna 5,50 €), lub bezpłatnym autobusem z miasteczka. Hofalm jest popularnym  miejscem wielu wycieczek z Filzmoos, spotykamy tutaj zorganizowane grupy, rodziny, rowerzystów (najczęściej na rowerach elektrycznych). Na miejscu można posilić się w 2 schroniskach przy regionalnej muzyce na żywo, kupić pamiątki, ale najważniejsze udać się na jeden z licznych szlaków turystycznych o zróżnicowanej trudności. Każdy coś dla siebie znajdzie. Widoki były piękne, szczególnie majestatycznie wyglądał szczyt Große Bischofsmütze (2458 m n.p.m.), który swoimi dwoma bliźniaczymi wierzchołkami strzelał prosto w niebo. Dla córki największą atrakcją były pasące się konie. Skrupulatnie zaznajamiała nas z rasą, maścią i innymi cechami szczególnymi każdego z nich. Więcej niż koni było krów. Wylegiwały się leniwie na łąkach, spokojnie przechadzały i zewsząd słychać było pobrzękiwanie dzwonków zawieszonych na ich szyjach. My wybraliśmy „Große Rundweg” dookoła Almsee. Po spacerze wróciliśmy do schroniska Unterhof Alm na pyszny strudel z jagodami.

Spacer był bardzo udany, ale Lenkę ciągnęło z powrotem do Folzmoos, bo przecież sklepy będą otwarte, a tu już drugi dzień w Austrii bez żadnej pamiątki ;)

DZIEŃ 3

W tym dniu największą atrakcją miał być przyjazd Ani ;) Nie wiem czy Lenka bardziej stęskniła się za ciotką czy za jej szalonym Jack Russell Terrierem, w każdym razie nie mogła doczekać się wizyty. Pomyślałem sobie, że jedyną konkurencją dla takich atrakcji mogą być tylko świstaki. Kilka kilometrów od Filzmoos znajduje się górska hala, na której żyją te sympatyczne, częściowo oswojone ssaki. Rozochoceni zdjęciami w internecie roześmianych dzieci, karmiących świstaki marchewkami, ruszyliśmy w drogę. Za Hachau w drodze do Ramsau znajduje się wygodny parking. Z tego miejsca można wyruszyć busikiem do Bachlalm, albo pokonać trasę pieszo. My wybraliśmy drugie, bardziej ambitne rozwiązanie. Spacer to kilka kilometrów i ok 300 m różnicy wysokości. Po pokonaniu wielu serpentyn i dość ostrego podejścia dotarliśmy na halę, gdzie powinny przywitać nas świstaki. Kilka osób kręciło się po łące, ale żadnego futerkowca nie mogliśmy dostrzec. Po dokładniejszych oględzinach znaleźliśmy norki świstaków, pozatykane wręcz marchewkami, ogórkami i innymi przysmakami. Rozczarowanie rekompensowały, chociaż nie w pełni, piękne widoki na górskie łąki i skaliste szczyty – Rötelstein (2242 m n.p.m.) i po drugiej stronie Hoher Dachstein (2995 m). Zawód poszliśmy sobie wynagrodzić w schronisku. Przypomniała mi się potrawa z Południowego Tyrolu, którą zajadałem się na nartach. Były to opiekane ziemniaczki, sadzone jajko i speck, wszystko posypane szczypiorkiem. Niestety pani stwierdziła, że nie mają takiego dania, ale bardzo podobne. Na stole wylądował talerz, na nim ziemniaczki, jajko, szczypiorek, z małą różnicą – zamiast specku była jakaś pieczona mielonka czy mortadela i właśnie o tą różnicę tutaj chodzi ;)

Ruszyliśmy w drogę powrotną zataczając małe kółko przez halę. Nagle jest, Magda wypatrzyła świstaka. Dał się podejść dość blisko, ale głodny nie był. Chwilkę postał, porozglądał się dookoła i czmychnął do norki. Śmialiśmy się, że akurat ten jeden miał właśnie dyżur. Domyślamy się, że środek dnia to pewnie nie jest najlepsza pora na obserwację tych stworzeń, może lepszy byłby wczesny poranek albo wieczór.

Przyjazd Ani i spotkanie ze świstakiem postanowiliśmy uczcić wieczorem w restauracji w naszym pensjonacie. Gospodarze powitali nas z otwartymi ramionami. Restauracja specjalizowała się w żeberkach, więc wybór był prosty. Dostaliśmy długie deski, a na nich po kilkadziesiąt centymetrów żeberek każdy, plus oczywiście dodatki. Walczyliśmy dzielnie wspomagając się wysokoprocentowymi sznapsami na bazie pędów kosodrzewiny. Podobno specjał ten poprawia ukrwienie, ma działanie przeciwzapalne i łagodzi bóle, a także dobrze wpływa na mięśnie i stawy, więc sobie nie żałowaliśmy ;) Znad talerza obserwowałem właścicieli pensjonatu – niezwykle sympatyczne i energiczne małżeństwo. Chociaż na chwilkę przysiadali się do każdego stolika, chwilkę rozmawiali, żartowali. Jednocześnie obsługiwali salę, roznosili zamówienia, sprzątali stoliki, zawsze z pełnym uśmiechem na twarzy. Zaobserwowałem, że ich dzień pracy zaczynał się koło 7 rano, a kończył po 23. Właściciela spotykałem każdego ranka jak z kucharzem siedzieli przed restauracją i skrobali ziemniaczki. Na mój widok zawsze padało pytanie „Alles gut?” i nie wystarczyło zdawkowe „Ja, naturlich, alles gut” trzeba było chwilkę porozmawiać, zamienić kilka zdań i w ciągu tej krótkiej rozmowy było czuć szczere zainteresowanie i dbałość o to żeby naprawdę alles było gut.

Z wyjazdem na Dachstein czekaliśmy na idealną pogodę. Właśnie na dzisiaj zapowiadano bezchmurne niebo. Dzień wcześniej odwiedziliśmy biuro informacji turystycznej w Filzmoos, żeby zarezerwować bilet na kolejkę (można to zrobić również online). Kłopot był w tym, że o ile na wjazd na górę były wolne miejsca, to w drogę powrotną wszystko było zarezerwowane. Pani z informacji bardzo się zafrasowała, podzwoniła trochę i przekazała nam informację, że jak wjedziemy na górę, to z całą pewnością nikt nas tam nie zostawi i wrócimy na dół. Obsługa nikogo nie zostawi na pastwę losu.

Pod samą kolejkę samochodem nie można podjechać. Nie jest to duży kłopot, bo jak to w Austrii wszystko jest perfekcyjnie zaplanowane – parking, autobus itd. W kasie pracownica miała bardzo duże wątpliwości czy możemy wjechać, mając rezerwację tylko w jedną stronę. Potwierdza to tylko fakt, że w tym kraju nie ma miejsca na żadną improwizację. Dłuższa rozmowa przyniosła taki skutek, że znalazło się miejsce powrotne, ale za godzinę. Dostaliśmy zapewnienie, że jest to wystarczający czas, żeby wszystko (wiszący most, schody do nikąd, pałac lodowy) dokładnie, spokojnie obejrzeć. Nie mając zbyt wielkiego wyboru, zdecydowaliśmy się. Wagonik pomknął w górę i po kilku minutach wysiedliśmy w innej strefie klimatycznej. Po północnej stronie Dachsteinu, na płaskowyżu znajduje się lodowiec, który jest jednocześnie najdalej na wschód wysuniętym lodowcem alpejskim. Dużą atrakcją Dachsteinu jest most wiszący nad kilkusetmetrową przepaścią. Na jego końcu znajdują się „schody do nikąd” – przeszklona platforma zawieszona nad urwiskiem. Te schody są przyczyną kilkudziesięciominutowego zatoru na moście. Każdy turysta chce się sfotografować na schodach sam i najlepiej w kilku pozach. Ominięcie kolejki jest praktycznie niemożliwe, zostaje więc przesuwanie się krok po kroczku w ślimaczym tempie. W połowie mostu zdaliśmy sobie sprawę, że nijak nie zdążymy wrócić o wyznaczonej godzinie. Nie przejęliśmy się tym bardzo, mając w pamięci słowa, że przecież nikt nas tutaj nie zostawi. Z wiszącego mostu weszliśmy prosto do Pałacu Lodowego. Największą atrakcją tego miejsca jest… temperatura, zwłaszcza po ponad 30 – stopniowych upałach. A cała reszta – rzeźby lodowe, no cóż, co kto lubi… Jaskinia lodowa na Hintertux dużo bardziej mi się podobała. Napatrzyliśmy się na widoki dookoła (swoją drogą widziałem wiele ładniejszych w Alpach) i skierowaliśmy się do kolejki. Pomimo obaw, nie było kłopotów z powrotem. Obsługa nie sprawdzała rezerwacji, przechodziło się tylko przez automatyczną bramkę. Troszkę za późno zorientowałem się, że można wrócić na dachu wagonika, w specjalnie przyszykowanym tarasie. Niestety mieści się tam tylko 10 osób i ja się już nie załapałem.

Szybko nam poszło z atrakcjami Dachsteinu i mieliśmy jeszcze pół dnia do wykorzystania. Zdecydowaliśmy się na godzinny trekking do schroniska Dachstein-Südwand-Hütte szlakiem okrążającym cyrk polodowcowy u stóp masywu. W schronisku panował duży ruch. Znajduje się na trasie szlaku…… okrążającego masyw Dachsteinu. Jest również bazą wypadową na okoliczne via-ferraty, a właściwie tutaj powinienem powiedzieć klettersteigi. Kilku turystów właśnie skończyło wspinaczkę, uzupełniali płyny, a z ich twarzy biło zmęczenie i jednocześnie promienieli szczęściem, spełnieniem i radością ze szczęśliwego powrotu. Trochę im zazdrościłem, ale przecież jeszcze tylko miesiąc…

Od dzieciństwa, przez długie lata przewijała się w naszej rodzinie pocztówka z Hallstatt. Wyglądała nierealnie, zwłaszcza w latach 80-tych. Długi czas nie mogłem uwierzyć, że tak piękne miejsce może istnieć. Poźniej nauczyłem się czytać i posługiwać skorowidzem w atlasie, dzięki czemu powoli zaczynałem wierzyć w istnienie tego, dla mnie mitycznego miejsca. Mijały długie lata, aż dopiero teraz nadarzyła się okazja odwiedzić to miejsce. Dla mnie nie była to poprostu wizyta w pięknym miejscu, wpisanym na listę UNESCO. To było znacznie coś więcej, jakby spełnienie dziecięcych marzeń, które w czasach szarego PRL-u były tak bardzo nierealne, że nigdy nie przyszłoby mi wypowiedzieć je na głos.

Największym wyzwaniem w Hallstatt jest zaparkowanie samochodu. Po kilku kółeczkach udało się ok 3 kilometry za miastem. Nie była to jakaś tragedia, po prostu czekał nas spacerek wzdłuż jeziora. Miejsce zaparkowania zdecydowało o kolejności zwiedzania. Pierwszą atrakcją była kopalnia soli. Okazało się, że jest to całkiem logiczna kolejność, bo w trakcie zwiedzania kopalni, sporo dowiedzieliśmy się o samym miasteczku. Największe zaskoczenie jest takie, że do kopalni wjeżdża się kolejką szynową stromo... pod górę :) Nawet jeśli ktoś nie planuje zwiedzać kopalni, to warto wybrać się na przejażdżkę kolejką, żeby podziwiać widok na jezioro. A sama kopalnia? No cóż... do naszej Wieliczki nawet się nie umywa ;) Na dodatek trafiliśmy do grupy z turystami z Azji i chyba nikt im nie powiedział, że to jest trasa turystyczna, a nie metro w Tokio i nie trzeba się tak pchać...

Resztę dnia spędziliśmy w miasteczku, spacerując powoli, oglądając pamiątki, zaglądając w urocze zakątki miasteczka. Jakie wrażenia? Co zostało z dziecięcego wyobrażenia o tym miejscu? Czy czar prysł? Hmm... miejsce jest niewątpliwie warte odwiedzenia, ale jak inne pozostałe  miejsca "must see" jest strasznie zadeptane. Tłumy ludzi w ciasnych uliczkach, kolejki do miejsc gdzie są najładniejsze widoki. Co zrobić? Świat się zmniejszył, a ludzi przybyło. Tanie loty, wypożyczalnie samochodów na każdym kroku, szeroka oferta miejsc noclegowych. I wiecie co? Nie będzie lepiej... Ale i tak jestem szczęśliwy że w końcu trafiłem do Hallstatt. Wrzuciłem zdjęcie na portal społecznościowy i chwilę później zadzwoniła do mnie siostra, ze słowami że zrobiłem takie zdjęcie, jak na tej starej pocztówce, która była u babci...