Podróż Andaluzja cz. III

Przez góry Sierra del Pinar jedziemy dalej w kierunku Rondy. I tutaj pogoda jest zgodna ze słowem zapisanym w przewodniku leje! To najbardziej deszczowy region Andaluzji. Leje tak, że zdjęcia białego miasteczka Grazalema robimy z samochodu i tylko na chwile zatrzymujemy się, żeby z bliska obejrzeć dęby korkowe, z których słynie ten rejon.

Wjeżdżamy do Rondy. Widać, że właśnie przestało padać. Co prawda chmury wiszą nad miastem, ale nam się upiekło. Jest to jedno z najczęściej odwiedzanych miast w Andaluzji i to widać po tłumach turystów na ulicy.

Jeżeli masz czas to przenocuj w tym mieście i rano ze wschodem słońca rusz z aparatem na zwiedzanie, światło jest boskie. Zresztą w nocy też warto powłóczyć się po mieście, bo większość zabytków jest podświetlona.

Najbardziej rozpoznawalnym zabytkiem Rondy jest most Puente Nuevo, monumentalny most o wysokości 100 m łączący obie strony wąwozu rzeki Guadalevín. Można go sfotografować z różnych miejsc, z tarasu jednej z restauracji, lub Casy de Don Bosco, gdzie jak głosi reklama jest najlepszy widok na most, co jest nie prawdą bo najlepsze zdjęcie można zrobić schodząc kawałek dawną drogą dla osłów prowadzącą z miasta w dolinę. Można też się wybrać na przelot balonem, ile taka atrakcja kosztuje nie mam pojęcia, ale na pewno widoki są niesamowite.

W kościele Santa María la Mayor natknęliśmy się na próbę chóru, jak oni pięknie śpiewali.

 Plaza de Toros, jest jedną z najstarszych w Hiszpanii. Fajnie było ją zobaczyć, nawet na arenie widać było ślady krwi. Tylko strasznie zdzierają z turystów, za wstęp liczą sobie aż 6 euro, porównywalnie wstęp do katedry w Grenadzie kosztował 3.5 euro.

Teraz czas na przyrodę. Najpierw chwila relaksu nad pięknym Zalewem Guadarhorce. Woda ma piękny lazurowy kolor, a wokół jak okiem sięgnąć pola pszenicy i  gaje oliwne.

Wąską górską drogą przedzieramy się, żeby zobaczyć głęboki na 200 m kanion El Chorro.

 Podziwiamy go z daleka. Nie jesteśmy tak odważni, żeby przejść zrujnowanym mostkiem do tamy, ani nie jesteśmy wspinaczami a to miejsce jest dla nich rajem

Wąską dziurawą drogą jak niektórzy z nas określili zgodnie z nazwą miejscowości tylko bez c na początku, horroru docieramy do wioski Valle de Abdalajis. Tu musimy przystanąć. Zagrzały nam się hamulce. Szczególne ostatnie metry były niezłe, pionowy zjazd w dół.

Wreszcie dojeżdżamy do atrakcji do której cały dzień jedziemy rezerwat El Torcal.  Jego główna atrakcją są przedziwne formacje skalne.

Wybraliśmy się na łatwą ścieżkę, która wytyczona jest na 45 min. A my szliśmy prawie dwie godziny co chwile stając i podziwiając te magiczne skały.

To wielkie pole do wyobraźni. Ciekawe jakie są Wasze skojarzenia? Co widzicie patrząc na te skały?

Czas pomyśleć o noclegu. Najbliżej jest miasto Anteguera.

Wjeżdżamy do miasta, a tam zamykają ulice i po obu stronach jedni przy krawężnikach sypią piaskiem. Od policjanta dowiedzieliśmy się, że w mieście jest procesja. Szybko lokujemy się we wskazanym przez niego hotelu i ruszamy w poszukiwaniu procesji. Podobno wyruszyła o 19, a pod naszym hotelem będzie przechodzić koło 21.00.

I faktycznie parę przecznic dalej natrafiamy na procesje. Posuwa się bardzo wolno co chwila przystając, bo ciężki ołtarz niesiony jest na ramionach parędziesięciu mężczyzn, Celebrant dzwonkiem oznajmia przystanek, a powodów może być bezliku np. zgasła świeczka na ołtarzu. Gdy staje ołtarz staje też reszta procesji, przestają grać orkiestry. Taka procesja trwa wiele godzi, ta się skończyła po północy. A uczestniczą w niej nie tylko wierni, ale także dygnitarze. Wierni niosą zapalone świece, z których wosk kapie na rozsypany piasek, który później jest szybko sprzątany przez odpowiednie ekipy. Mieliśmy szczęście, że udało nam się to zobaczyć.