Hanzeatycki charakter Tallina jest widoczny dla przybysza od pierwszej chwili, gdy wejdzie w labirynt nastrojowych uliczek tutejszej Starówki. Gotyckie kościoły, baszty, kamieniczki, ornamenty są tu jakby żywcem przeniesione z Lubeki, Bremy czy Gdańska. I jest ich nieprawdopodobnie dużo. Jest też w starej części Tallina niemało secesji, ale nie ona tu dominuje. Może jedynym architektonicznym dysonansem jest tu monumentalny prawosławny sobór świętego Aleksandra Newskiego, postawiony w końcu XIX wieku na górującym nad Starówką wzgórzem Toompea. W każdym razie miasto spodobało nam się "od pierwszego wejrzenia".
Często uważa się Tallin za uboższe przedmieście Helsinek. Niesłusznie. To raczej Helsinki są bogatszą peryferią, starego, dostojnego Tallina.
