Obrazy jak z bajki, nie zapewniają jednak życia bez szarości dnia. Trudno określić to idylliczne miejsce mianem wioski rybackiej, ale właśnie tak mówią o niej Ci, którzy zmyślają swoje adresy. Mój to Aleja Oceaniczna nr 1, ale gdyby ktoś chciał wysłac mi paczkę wystarczy, że napisze Radek i poda kod pocztowy. Prawda jest taka, że większość mieszkańców pozostających w zimie na wyspie, to rybacy i ich rodziny. Mamy jeszcze nauczyciela w szkole podstawowej (w zeszłym roku uczyło się tu 4 chłopców), dwoje właścicieli sklepów, w których transakcje bezgotówkowe oznaczają zapisywanie zakupów na kartce papieru "na krechę", choć tu nazywają to systemem honorowym i na koniec pracowników poczty, razem ok. 60 mieszkańców.
A więc rybacy, nie inteligencja, choć jak sami wiemy "szkiełko i oko" nie zawsze idzie w parze z mądrością. Rybacy, w większości mężczyźni, choć są 3 kobiety, trudnią sie połowem homarów. Jest to zawód jeden z najtrudniejszych z jakim miałem do czynienia i o zgrozo niekoniecznie przynoszący godziwe wynagrodzenie. Jeszcze kilka lat temu sprzedaż homarów była zajęciem całkiem intratnym. Jednak dwa lata temu cena tego delikatesu spada do ok. 5 dolarów za kg w skupie. Jak na tutejsze warunki, to koszmar, nie idylla.
Co jednak robić by prowadzić godne życie, wychowac rodzinę i nie stracić kontaktu z rzeczywistością. Można uciec, bo tak łatwiej, choć ceną takiej przegranej jest brak poczucia bycia pod czyjąś opieką. Tu nikt nie jest sam. Zima zbliża. Kobiety, jak setki lat temu, chwytają się za szydełkowanie, robienie na drutach, rozwijanie swoich zdolności kulinarnych (choć nie łątwo jest wejśc w posiadanie odpowiednich produktów spożywczych, o warzywach i owocach zapominają nawet na pół roku). Gdy zamarznie kanalizacja, nie ma mowy, że nie znajdzie się choć kilku chętnych do pomocy. To jedna wilelka rodzina, w której co drugi jest bezrobotny, wujek i ciotka są alkoholikami, a dziadek nie ma za co palić w piecu. A i tak wszyscy się kochają.
