Kościoły warowne w regionie wznoszone były głównie przez Sasów siedmiogrodzkich od XIII do XVI wieku. Siedem wsi położonych w południowej i południowo-zachodniej Transylwanii z kościołami obronnymi jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO (Biertan od 1993 roku, a pozostałych sześć od 1999 roku).
Sasi pojawili się w dużej liczbie w Siedmiogrodzie w XIII wieku dzięki akcjom osadniczym organizowanym przez królów węgierskich. Zamieszkany przez nich rejon był narażony na liczne niebezpieczeństwa, przede wszystkim związane z obecnością agresorów za łańcuchem Karpat. Początkowo byli to Mongołowie (którzy kilkakrotnie spustoszyli Siedmiogród w XIII wieku) i Połowcy, później władcy lokalnych państw (Mołdawii i Wołoszczyzny) nieraz realizujących swe interesy zbrojnie na terenie Siedmiogrodu, wreszcie - przez stulecia - Imperium Osmańskie. Z tego powodu w miejscowościach zamieszkanych przez osadników jednym z najistotniejszych elementów zapewniających przetrwanie było tworzenie fortyfikacji, które mogłyby zapewnić schronienie ludności w razie niebezpieczeństwa. Najprostszym sposobem realizacji tego celu było umacnianie murowanych kościołów. Tworzenie takich zespołów obronnych trwało od XIII do XVI wieku. Kilkadziesiąt z nich, skupionych na stosunkowo niewielkim terenie, przetrwało do dzisiaj, zachowując w większości swą funkcję kultową oraz w pewnym stopniu społeczną, choć liczba Sasów w regionie w drugiej połowie XX wieku znacznie spadła. Kościoły te stanowią centrum wiosek, które także zachowały w dużej mierze topograficzny i urbanistyczny charakter nadany im w średniowieczu, wpisane w krajobraz otaczającej je przyrody.
Podstawowym elementem siedmiogrodzkich wiejskich zespołów warownych jest zazwyczaj murowany kościół romański lub gotycki o charakterze obronnym, często usytuowany na wzgórzu, posiadający potężne mury, niewielkie okna-strzelnice, wysokie wieże (niekiedy dodawane także nad prezbiterium), hurdycje i strychy obronne nad nawami i prezbiterium (niekiedy kilkupiętrowe). Ponadto kościół otaczano murami obronnymi - często nie tylko pojedynczym pierścieniem, ale podwójnym lub nawet potrójnym z basztami obronnymi - czyniąc z niego prawdziwą fortecę. W wewnętrznym pasie murów nierzadko znajdowały się pomieszczenia gospodarcze i mieszkalne, połączone misternym systemem drewnianych galerii, zewnętrznych schodów i pomostów, tworzących ciekawe i rzadko spotykane rozwiązania architektoniczne, a służące jako schronienie ludności oraz jej dobytku podczas najazdów. Rozwój tych systemów obronnych w poszczególnych wypadkach następował zazwyczaj stopniowo, w miarę możliwości, poczynając od umocnień kościoła, dobudowy czy podniesienia wież, kolejnych kondygnacji strychu, hurdycji itp. - tak, że charakter sakralny miejsca łączył się bardzo ściśle z funkcją obronną, kończąc na kolejnych pierścieniach murów obronnych czy ich basztach. Stąd niekiedy założenie może wydawać się chaotyczne.
Kościoły obronne niekiedy zachowały w sobie arcydzieła kultury epoki gotyku i baroku w zakresie wyposażenia oraz malowideł. Są to pełne uroku świątynie, otoczone murami, ale pełne lekkości, której nadają im drewniane wykończenia wież. Większość z nich umiejscowiona jest w bajkowej scenerii zielonych wzgórz lub sennych wiosek.