Odległa o ok. 150 km od Lizbony Alcobaça jest miastem w Regionie Centralnym Portugalii, leżącym w historycznej prowincji Estremadura. Miasto rozwinęło się wzdłuż dolin rzek Alcoa i Baça, od których wywodzi swą nazwę. Liczy ok. 16 tys. mieszkańców. Jednym z miast partnerskich Alcobaça jest polski Bełchatów. Miasto słynie Słynące ze swojego cysterskiego klasztoru i największego w Portugalii kościoła, wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
W starożytności istniała w tym miejscu osada Helcombatie. Po upadku Imperium Rzymskiego dominowali na tych terenach Wizygoci, którzy zostali stąd wyparci przez Arabów w VIII wieku. Ta część Portugalii została odbita przez chrześcijan pod koniec pierwszej połowy XII wieku i z tym okresem związana jest historia klasztoru.
Klasztor cystersów, którzy przybyli do Portugalii w 1138 roku, ufundował w 1153 roku król Alfons Henryk (1109-1185), znany też jako Alfons I Zdobywca dla upamiętnienia swojego zwycięstwa nad Arabami pod Santarém, które miało miejsce w 1147 roku. Był on także symbolicznym prezentem portugalskiego władcy dla opata Bernarda z Clairvaux (1090-1153), przyszłego świętego. Prace nad budową ruszyły w roku 1178 i były kontynuowane także przez następców Alfonsa I. Główne zabudowania opactwa i kościół zostały ukończone w 1252 roku za panowania króla Dionizego I (1261-1325). Mnisi wprowadzili się do budującego się klasztoru w 1223 roku.
Klasztor otrzymując szerokie uprawnienia z rąk królewskich już pod koniec XIII wieku zyskał wielkie wpływy, stając się najpotężniejszym w Portugalii. Jurysdykcja sprawowana przez zakonników nad żyznymi ziemiami, 13 miastami, 4 portami morskimi i 2 zamkami przynosiła zakonowi ogromne zyski, jak również prestiż polityczny. Opactwo stało się ośrodkiem nauki, kultury, polityki a nawet nowoczesnej agronomii. Już w 1269 roku uruchomiono szkołę przyklasztorną, zaś tutejsza biblioteka rękopisów była jedną z największych w Portugalii. Opat był potężnym wielmożą. Od początku panowania Jana I Dobrego (1385) do kresu panowania Jana IV Szczęśliwego (1656) był on mianowany przez króla i był członkiem Rady Królewskiej oraz pełnił inne urzędy państwowe. Jednak opływający w bogactwa braciszkowie z upływem czasu zaczęli prowadzić ekstrawagancki i wystawny tryb życia. Upadek i zepsucie moralne nie licowały z regułą cysterską. W roku 1810 francuscy najeźdźcy splądrowali opactwo, wywożąc jego najważniejsze skarby - w tym cenną bibliotekę. Pozostałe przedmioty zostały rozkradzione w 1834 roku podczas antyklerykalnych zamieszek i kasaty zakonów w Portugalii. Wtedy też zakonnicy opuślili klasztor.
Klasztor w Alcobaça zwiedzaliśmy późnym popołudniem na 1,5 godziny przed jego zamknięciem. Uniknęliśmy dzięki temu tłumu turystów i mogliśmy w spokoju i ciszy pospacerować po klasztornych zakamarkach. Niestety, późna pora nie pozwoliła na zwiedzenie regionalnego muzeum wina, które również mieści się w tym miasteczku.
