W drodze przez Atlas goniła nas burza z piorunami, która pokrzyżowała nam plany noclegowe. Uciekając przed czarnymi chmurami dotarliśmy do Errachidy, noclegi były jednak dość drogie, więc postanowiliśmy wyjechać za miasto. Było już późno i ciemno. Zjechaliśmy z głównej drogi i na, jak nam się wydawało, pustkowiu, rozłożylismy nasze obozowisko. Rozglądając się po okolicy zauwżyliśmy, że w pewnej odległości od nas pali się światełko. Wyglądało jak lampka przed małym domkiem. Po chwili z daleka zaczęło sie do nas zbliżać inne światełko, a sądząc po tempie zbliżania się, stwierdziliśmy, że to ktoś idzie z latarką. Zauważyliśmy jeszcze dwa inne światełka, które zbliżały sie w naszym kierunku z różnych stron, poczuliśmy się osaczeni przez światełka. Światełka te zmierzały w kierunku domku, ktory zauważyliśmy na początku. Gdy zbliżyli się do nas podeszli bliżej, językiem migowym zapytali, co tu robimy, w tym samym języku odpowiedzieliśmy, że chcemy przenocować. Z uśmiechami na twarzy powiedzieli we wspólnym już języku, że jak tylko przenocować, to możemy i poszli do domku.O poranku przyjrzeliśmy się dokładnie miejscu, w którym byliśmy. Domek okazał sie raczej slamsikiem skleconym z różych rzeczy i było tych domków więcej. Dookoła na dużej przestrzeni fruwały śmieci, poczuliśmy się jak na wysypisku. Przejezdżająca śmieciarka przekonała nas, że nieopodal musi być miejsce zrzutu śmieci, a mieszkający tutaj ludzie żyją z tego, co znajdą na wysypisku. Tubylcy także już nie spali, zaczęli swój kolejny dzień. Niektórzy przechodzili obok idąc w swoją stronę, a niektórzy przyglądali się nam, a my przyglądaliśmy sie im. Sytuacja była o tyle niezręczna, że szykowaliśmy i jedliśmy śniadanie. Daliśmy dziecku batoniki, wszystkich poczęstowaliśmy ciastkami i nadszedł czas na rozstanie. Udaliśmy się w dalszą podróż.
