Następnego dnia rano wsiadłyśmy do metra i pojechałyśmy na dworzec, skąd odchodzą marszrutki. Zamierzałyśmy udać się do Signagi, a stąd do monastyru David Gareji, położonego na granicy Gruzji i Azerbejdżanu.
Gdy wysiadłyśmy z metra, zaczęłyśmy rozglądać się, w którą stronę iść. Podszedł do nas Gruzin i zapytał, czy chcemy iść na dworzec i wskazał nam drogę. Po chwili zawrócił i powiedział, że nas zaprowadzi, co uczynił. Na dworcu pomógł znaleźć nam właściwą marszrutkę (napisy z trasą po gruzińsku, więc trzeba pytać, która to). Okazało się, że jest już w połowie zapełniona i wszystkie nie zmieścimy się, nie mówiąc o naszym bagażu. Wspomniany Gruzin pokręcił się po dworcu i po chwili podjechała większa marszrutka, a pasażerowie z tej pierwszej przesiedli się. Wsiadłyśmy i my. Gruzin dwa razy podkreślił, że płacimy po 6 lari od osoby, a nie więcej i pojechałyśmy. Wszystko działo się tak szybko, to było pierwsze zetknięcie z operatywnością Gruzinów, którzy są bardzo życzliwi i bez problemu załatwią wszystko jeżeli chodzi o transport i nocleg.
Po dotarciu do Signagi właścicielka guesthausu w kilka minut załatwiła nam samochód (20 lari/os) i pojechałyśmy do monastyru David Gareji, podziwiając po drodze uroki kaukaskich gór.
Klasztor został założony w VIw. przez Dawida, jednego z 13 syryjskich ojców, który osiedlił się w jednej z jaskiń. Później został rozbudowany, przeżywał lepsze i gorsze chwile związane z najazdami obcych.
Po wejściu za mury podziwiać można zabudowania klasztorne, cele wykute w skałach, pospacerować krużgankami.
Po drugiej stronie wzgórza, na którym położony jest monastyr, znajdują się ruiny skalnego miasta, ciągnące się wzdłuż granicy z Azerbejdżanem. W niektórych jaskiniach zachowały się freski z okresu istnienia miasta, które powstało w Vw.
