„Dwa tysiące dwieście lat temu Pierwszy Cesarz, który zjednoczył Chiny i wzdłuż ich północnej granicy wybudował Wielki Mur, doszedł do wniosku, że aby zachować jedność kraju, utrzymać go pod kontrolą oraz „zapobiec wątpliwościom i nieporządkom wśród ludzi” (tak właśnie się wyraził), należy wykorzenić dawną myśl i dawne obyczaje. Rozkazał więc zniszczyć wszystkie książki z wyjątkiem traktatów na temat medycyny, astrologii i rolnictwa. Rozkaz dokładnie wypełniono; wraz z tysiącami książek spalono także czterystu sześćdziesięciu uczonych, aby ich umysły nie mogły zapamiętać i przekazać innym tego, co chciano wykreślić na zawsze.
Konfucjanizm został więc nagle wymieciony z Chin, lub przynajmniej tak się wydawało. W zaledwie siedemdziesiąt lat po tej czystce jeden z potomków Konfucjusza, pragnąc rozbudować dom, w którym mistrz urodził się i mieszkał, zburzył fragment muru i znalazł wśród cegieł egzemplarz pism przodka, który z narażeniem życia ukrył tam dziadek. Z kopii tego egzemplarza miliony Chińczyków przez ponad dwa tysiące lat uczyły się etyki. Wykucie tych dzieł na pamięć strona po stronie stanowiło przez dwadzieścia stuleci warunek zdania cesarskiego egzaminu państwowego, który otwierał drogę do nominacji na mandaryna administratora.” Tiziano Terzani - „Zakazane Wrota”
Konfucjusz – najsłynniejszy filozof chiński, którego nauki dały podstawę pod całą kulturę chińską. Urodził się w Qufu w prowincji Szantung, gdzie znajduje się także jego grób oraz najważniejsza świątynia. W Pekinie zaś jest druga co do ważności jemu poświęcona świątynia w Chinach. Założona została w 1302 roku, a więc za czasów panowania mongolskiej dynastii Yuan. Leży w cichej i wąskiej alejce hutongu, gdzie z dala od zgiełku wielkiego miasta panuje spokój i harmonia - bliskie w końcu myśli konfucjańskiej. Zaraz za wejściem na główny dziedziniec świątyni, znajduje się 200 stel z wygrawerowanymi imionami osób, które pomyślnie zdały cesarskie egzaminy urzędnicze. Jednym z kluczowych elementów egzaminu bowiem była znajomość kanonu konfucjańskiego, który stał u podstaw funkcjonowania państwa chińskiego.
„W ciągu wieków myśl Konfucjusza (o doskonałym społeczeństwie na kształt piramidy, w którym każdy na swoim poziomie ma zobowiązania moralne wobec innych, znajdujących się na pozostałych poziomach) wryła się głęboko w umysły mieszkańców Chin. Wiele milionów Chińczyków nadal głęboko wierzy – często nieświadomie – w przekazane przez konfucjanizm wartości, takie jak synowskie oddanie, życzliwość i posłuszeństwo. Wagę tych właśnie zalet podkreśla się obecnie znowu, aby przywrócić poczucie moralności w społeczeństwie pozbawionym orientacji i tradycji etycznej przez rewolucję kulturalną, która nauczyła całe pokolenie młodzieży buntu, braku szacunku dla autorytetów i lekceważenia ludzi starszych.” Tiziano Terzani - „Zakazane Wrota”
Zaraz obok Świątyni Konfucjusza znajduje się powiązana niegdyś ściśle z nią Akademia Cesarska (Guozijian). Powstała w 1308 roku i w czasie panowania dynastii Yuan, Ming i Qing była najważniejszą pod względem edukacyjnym szkołą w Pekinie, kształcącą przyszłych urzędników cesarskich, jedną z kilku w Chinach. Odwiedzana była przez cesarza, który spotykając się ze studentami, czytał im teksty z filozofią konfucjańską. Akademia Cesarska zlikwidowana została podczas tzw. Stu Dni Reform w 1898 roku, a jej rolę przejął nowo utworzony Cesarski Uniwersytet w Pekinie. Po 1949 roku w budynkach dawnej akademii umieszczono bibliotekę. Dziś jest to jedyna zachowana akademia cesarska w Chinach.
