Na miejscu dawnej stolicy Imperium Mongolskiego stoi dziś Erdenedzuu chijd – najstarszy i jednocześnie jeden z największych i najpiękniejszych klasztorów buddyjskich w Mongolii. Budowa świątyni rozpoczęła się w 1586 roku z inicjatywy Abataj-chana i przez kolejne 300 lat klasztor stale rozbudowywano. Kamienie które posłużyły do jego budowy pochodziły z ruin dawnego Karakorum. W czasach swojej największej świetności klasztor mieścił 60 świątyń i setki jurt oraz innych pomniejszych budowli a żyło tu nawet do 1000 mnichów. W 1734 roku rozpoczęto budowę wielkiego prostokątnego muru otaczającego klasztor z 27 stupami (w Mongolii zwanymi suburganami) na każdym boku, co daje łącznie liczbę 108 – tyle, ile jest koralików w buddyjskim różańcu oraz tyle, ile jest ludzkich uczynków (podzielonych po równo w naukach buddyzmu na dotyczące przeszłości, teraźniejszości i przyszłości). Budowę muru zakończono w 1804 roku.
„Całość otacza warowny mur z białymi kapliczkami w kształcie dzwonów, czyli stupami. Stupa kryje zakopane pod nią relikwie lub broń, których lepiej nie szukać, bo ich odkopanie niechybnie przyniesie nieszczęście. Stupy w Erdene Dzuu zwieńczone są szpiczastą wieżyczką z wyrzeźbionym ideogramem sojombo. To symbol dzisiejszej Mongolii.” Małgorzata Dzieduszycka-Ziemilska - „Wszyscy jesteśmy nomadami”
Klasztor został poważnie zniszczony przez Mandżurów w latach 80-tych XVIII wieku, choć potem został odbudowany. Nie przetrwał jednak w całości zniszczeń, jakie dokonali komuniści w latach 1937-40. Z dziesiątek świątyń pozostało tylko pięć, oprócz nich parę mniejszych budynków modlitewnych, kilka grobowców oraz stupy. Na szczęście ocalało wiele cennych relikwii i przedmiotów rytualnych, które można oglądać w salach klasztoru. Na nowo bowiem jako muzeum Erdene Dzuu działa od 1965 roku. W jego wnętrzach znajdują się drogocenne posągi buddyjskie, malowidła na zwojach (thanka) czy maski używane podczas rytualnego tańca cam. Po upadku komunizmu, na początku lat 90-tych XX wieku, klasztor oprócz funkcji muzealnych zaczął także ponownie pełnić funkcje sakralne. Państwo zwróciło go mnichom i od tego czasu stopniowo odradza się jako jeden z najważniejszych ośrodków buddyjskich w Mongolii.
Ze względu na swe znaczenie kulturowe w 2004 roku cała Dolina Orchonu (wraz z Karakorum) została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
