Przez kolejne dni szwendamy się po mieście i okolicach. Tak jak lubimy, czasami bez konkretnego celu, obserwując mijanych ludzi, zastanawiając się kim są i jak im się tutaj żyje.
W porównaniu z kilkoma innymi skandynawskimi miastami, które mieliśmy okazję odwiedzić, Stavanger nie przypada nam jakoś szczególnie do gustu. Sama zabudowa jest w większości niska, ale sporo jest bardziej "typowych" budynków, mających niewiele wspólnego ze skandynawskim klimatem. Dodatkowo samo położenie miasta nie jest tak urokliwe jak na przykład Bergen, które otoczone jest pięknymi górami – choć akurat to porównanie może nie być najlepsze zarówno z uwagi na mój sentyment do tych regionów, jak i fakt, że Bergen jest po prostu wyjątkowo pięknie zlokalizowane.
Bez wątpienia bardzo fotogenicznym miejscem jest najstarsza część miasta zwana Gamle Stavanger położona po zachodniej stronie zatoki (Vågen). Zabudowania, liczące sobie od 100 do około 300 lat, stanowią największy zachowany drewniany kompleks budynków w północnej Europie. Wzdłuż kilku brukowanych uliczek znajdują się pomalowane na biało domki bardzo ładnie prezentujące się w promieniach słońca. Kolorystykę urozmaicają różnobarwne drzwi (w większości w odcieniach niebieskiego) i donice z kwiatkami wystawione przed wejściem do domów. Niewątpliwym plusem tego miejsca jest brak jego "skomercjalizowania" - budynki są własnością prywatną i w większości są zamieszkałe (nie licząc muzeum sardynek, które jednakże wygląda dość niepozornie).
Jak przystało na skandynawskie miasta portowe (które oboje z mężem uwielbiamy) Stavanger ma jednak wiele zalet. Spaceruje się po nim przyjemnie, jak również nie brakuje miejsc do wypoczynku. Gdy tylko zza chmur przedziera się słońce siadamy na jednej z ławek przy porcie, obserwujemy życie toczące się wokół i delektujemy zapachem wody i rześkim powietrzem.
Poza nabrzeżem i Starym Miastem innym przyjemnym miejscem jest małe jezioro Breiavatnet z fontanną po środku usytuowanie w centrum Stavanger obok katedry Domkirken.Dużo większym naturalnym zbiornikiem wodnym jest natomiast oddalone 2 kilometry od centrum jezioro Mosvatnet. Jest to idealne miejsce dla spacerowiczów, biegaczy i rowerzystów, jak również na zorganizowanie pikniku, a zimą powstaje tutaj ogromne lodowisko. Dookoła jeziora prowadzi częściowo zalesiona, żwirowa droga o długości ok. 3 kilometrów. Jedno, powolne okrążenie zajmuje nam około 45 minut, zaś po drodze poza miejsowymi zażywającymi ruchu spotykamy uroczą gromadkę małych kaczek, łabędzi i kilka kotów (jeden wygląda nawet jak moja ulubiona rasa - norweski leśny ;). Tereny wokół jeziora stanowią dom dla rozmaitych gatunków ptaków, a ich przyjemny świergot umila nam spacer. Ciekawostką na trasie jest dość osobliwe drzewo całe obwieszone smoczkami, które dzieci mogą na nim zostawiać, gdy nie są im już potrzebne. Podobno pewnego roku pewna kobieta zdjęła wszystkie przedmioty z drzewa twierdząc, że nie może ono oddychać. Wywołało to ogólny sprzeciw i niedługo potem smoczki wróciły na swoje miejsce.
Z jeziora Mosvatnet wybieramy się kilka kilometrów dalej nad południowy brzeg Hafrsfjordu. Przy niewielkiej plaży znajduje się popularny pomnik „Swords in Rock” (nor. Sverd i fjell). Trzy brązowe miecze o wielkości około 10 metrów osadzone są w skale tuż nad brzegiem zatoki Møllebukta. Stoją w miejscu bitwy, jaką stoczył w roku 872 Harald Hårfagre, który zjednoczył Norwegię w jedno królestwo. Dzieło to stanowi symbol pokoju, jedności i wolności. Rękojeści mieczy Wikingów są wzorowane na przedmiotach znalezionych w różnych częściach kraju. Pomnik został zaprojektowany przez Fritza Roed’a (1928-2002), a odsłonięty przez króla Olafa V w 1983 roku.
Z kolei na północny wchód od centrum Stavanger rozciąga się archipelag niewielkich wysepek (Grasholmen, Sølyst, Engøy, Hundvåg, Bjørnøy, Roaldsøy i Ormøy), które połączone są z lądem mostami. Stavanger City Bridge (nor. Stavanger bybru) ma 1067 metrów długości i został otwarty w 1978 roku jako pierwszy w Norwegii tak duży most wiszący. Korzystając z niego można odwiedzić kolejne wyspy, a po drodze podziwiać piękny widok na zatokę i miasto i domy stojące niemal na wodzie. Mieszkanie „pod mostem” nabiera tutaj innego znaczenia. Czuję lekką zazdrość, gdy patrzę się na powstające poniżej na wysepce Grasholmen nowoczesne osiedla i urocze białe domki z ogromnymi oknami, tarasami i przede wszystkim ładnym widokiem.
Odpoczywając nad wodą z dala od centrum zapominamy na chwilę o nasilających się z każdą wizytą negatywnych odczuciach związanych z norweskimi miastami. Nie jesteśmy zaskoczeni dużą ilością imigrantów, ale obserwując niektórych obcokrajowców mamy pewne wątpliwości odnośnie celu ich przyjazdu. Mimo, że uważam się za osobę raczej tolerancyjną i otwartą na inne kultury to jednak uważam, że Norwegia jest przykładem kraju, któremu napływ imigrantów w wielu aspektach niestety zaszkodził. Albo zaszkodzi w niedalekiej przyszłości.Dlatego też zawsze, gdy jesteśmy w Skandynawii to najchętniej uciekamy z miasta w góry, szukamy mniej uczęszczanych szlaków, miejsc spokojniejszych, w których zazwyczaj spotyka się wyłącznie miejscowych. To są zawsze chwile, gdy czuję się tutaj najlepiej i zapominam o tym wszystkim co mnie niepokoi na świecie.
