Giovanna zostawiła dla mnie w pokoju mapę wyspy. Ta mapa jest całkiem wyjątkowa. Tak starannie wykonanej, tak dokładnej mapy nie znalazłam na żadnej z wysp. Ale przede wszystkim są na niej wyznaczone trasy w ciekawe miejsca, wszystkie z ilością schodków, ale też czasu jaki potrzebny jest do pokonania trasy – tam, oraz z powrotem. Te trasy się łączą ze sobą, tworząc sieć, jak linie metra. Alicudi to wyspa, na której główną jednostką odległości są ... schodki. Dlatego ta mapa nazywa się: Schodkowe metro...
To, że Giovanna napisała mi, że mieszka 200 schodków od głównej ulicy, to nic nadzwyczajnego – tu wszędzie wchodzi się po schodkach, i odległości tras są podane przede wszystkim w ilości schodków. Ale to jeszcze nie wszystko: w terenie oznaczone są szlaki, kolorowymi strzałkami, zgodnie z planem tras na mapie. Jak nasze szlaki w Tatrach. Dzięki temu łatwo znaleźć drogę, zorientować się, gdzie się jest...
Schodzę do portu (200 schodków w dół), kupuję w sklepie prowiant na wycieczkę, oraz mapę. Niech mapa Giovanny służy innym, a ja moją chcę zawieźć w domu.
Zajadam dziwna pizzę – z ziemniakami i mozzarellą, jest naprawdę dobra! Te ziemniaki, to takie cieniutkie surowe płatki położone na pizzy i upieczone, nie spodziewałam się, że to tak może smakować! Zajadam się też granitą morwową i mogę ruszać na obchód wyspy.
W porcie widzę wycieczkę „objazdową” – taką, co w jeden dzień opływa wszystkie wyspy. Po chwili wycieczkowicze znikają w restauracji hotelu Ericusa – spędzają na wyspie, według programu, półtorej godziny...
Postanawiam dzisiaj spenetrować zachodnią część wyspy, choć na mapie kusi najwyższy szczyt, Montagnole, 675 m (1625 schodków). Tłumaczę sobie, że to byłaby przesada – dość chodzenia po górach! Chcę zobaczyć stare zabudowania Tonna, a potem wysoko położone Pianicello. Najbardziej na zachód wysunięty punkt to Casa del Tramonto, ale tam raczej się nie wybieram, bo to znaczy Dom Zachodzącego Słońca, a jest przecież przed południem...
