Przez "Nad Niemnem" nie przebrnąłem, co muszę ze wstydem przyznać, zrażony dłużyznami opisów przyrody. Kiedy jednak stanąłem w miejscu, w którym Eliza Orzeszkowa tworzyła swoje dzieło, zrozumiałem, że opisać go w krótkich żołnierskich słowach po prostu się nie da. Krajobraz otaczający Bohatyrowicze oraz Miniewicze (powieściowy Korczyn) jest absolutnie wyjątkowy. Z jednej strony pola uprawne i łąki po horyzont, z drugiej nurt Niemna i lasy po drugiej jego stronie.
Dworek, w którym Eliza Orzeszkowa pisała swoją powieść, jest w tej chwili zamieszkany, można powiedzieć, że jego stan jest zadowalający. Po sąsiedzku znajduje się drugi tego rodzaju budynek, zapewne z pisarką nie związany, z którym los obszedł się zdecydowanie mniej łaskawie. Jeszcze kilka lat temu pokryty blaszanym dachem, teraz straszy nagimi ścianami, zgruchotanymi belkami stropowymi, dziurami ziejącymi w podłodze przez które łatwo wpaść do piwnic. Ciekawostką jest przyległy do owego dworku budynek, który z tego co się zorientowałem, krył w sobie instalację do czerpania wody z rzeki znajdującej się kilkanaście metrów poniżej. Czy ktoś wie, jak się takie ustrojstwo nazywa i na jakiej zasadzie działa?
W Bohatyrowiczach znajduje się symboliczny grób legendarnych założycieli wsi - Jana i Cecylii. Młodzi ludzie, zakochani w sobie mimo sprzeciwu rodzin, zdecydowali się na ucieczkę z domów i założenie rodziny w nadniemeńskiej puszczy. Tu w połowie XVI w. zbudowali chatę, wykarczowali las i prowadzili skromny, ale szczęśliwy żywot. Nazwisko Bohatyrowicz nadał im Zygmunt August, jako dowód uznania dla ich bohaterstwa i ogromu pracy przy ujarzmianiu dzikiej przyrody. "...oto ziemię dzikiej puszczy odebrał, a zawojowawszy ją nie mieczem i krwią, ale pracą i potem, (...) ojczyźnie bogactwa pomnażając."
Grób położony jest tuż przy wąwozie ich imienia, stanowiącym pomnik przyrody, na którego dno można zejść po drewnianych schodkach.
