Dla Żydów największą świętością jest znajdująca się na Wzgórzu Świątynnym ściana płaczu, jedyna pozostałość po całym kompleksie świątynnym zbudowanym przez króla Salomona w 10 w. pne, a zburzonym przez Babilończyków na rozkaz króla Nabuchodonozora II po zdobyciu Jerozolimy w 400 lat później. W I świątynii znajdowała się Arka Przymierza, zawierająca tablice dekalogu. Odbudowana w niespełna 100 lat później świątynia nie była ani tak piękna, ani majestatyczna jak poprzednio. Dopiero Herod Wielki na początku nowego tysiąclecia wybudowal monumentalną świątynię opartą na wzorcach architektury greckiej. Nie przetrwała ona jednak długo. Po powstaniu żydowskim w 70 r ne. została zrównana z ziemią przez Rzymian. Ściana Płaczu nie jest nawet częścią świątyni, a fragmentem muru oporowego wzmacniającego ściany sanktuarium od zewnątrz. Na tym wzgórzu, biblijnej górze Moria, Abraham gotów był złożyć w ofierze swego syna Izaaka. Pod ścianą płaczu Żydzi opłakują zburzenie Świątyni Jerozolimskiej, zgodnie z tradycją miejsce modlitwy dla kobiet i mężczyzn jest oddzielone.
To tu znajdują się najważniejsze w Izraelu meczety: Kopuła Skały i Al-Aksa. Wzgórze Świątynne jest najbardziej zapalnym miejscem Jerozolimy. Tu na skutek prowokacyjnej wizyty Ariela Szarona w meczecie Al- Aksa rozpoczęła się II intifada, powstanie arabskie.
Kopuła Skały to rodzaj sanktuarium. Ściany z marmury tworzą ośmioboczną podstawę ozdobioną mozaikami, witrażami i malowanymi kaflami oraz cytatami z Koranu. Aluminiowa kopuła pokryta płytkami złota przyciąga wzrok i widoczna jest z wielu miejsc Jerozolimy. Na ogromnych arkadach na górze stopni prowadzących do Kopuły zawisną w Dniu Sądu Ostatecznego szale ważące ludzkie dusze.
Na wzgórzu znajduje się również meczet Al - Aksa. Budowla z szarego kamienia nakryta została srebrną kopułą. Jest on czynnym meczetem przebudowanym z bizantyjskiej bazyliki, sąsiadującym ze Stajniami Salomona. Wokół kilka mniejszych meczetów letnich, nakrytych kopułami, ale bez ścian bocznych.
