Na koniec podróży po Portugalii dotarliśmy do Lizbony, w której spędziliśmy trzy dni. Tylko trzy dni, bo żeby zobaczyć wszystkie ciekawe miejsca stolicy należałoby poświęcić jej przynajmniej dwa tygodnie, ale cóż - urlop nie jest z gumy.
Lizbona ma niepowtarzalny klimat, który sprawia, że miasto to może być miłością od pierwszego wejrzenia dla każdego turysty. Piękne położenie, wspaniałe zabytki, urokliwe zakamarki i knajpki - wszystko to sprawia, że Lizbona na długo zapada w pamięci i naprawdę chce się tu wrócić. Nie na darmo jeden ze znanych pieśniarzy fado Carlos do Carmo porównał Lizbonę w jednej ze swych pieśni do pięknej kobiety - miłości jego życia:
"Lisboa menina e moça, menina
Da luz que meus olhos vêem tão pura
Teus seios são as colinas, varina
Pregão que me traz à porta, ternura
Cidade a ponto luz bordada
Toalha à beira mar estendida
Lisboa menina e moça, amada
Cidade mulher da minha vida..."
Całej piosenki można posłuchać np. tu: www.youtube.com/watch?v=mDSvNe5VNmk
Lizbona stanowi centrum polityczne, ekonomiczne i kulturalne kraju. Jej aglomeracja liczy ponad 2,8 mln mieszkańców.
Obszar dzisiejszej Lizbony zamieszkany był co najmniej od czasów rzymskich. Ówczesna osada występuje w źródłach jako Olisipo. W starożytności był to rejon osadnictwa Luzytanów i być może punkt handlowy Fenicjan (czego dotąd nie potwierdziły badania archeologiczne). W każdym razie, po klęsce Kartaginy w wojnach punickich Rzymianie zajęli Półwysep Iberyjski. Jego zachodnia część została podbita przez konsula Decimusa Juniusa Brutusa Callaicusa, który włączył obszar dzisiejszej Lizbony do imperium, jako Municipium Cives Romanorum Felicitas Julia. Olissipo, jak większość wielkich miast cesarstwa zachodniego, było ośrodkiem rozpowszechniania chrześcijaństwa. Jego pierwszym potwierdzonym biskupem był w IV wieku Potamius. Po upadku Cesarstwa miasto było zajmowane przez Sarmatów, Wandalów, Alanów i Swebów. W roku 585 stworzone przez tych ostatnich królestwo zostało włączone do państwa Wizygotów, Olissipo zostało nazwane Ulishboną.
W roku 711 miasto zostało zajęte przez Maurów, przybyłych z Afryki Północnej i nazwane Lishubną. W 1108 roku Lizbona została zajęta przez krzyżowców pod wodzą norweskiego księcia Sigurda I , lecz w roku 1111 powróciła pod władzę Almorawidów. W 1147 roku została ostatecznie zdobyta przez pierwszego władcę Portugalii Alfonsa I Zdobywcę (1109-1185) przy pomocy krzyżowców. Pierwszym biskupem Lizbony po rekonkwiście został angielski krzyżowiec Gilbert z Hastings (?-1166). W 1255 roku król Alfons III Dzielny (1210-1279) przeniósł tu stolicę Portugalii z Coimbry. W 1290 powstał w Lizbonie uniwersytet, który później został przeniesiony do Coimbry. W 1384 roku miasto było oblegane przez króla Jana I Kastylijskiego, lecz oblężenie zostało odparte przez Portugalczyków pod wodzą Nuno Álvaresa Pereiry.
W okresie wielkich odkryć geograficznych (XV-XVII wiek) z Lizbony, a ściślej z jej portu Bélem, wyruszyło wiele wypraw morskich, które przyczyniły się do rozwoju królestwa i jego stolicy. XVI wiek był złotą erą Lizbony. Miasto było wówczas wielkim ośrodkiem handlu z Afryką, Indiami, Dalekim Wschodem i Brazylią. W roku 1506 w zamieszkach i pogromie zginęło ponad 2.000 lizbońskich Żydów. 26 stycznia 1531 roku miasto zostało dotknięte przez trzęsienie ziemi, w którym zginęły tysiące jego mieszkańców. Po 60-letnim panowaniu hiszpańskich Habsburgów i wojnie z Hiszpanią w Lizbonie w roku 1688 podpisano traktat pokojowy, sankcjonujący odzyskanie niepodległości przez Portugalię i władzę nowej rodzimej dynastii Bragança.
W dzień Wszystkich Świętych 1 listopada 1755 roku miało miejsce potężne trzęsienie ziemi o magnitudzie około 9 stopni w skali Richtera, które pochłonęło ok. 60.000 ofiar (z czego ok. 40.000 w samym mieście) i praktycznie zrujnowało Lizbonę, niszcząc około 85% budynków. Przetrwały jedynie zabudowania dzielnic Alfama i Bélem. Z inicjatywy ministra króla Józefa I Reformatora (1714-1777), Sebastião José de Carvalho e Melo (1699-1782), znanego szerzej jako markiz de Pombal, miasto zostało odbudowane. Pombal postanowił zburzyć to, co pozostało po trzęsieniu ziemi i przebudować centrum miasta zgodnie z zasadami nowoczesnej urbanistyki. W pierwszych latach XIX wieku, Portugalia została zaatakowana przez wojska Napoleona Bonaparte. Inwazja zmusiła królową Marię I i księcia-regenta, przyszłego Jan VI do tymczasowej ucieczki do Brazylii. W czasie nieobecności władców nieruchomości zostało splądrowanych lub zniszczonych przez najeźdźców. W roku 1908 Lizbona była miejscem zamachu na króla Karola I, zaś 5 października 1910 roku wybuchła tu rewolucja, która obaliła monarchię.
Podczas II wojny światowej, Lizbona była jednym z niewielu europejskich neutralnych, otwartych portów atlantyckich i dzięki temu - główną bramą dla uchodźców do USA. Przez Lizbonę z nazistowskich Niemiec zdołało się ewakuować ponad 100.000 uchodźców. Lizbona była też miejscem aktywnego działania wywiadów obu walczących stron. W epoce tzw. Nowego Państwa (Estado Novo) 1926-1974, za czasów rządów Antonio de Oliveira Salazara (1899-1970) i jego następcy Marcelo José das Neves Alvesa Caetano (1906-1980), miasto bardzo rozbudowało się, wchłaniając wiele miejscowości na peryferiach, wzbogaciło się o wiele monumentalnych gmachów i pomników. Dzielnica Belém została przebudowana na wystawę w 1940 roku, a na peryferiach stolicy zbudowano liczne osiedla mieszkaniowe. Otwarcie mostu na Tagu usprawniło komunikację między obu brzegami rzeki. 25 kwietnia 1974 rozpoczęła się tu tzw. rewolucja goździków. W latach 90. XX wieku wiele dzielnic zostało odnowionych, przeprowadzono też restaurację wielu zabytkowych budowli, zbudowano także nowy most im. Vasco da Gamy, a wschodnią część miasta przeznaczono na tereny wystawy na Expo '98, z okazji 500. rocznicy podróży Vasco da Gamy do Indii. 13 grudnia 2007 roku w Lizbonie podpisano traktat reformujący Unię Europejską, który wszedł w życie w dniu 1 grudnia 2009 roku.
