Évora jest stolicą regionu Alentejo, liczącą ok. 57 tys. Mieszkańców. Ze względu na jego dobrze zachowane historyczne centrum i liczne zabytki z różnych epok miast wpisane jest na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
A histora Évory liczy ponad 2000 lat...
W czasach celtyckich osada nazywana Eborą była stolicą regionalnej konfederacji plemiennej. Nazwa ta pochodzi prawdopodobnie od staroceltyckiego słowa “eburos”, oznaczającego drzewa cisowe. Warto zauważyć, że w czasach rzymskich obecny York - od tego samego słowa - nazywany był “Eburacum”. Inne, ale mniej prawdopodobne hipotezy wywodzą nazwę miasta od rzymskich kopalni złota (aurum) lub rzemieślników, obrabiających kość słoniową (dentes eburneos),
Rzymianie podbili osadę w roku 57 p.n.e. , rozbudowali ją i otoczyli murami. Pozostałości budowli z tego okresu - mury miejskie i ruiny łaźni - zachowały się do dziś. Gajusz Juliusz Cezar (100-44 p.n.e.) nazwał ją “Liberalitas Iulia”. Miasto nabrało w czasach rzymskiech znaczenia, gdyż leżało na skrzyżowaniu ważnych dróg. Podczas swych podróży po Galii i Luzytanii odwiedził je Pliniusz Starszy (23-79), a w swojej “Historii naturalnej” określił je mianem Ebora cerealis, ze względu na liczne okoliczne pola pszenicy. W IV wieku miasto miało już swojego biskupa o imieniu Quintianus. Po upadku Cesarstwa i okresie najazdów barbarzyńców Évora dostała się w roku 584 pod wladzę wizygockiego króla Leovigilda. Mimo, że miasto zostało podniesione do rangi miasta katedralnego, to był to jednak czas stagnacji i zachowało się bardzo niewiele artefaktow z tego okresu. W roku 715 miasto podbił arabski wódz Tariq ibn-Ziyad (?-720), który nazwał je Yaburah.
Panowanie Maurów zakończyło się w roku 1165, gdy w niespodziewanym ataku odzyskał je Gerald Nieustraszony (Geraldo Sem Pavor). Wizerunek tego rycerza widnieje w herbie Évory, a jego imię nosi głowny plac miasta. Od roku 1166 Évora znalazła się pod panowaniem króla Portugalii Alfonsa I Zdobywcy (1109-1185) i rozkwitła jako jedno z najbardziej dynamicznych miast w Królestwie Portugalii, zwłaszcza za panowania dynastii Aviz (w latach 1385-1580). Stała się wówczas jednym z głownych ośrodków nauki i sztuki. Działali tu m.in. Humanista, teolog i archeolog André de Resende (1498–1573), rzeźbiarz Nicolas de Chanterenne (1485-1551), malarze Cristóvão de Figueiredo (? - ok. 1543) i Gregório Lopes (ok. 1490-1550), kompozytorzy Manuel Cardoso (1566-1650) i Duarte Lobo (1565-1646), kronikarz Duarte Galvão (1446-1517), czy ojciec dramatu portugalskiego Gil Vicente (1465-1536).
W roku 1540 Évora została siedzibą arcybiskupstwa, zaś w roku 1559 jezuici założyli uniwersytet. W XVIII wieku szerzący oświatę jezuici zostali wydaleni z Portugalii, uniwersytet został w roku 1759 zamknięty przez markiza de Pombal, a Évora zacvzęła tracić zdobyte uprzednio znaczenie i prestiż. Uczelnia została ponownie otwarta dopiem w roku 1973.
W czasie inwazji napoleońskiej pod Évorą doszło do bitwy połączonych sił hiszpańsko-portugalskich z liczniejszymi oddziałami francuskimi, którymi dowodził generał Louis Henri Loison (1771-1816). Zwycięscy Francuzi zajęli miasto, w którym dopuścili się licznych mordów, gwałtów i rabunków.
W 1834 pod Évorą podpisano pokój kończący portugalską wojnę domową pomiędzy dążącym do absolutyzmu królem Miguelem I (1802-1866) i zwolennikami liberalnych reform. Król został zmuszony do przyjęcia konstytucji i abdykacji.
Liczne pomniki i zabytki przeszłości wznoszone przez renomowanych artystów z różnych epok stanowią dziś bogate dziedzictwo historyczne i kulturowe Évory. Różnorodność stylów architektonicznych, pałace, kościoły zatopione w malowniczym labiryncie placów i wąskich uliczkach centrum sprawiają, że wizyta w tym mieście zadowoli najwybredniejszego turystę.
