Podróż Laos - Vientiane

Przylot do Vientiane, stolicy Laosu. Wientian (Vientiane) układa się w kształt półksię­życa na lewym brzegu Mekongu. Nie ma tu jednak szaleńczego ruchu ulicznego, jak w innych azjatyckich stolicach. W połowie XVI w. Wientian był umocnioną stolicą królestwa Lang Czang, w którym panował Setthathirat. W mieście oprócz pałacu królewskiego stały dwa waty (świątynie): That Luang i Wat Phra Keo. Ten drugi mieścił oto­czony czcią posążek Szmaragdowego Buddy, pochodzący z rejonu Cziang Raj, a obecnie znajdujący się w Bangko­ku, w wacie o tej samej nazwie. Królew­ska stolica została nazwana „miastem z sandałowego drewna" i nazwa ta przetrwała do dziś. Szmaragdowy Budda był w Wientianie przez ponad dwa wieki, do 1778 r., kiedy armia pod dowództwem generała Czakri, założyciela wciąż panujacej tajskiej dynastii królewskiej i odzyskała cenny jadeitowy posążek dla Tajów. Na początku XIX w. Syjamczycy ponownie splądrowali Wientian a większość miasta została wówczas całkowicie zburzona. Na przełomie XX i XXI w. właściwie nie było w Wientianie żadnych placówek handlowych, w 1975 r. rządząc tu ruch Pathet Lao zamknął, bowiem kraj dla turystów. Dziś Wientian liczy pół miliona mieszkańców i jest domem, co dziesiątego obywatela kraju.   Nie ma w mieście centralnie położonego placu, więc jako punkt odniesienia służy zwykle fontanna Nam Phu przy Thanon Setthathirat, ponieważ znajduje się w często odwiedzanym punkcie, otoczonym przez biura podró­ży, przedstawicielstwa linii lotniczych, piekarnie, restauracje, postoje tuk-tuków (riksz), pensjonaty i hotele. Na północ od Nam Phu, przy Thanon Samsenthai, jednej z dwóch głównych arterii miasta na osi wschód-zachód, znajduje się Laotańskie Muzeum Na­rodowe. Jego elegancki gmach pochodzi z 1925 r. i był siedzibą przedstawiciela władz francuskich, a na­stępnie administracji rządu laotańskiego. Stałe wystawy muzeum przedstawiają wybiórczo dzieje walki Laosu o niepod­ległość. Wiele jest w nim interesujących ekspona­tów z okresu wojny. Krótki spacer na południe od Nam Phu prowadzi nad Mekong, urzekającą rzekę, która wabi podróżnych niczym lampa ćmy. Wzdłuż niej biegnie kilkukilometrowy wał, prawie w całości dostępny dla pieszych. Na wschód od Nam Phu znajduje się niedostępny do zwiedzania Pałac Prezydencki, kie­dyś siedziba króla. Przylega do niego Haw Pha Keo, królewska świątynia Setthathirata z 1565 r., gdzie przechowywano Szmaragdowego Buddę. Znajdują się w niej: pozłacany tron, stela khmerskich buddystów i bębny z brązu, zwane żabimi, kiedyś własność rodziny królewskiej. Należący do najmniej znanych krajów Azji Południowo-Wschodniej, Laos ma długie dzieje i zdumie­wająco wyrafinowaną kulturę, zarazem jednak urzeka prostotą i swobodą. Od XIV do XVI w., w okresie szczyto­wej potęgi królestwa Lang Czang, (czyli królestwa miliona słoni), była to jedna z największych potęg w Azji, toteż wiele religijnych i kulturalnych tradycji Laosu wywodzi się wła­śnie z tamtych czasów. Potem królestwo Łan Czang podupadło, a Laotańczycy stali się zależni od silniejszych sąsiadów, Tajlandii i Wietnamu. Mimo to przez wieki Laotańczycy zachowywali odrębność, jako społe­czeństwo, w którym najważniejszą rolę odgrywali żyjący na nizinach i upra­wiający ryż na nawadnianych polach buddyści, blisko spokrewnieni z sąsiadującymi Tajami. Kulturowe związki z Tajlandią uwidaczniają się natychmiast w szafranowych szatach buddyjskich mnichów, podobieństwie ar­chitektury sakralnej i sposobie mówienia ludzi, aczkolwiek Laos przypomina Tajlandię sprzed 30 lat. Sztuka ku­linarna Laotańczyków jest wspaniała, można tu jednak również odwiedzić restauracje chińskie i francuskie. Przejazd do Haw Pha Kaew, niegdyś miejsca modłów króla, w Wat Si Saket, najstarszej świątyni w Vientiane z 1818 r. Powstała, jako część klasztoru i jest tu chyba jedyną budowlą, której nie zniszczyli w 1827 r. Tajowie. Ściany wewnętrzne, otaczające centralnie usypany sim, są zaopatrzone w liczne niewielkie nisze, gdzie umieszczono ponad 2000 miniaturowych srebrnych i ceramicznych posążków Buddy, wyko­nanych w XVI-XIX w. Dalej na wschód stoi Wat Si Muang, najczęściej odwiedzana świątynia w mieście, po­nieważ w niej właśnie znajduje się lakmuang, tzw. filar miejski, czyli rodzaj kamienia węgielnego, będący schro­nieniem bóstwa opiekuńczego miasta. Podczas uroczystości poświęcenia watu wykopano głęboki dół i zgodnie z le­gendą, zanim opuszczono do niego filar, złożono tam w ofierze dziewicę na pomyślną wróżbę dla mieszkańców stolicy. Za Patuxai ( Brama Zwycięstwa), na wzniesieniu 3 km od centrum miasta, majestatycznie wzno­si się Pha That Luang ( Wielka Święta Stupa ). Wewnątrz tego lśniącego symbolu narodowego z XVI w. Znajduje się, jako relikwia kość Buddy - mostek. Budowla reprezentuje miniaturową mityczną górę Meru, ma około 45 m wysokości i jest pomalowana na złoto, więc rzuca się w oczy przez cały rok. Z dwóch stron otaczają ją jeszcze mniejsze świątynie - budowla przypominająca paryski Łuk Triumfalny