PUBLIKACJA TA JEST CZĘŚCIĄ WIĘKSZEJ WYPRAWY, DOSTĘPNEJ TUTAJ:
LINK
Naadam to specyficzne mongolskie igrzyska sportowe będące jednocześnie największym świętem narodowym Mongolii. Jego pełna nazwa erijn gurwan naadam, oznacza trzy ulubione męskie gry: zapasy, wyścigi konne i łucznictwo. Początkowo zawody te miały charakter rytualno-magiczny, były wyrazem radości po zwycięskiej bitwie w czasach podbojów epoki Czyngis-chana. Obecnie naadam to wielka rozgrywka sportowa którą interesuje się cały kraj i trzydniowe święto narodowe, na które czeka się cały rok. Mimo tego w obecnym naadam pozostało bardzo wiele z dawnej symboliki, obrzędowości i nawet magii. Przez cały rok wszyscy, zarówno zawodnicy jak i przyszli widzowie, czekają z niecierpliwością na dzień 11 lipca, kiedy rozpoczyna się to wielkie mongolskie święto. Tego dnia Mongolia obchodzi symboliczną rocznicę swego powstania ale także rzeczywistą rocznicę proklamowania niepodległości. Mongołowie mają więc aż trzy powody do świętowania, tak też i mają na to aż trzy dni.
Cała uroczystość zaczyna się na placu Suche Batora, przed pomnikiem Czyngis-chana stojącym przy elewacji budynku parlamentu (Wielkiego Churału). W równo ułożonych rzędach stoi orkiestra wojskowa, zarówno w zwykłych mundurach, jak i ta kompanii honorowej, w kolorowych, tradycyjnych strojach. Delegacja kompanii honorowej idzie po schodach i wchodzi do budynku parlamentu, skąd bierze dziewięć białych buńczuków Czyngis-chana, symbolizujących pokój i czas świąteczny (na czas wojny były używane czarne – można je oglądać w muzeum w Ułan Bator). Gdy delegacja wychodzi z budynku, zaczyna grać orkiestra. Następnie białe buńczuki są przewożone przez delegację honorową na koniach spod budynku parlamentu jedną z głównych ulic miasta – Aleją Czyngisa – aż na stadion. Tłumy widzów, całe rodziny z dziećmi, ruszają w tym samym kierunku w wielkim kolorowym pochodzie. Cześć ludzi jedzie samochodami, część autobusami (które przeładowane są do granic możliwości) a jeszcze inni z obrzeży miasta lub z prowincji, wybiera jako środek lokomocji konia – jak przystało na tradycyjnego Mongoła.
