Arbuzowy chłodnik z szampanem, pomarańczowa z marchewką, rosół z sarny z pierożkami z langusty, Ulubiona Zupa Małej Zuzi i stara, porządna grochówka. Jest takie święto w kulturalnym kalendarzu Krakowa, które ściąga na Kazimierz tłumy głodomorów.
Międzynarodowy Festiwal Zupy tradycyjnie od kilku już lat organizuje krakowski Teatr KTO. Są koncerty, performance, ale nade wszystko jest ONA. Zupa. Serwowana na Placu Nowym i okolicznych uliczkach, przez restauratorów i zwykłych zjadaczy zupy. Dymiąca w wielkich kotłach, rozlewana do jednorazowych miseczek i prywatnych kubków. Za darmo, każdemu, kto dotrwa w gigantycznej kolejce, nim chochla kucharza drapnie o dno garnka. A sztuka to nie lada, dotrwać, nie rzucać się w szale do następnej kolejki, bo a nuż tam serwują tę ulubioną, nieznaną, zupełnie wyjątkową. Dotrwać i bez pomstowania pójść gdzie indziej, bo właśnie dla nas nie starczyło. Tego dnia je się zupę, dyskutuje o zupie, zupa rządzi światem. Kraków żyje zupą, nie polityką, bójkami Wisły z Cracowią, zupą, zupą nad zupami. Warzą się zupy w garach, ważą się losy zup. O 22 mamy zwycięzcę. Od teraz tylko sława go czeka. Tym, którym sława nie była pisana, na otarcie łez pozostaje... rosół.
Do zobaczenia za rok.
