Podróż Madera. Kwiat Atlantyku - Lądowanie na oceanie



Rozpoczęła się piąta godzina lotu gdy z letargu wyrwało mnie nagłe uczucie duszności i można rzec gorąca. Nieco zdziwiona i zaciekawiona jednocześnie wyjrzałam przez szybę, choć z racji później godziny nie dało się dostrzec nic poza całkowitą ciemnością rozświetlaną przez światła pozycyjne samolotu. Tymczasem załoga przekazuje informację, że rozpoczyna podejście do lądowania, wszyscy mają wrócić na swoje miejsca i zapiąć pasy. Spoglądam w okno ponownie i usilnie staram się wypatrzeć na horyzoncie jakiś szczegół ale wciąż bezskutecznie. Więc, przepraszam bardzo, ale gdzie szanowna załoga zamierza lądować? Po chwili wszystko się wyjaśnia gdyż, w końcu można dostrzec jakieś światła, ale bynajmniej nie są to widoczne gdzieś w oddali tzw. „światła wyspy”. Bardzo wyraźnie można rozpoznać latarnie wzdłuż ulicy, przejeżdżające samochody... Nagły wstrząs oznaczający zetknięcie się kół samolotu z płytą lotniska sygnalizuje, że już jesteśmy na miejscu – wszystko to trochę zaskakujące, gdyż przebiegło niezwykle szybko.

Port lotniczy na portugalskiej wyspie Madera jest niemalże przyczepiony do jednej ze skalnych ścian i podczas podchodzenia do lądowania można odnieść wrażenie, że wyłania się praktycznie z oceanu. W rzeczywistości pas startowy jest oparty na konstrukcji złożonej z 180 wielkich, betonowych filarów, z czego część pasa (ok. 200 metrów) jest położona nad wodą poza „obrysem” wyspy. Jeszcze nie tak dawno, pod koniec ubiegłego wieku, płyta lotniska na Maderze była jednym z najkrótszych lądowisk przeznaczonych dla samolotów pasażerskich w Europie (przynależność Madery do Europy jest tutaj traktowana umownie), jednak w 2000 roku zapadła decyzja o jego przedłużeniu, co pozwoliło zwiększyć bezpieczeństwo lotniska.

Po wyjściu z samolotu, okazuje się, że na zewnątrz panuje bardzo przyjemna pogoda i choć stanowi miłą odmianę od zimnej i deszczowej jesieni w Polsce, to jednak pierwsze wrażenie brzmi: „trochę duszno”. Niemniej jednak aklimatyzujemy się błyskawicznie i po odebraniu bagaży udajemy się w stronę hotelu.
Celem jest miejscowość Caniço de Baixo oddalona od lotniska o jakieś 8 kilometrów. Stolica wyspy – Funchal – znajduje się nieco dalej, w odległości ok. 20 kilometrów od portu lotniczego, który, nawiasem mówiąc, zlokalizowany jest w niewielkiej miejscowości Santa Catarina. Trasę pokonujemy autostradą Via Rapida w ciągu około 15 minut. Jedziemy autobusem, którego kierowca całkiem nieźle się rozpędził (w końcu to jedyny “hajłej” na wyspie), momentami mamy wrażenie jakby kilka milimetrów dzieliło nas od kolizji, ale jak pokażą kolejne dni pobytu, taki żywiołowy styl jazdy jest na wyspie powszechny. Nie chodzi o to, że pełno tutaj tzw. „piratów drogowych”, bynajmniej. Tutejsi kierowcy, przyzwyczajeni do mniej lub bardziej wąskich, niemal zawsze krętych i bez przerwy opadających lub wznoszących się ulic i uliczek, są bardzo pewni tego co robią na drodze i naprawdę są w tym dobrzy. Ukształtowanie terenu i kręte górskie drogi nie pozostawiają miejsca na jakąkolwiek pomyłkę. Można by rzecz, że w grze zostają tylko najlepsi.

Już od pierwszych chwil zdumiewa nas istniejąca na wyspie sieć nowoczesnych i odważnie zaprojektowanych dróg, tuneli i mostów. Za każdym razem gdy poruszaliśmy się po bardziej stromych fragmentach dróg nie mogłam wyjść z podziwu dla ludzi, którzy zdołali stworzyć te drogi w tak trudnym, górzystym terenie, gdzie jedynym miejscowym materiałem budowlanym jest bazalt.

Po tej krótkiej choć emocjonującej podróży docieramy późnym wieczorem do hotelu Roca Mar, w którym dane nam będzie spędzić kolejne 14 nocy. Hotel okazuje się przyjemny, zaś największą jego zaletą jest ciekawe położenie na klifie, co zapewnia nam ładny widok na ocean. Nasza baza wypadowa - Caniço de Baixo - to niewielka miejscowość znajdująca się na południu wyspy, około 12 kilometrów od Funchal. Dzięki kameralnej atmosferze, z czasem miejscowość ta stała się ulubionym kierunkiem podróży turystów - głównie z Niemiec (a jakże by inaczej ;).

Podczas pierwszego śniadania w hotelowej restauracji (ba, nawet kilku pierwszych sekund) szybko zdążyliśmy się przekonać o dużej ilości obywateli zza zachodniej granicy. Nastawienie na niemiecką część turystów potwierdzają kelnerzy, którzy uparcie próbują rozmawiać z nami po niemiecku. Niektórzy po zorientowaniu się, że preferujemy angielski, szybko się przełączają, ale niestety część pracowników szła w zaparte do samego końca i starała się przekonać nas do niemieckiego. Nie daliśmy się. Wojna trwała całe 2 tygodnie, więc większość naszych dialogów z obsługą hotelu odbywała się więc w języku „deutchlish”. My: „four zero six” - oni: „vier null sechs” - i tak w kółko...
Staraliśmy się jednak mniej skupiać na niemiecko-angielskich dialogach, a bardziej na bufecie i odpowiednim posiłku. Mieliśmy przeczucie, że duża ilość energii przyda się nam już pierwszego dnia…
  • Tęcza nad Canico de Baixo
  • Widok na wyspy Desertas
  • Statek wycieczkowy na Atlantyku
  • Atlantyk
  • Widok na wyspy Desertas