Jeszcze kilkanaście lat temu o tym obiekcie wiedziało kilkanaście osób w kraju. Dziś oddane przez wojsko, wobec braku właściciela niszczeje. Metalowe wrota, liczne rury, części pomp, silników, kraty i wszelkie metalowe elementy padły łupem złomiarzy. Armatura kuchenna i sanitarna, stolarka okienna i drzwi a także szyby zniknęły rozkradzione, pewnie funkcjonują teraz jako elementy niejednej działki. To co ocalało, nadgryzione zębem czasu i farbami graficiarzy prezentuje się jako ciekawa ruina w głębi lasu.
Trafiłem tu przypadkiem, za namowa znajomych. Już samo dojście jest ciekawe- nie wiadomo czemu przez środek lasu biegnie asfaltowa, w miarę równa droga. Potem pojawiają się resztki słupów linii średniego napięcia i wreszcie z lasu i pobliskich wydm wyrastają dwa budynki. Pierwszy to na oko niewielki garaż i stacja meteo, kryje w trzykondygnacyjnych podziemiach schron przeciwatomowy, centrum dowodzenia i całe zaplecze. Drugi o wyglądzie typowej szkoły tysiąclecia to prawdopodobnie byłe koszary i pomieszczenia socjalne i pomocnicze. Oczywiście wszystko opuszczone, bez szyb w oknach - przypomina trochę sceny z filmów o Czarnobylu po katastrofie. Jest i mniej widoczne wejście do obiektu trzeciego – ogromnej hali-schronu. Zapraszam na spacer po jednej z tajemnic PRL, dziś chronionej jedynie przez coraz szerzej wkraczającą tu przyrodę.
Za Wikipedią dodam jeszcze: Atomowa Kwatera Dowodzenia to opuszczony obiekt wojskowy, zlokalizowany w Puszczy Kampinoskiej na terenie Kampinoskiego Parku Narodowego w Laskach w rejonie Dąbrowy Leśnej, w sąsiedztwie wydmy Łuże. Obiekt ten, niedokończony, służyć miał jako stanowisko dowodzenia na wypadek wojny atomowej.
Kompleks numer 7215 w Dąbrowie Leśnej składa się z 3 obiektów budowlanych, połączonych podziemnym korytarzem:
Nr 1 - trzykondygnacyjny, podziemny schron dowodzenia, zamaskowany na powierzchni stacją meteo na garażach, o powierzchni około 600 m²,
Nr 2 - dwukondygnacyjny, podpiwniczony budynek, na powierzchni przypominający budynek szkoły "tysiąclatki", tzw. koszary,
Nr 3 - podziemna hala-schron o powierzchni około 2000 m².
Obiekt nr 1 jest schronem odpornym na ładunki nuklearne, zaopatrzonym we własne agregaty prądotwórcze (2 silniki PZL-Wola DSRG z 1962 roku). Oprócz tego posiadał niezależną hydrofornię, wygłuszoną salę taktyczną (poziom -2), pompy (poziom -3), warsztaty i inne. Obiekt nr 2 posiada w podziemiu pompy i hydrofory i połączony jest korytarzami z sąsiednimi obiektami. Obiekt nr 3 to wielka podziemna hala, nigdy nie ukończona (nad dachem hali sterczą wysoko kominy wentylacyjne, a dach nie jest przykryty piachem). Wszystkie podziemne obiekty zaopatrzone były w śluzy. Budowę rozpoczęto w latach 60. XX wieku i prace prowadzono do lat 80. - ostatni prawdopodobnie był budowany obiekt nie przykryty piachem, czyli wielka podziemna hala.
