Nieopodal miasta, w którym ludzie zawsze chodzą szybko, stoi Las. Szumi, ale inaczej niż miasto. W tym szumie są inne historie.
Stukanie dzięciołów niesie w głąb lasu wieść o naszym przybyciu. Poza tym Las milczy. Wilgoć cicho pochłania liście. Pnie toną w wodzie. Brąz butwienia. Tylko mech i korony sosen nie poddają się monotonii barw, na przekór listopadowi.
Las pamięta królów Polski i powstańców. Nie dziwi się niczemu, lecz zapamiętuje wszystko. Dęby, gładząc powykręcanymi konarami swe omszałe brody opowiadają o potyczce na kosy przeciw bagnetom. Smukłe brzozy nadstawiają ciekawie ucha. Kiedy to było? Sporo zim temu, gdy kora była gładsza, a żołędziom bliżej, by spaść na ziemię. Każde słowo tej opowieści ze skrzypieniem dociera do słuchaczy. Powoli, lecz to nie szkodzi. Mają czas, nie idą nigdzie.
My idziemy. Robi się szaro.
Na niebie na moment wybucha czerwień.
Potem las powoli znika nam z oczu i zostaje tylko ścieżka pod nogami.
Godzinę później znowu otacza nas szum. Szum miasta.
