Ocenione komentarze użytkownika henryka.pakula, strona 38

"dino" Super ! Super ! Super !
Pierwsze Super !: bardzo piękne zdjęcia, widać, że oddałeś im część swojej duszy.
Drugie Super !: prawdziwa osobista relacja (nie folderowa).
Trzecie Super !: mnóstwo informacji na temat istoty i tajników sztuki fotografowania.

Dziękuję Ci, że mogę to wszystko oglądać !

Ojej!. Tak się zaczytałam i zaoglądałam, że nie wiem, jak ja rano wstanę.

Dzięki:)))) polosky !

Przeczytałam Twoją relację z wycieczki do Egiptu i chcę Ci powiedzieć, że sposób postrzegania świata i ludzi, jest zawsze bardzo subiektywny, wynikający z osobowości i charakteru człowieka.
Ja również byłam na takim zorganizowanym przez biuro turystyczne wyjeździe. Jeden tydzień objazdówka od Asuanu po Kair i tydzień w ośrodku Magawish.
Moje wrażenia i wspomnienia są zgoła inne. Tak byłam zaabsorbowana i zafascynowana, tym co widziałam, że nie docierały do mnie, tak prozaiczne zjawiska, na które Ty zwracałaś szczególną uwagę.
Robiłam mnóstwo zdjęć zabytkom, ludziom i przyrodzie, kąpałam się i spałam na plaży pod parasolem.
Życzliwy stosunek do innych, daje korzyść przede wszystkim osobie życzliwej.
Sama po sobie widzisz, jaka jesteś niezadowolona, zła i nieszczęśliwa.
Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby komukolwiek kazać dzieci trzymać w domu. To świadczy o tym, że sama ich nie posiadasz..
Nawet indywidualny wyjazd Ci się nie uda, bo przecież siłą rzeczy będziesz cały czas spotykać na swej drodze dorosłych i dzieci.
Jeszcze jedna rzecz jest bardzo ważna w podróży - dobry towarzysz . Widać z opisu, że takiego nie miałaś przy sobie (płeć towarzysza podróży jest nieistotna).
Pozdrawiam i życzę jednak wielu udanych wojaży. HP

Aha! Jak mi napisałeś, to zobaczyłam, że tam są rybki. Ale i tak bym się nie domyśliła, że to jest grill. No, m u s z ę jednak jechać do tej Hiszpanii, nie ma innego wyjścia.

Co to takiego?

Tak piękne, że aż nierealne.! Nie powiesz mi, że miałaś ze sobą statyw. To co się dzieje na tej wodzie to jakieś czary!

Moi drodzy wnuczkowie, a ja mam starą babciną metodę: kartka papieru i ołówek. No chyba, że zapomnę, gdzie położyłam tą kartkę, ale po jakimś czasie sama wpada mi w ręce. Jak mi coś zniknie z ekranu, to wprawdzie się wściekam, ale zostaje tylko mechaniczna robota ponownego przepisania.