Otrzymane komentarze dla użytkownika slawannka, strona 738

Dziękuję ogromnie za wspaniałe słowa i plusy!!! Pantelleria to dla mnie ogromnie ważna wyprawa, część przeogromnie ważnej wyprawy po Sycylii. Tylko że ja z tej Pantellerii niesłychanie mało zobaczyłam... Ale dumna jestem, bo zainteresowałam już ludzi tą wyspą, i moi znajomi spędzili tam poślubne kilka dni, mieszkali w dammuso, i co najważniejsze - spotkali tambylców i wiele z nimi się nagawędzili! A ja sobie dalej marzę żeby tam pojechać na kilka dni, wypożyczyć motorino i dotrzeć wszędzie!
Kuniu, co do opuncji, nie było lekko - goiło się ze dwa tygodnie, a paliło jak ogniem. Nic to, warto było:)
Do tego - traperzy i survivalowcy - ja właśnie tak najbardziej lubię:) Żadne tam kurorty, plaże, leżaki mnie nie pociągają:) Jeden mój znajomy pojechał na Sycylię i potem chwalił się, jaka Sycylia ładna, a z opowieści wynikało, że spędził 5 dni nie ruszając się z terenu hotelowego (plaże, sklepy, restauracje... wszystko na jednym terenie!) Dla mnie to bez sensu.
Pojechać, iść do jakiejś wieży, do końca, obejść wyspę, wleźć i nie umieć zejść, to jest moje podróżowanie:)

Ale że taki wspaniały właściwie -ła, psiak a nie umie robić zdjęć :)

Świetny!!!!!!!!

Sławannko... Po przeczytaniu Twego opisu mam pewne odczucia, lecz nie potrafię tego ubrać w słowa.
Wyspa może i nieduża, lecz przygodę zaznałaś niczym podróżnicy-traperzy, do tego survivalowcy - zwłaszcza te owoce opuncji... Mam nadzieję, że w miarę szybko i bezproblemowo się zagoiło.
Pokazałaś uroki Mało Znanego Zakątka Globu, za to wielki plus :D

.....tajemnicza ścieżka....

tylko czy są ryby.....? :)

Sława, ależ miałaś wyprawę - miejsce odludne (w sumie jak opisujesz mało tambylców spotykałaś), egzotyczne, pustynne.... i podeszłaś do sprawy żywiołowo, spontanicznie....

Ja miałem taki przypadek w Stanach - z kolegą w parku Arches poszliśmy na zachód Słońca do łuku Delicate - bez wody i latarek, bo się spieszyliśmy.... Potem wracaliśmy przy świetle Księżyca, jakieś trzy godziny po zmroku, w kilku miejscach przyświecając sobie komórkami (jedna taka półka skalna...) a pić się jak złość chciało.....

Podobało mi się. Mój znajomy mieszka w Izabelinie na Klaudyńskiej. Dawno go tam nie odwiedzałem, spotykamy się w mieście.

No i o to chodzi, kochana, śmieje się, niesie ten uśmiech na dłoni, to jest na jęzorze, BO PĘDZI!:) Popędź tak ty, zobaczysz jaki będziesz miała uśmiech na jęzorze!

no, uśmiecha się, faktycznie. ale to widać na pierwszy rzut oka pewnie tylko wtedy, gdy się psiura dobrze zna. gdy się nie zna - też widać, ale trzeba się lepiej, dłużej przyjrzeć...
tyle że on... pędzi ;)