-
-
- Pierwsze z kilkunastu wodospadów. Jak głosi legenda, dawno temu nie było wodospadów, lecz rozpościerał się tu zalesiony płaskowyż, a przepływające dwie rzeki Bumbungan i Balanac tworzyły aluwialną deltę w miejscu, gdzie dziś znajduje się miasteczko Pagsanjan. Nad rzeką Bumbungan mieszkało i wiodło spokojne, szczęśliwe życie dwóch braci o imionach Balubad i Magdapio. Któregoś roku nastała jednak straszna klęska. Przez wiele miesięcy nie spadła ani kropla deszczu. Kwiaty, trawy i rośliny uprawne zwiędły, wyginęły ptaki, jelenie, dziki, małpy i inne zwierzęta, wyschły rzeki, potoki i źródła. Balubad i Magdapio na próżno błagali niebiosa o deszcz. Starszy z braci, Balubad, zmarł w końcu z pragnienia. Magdapio pochował go na zboczu góry, która nosi dziś nazwę Balubad i poszedł samotnie w górę wyschniętego koryta rzeki. Mimo, że dotarł aż pod urwiste klify nie znalazł ani kropli wody. "Hej, bogowie! Gdzie jest woda?" - krzyknął z goryczą i gniewem i cisnął swą laską o skały. Nagle, z miejsca o które uderzyła laska wytrysnęło źródło, które rosło w oczach i wkrótce chłodna woda wypełniła obficie cały wąwóz i z hukiem zaczęła spadać z jego ścian - tak, wedle legendy, powstały wodospady Pagsanjan.
-
