Wyspy Sołowieckie (Cоловецкиe ocтрoвa)

Podróż: W krainie c(z)arów - moje podróże ...
Miejsce: Severodvinsk, Rosja, Azja

Monastyr Sołowiecki (Cоловецкий монастырь) jest klasztorem stauropigialnym, tzn. podlegającym bezpośrednio patriarsze. W latach 1537-1565 ihumenem klasztoru był żyjący w latach 1507-1569 Filip II (Fiodor Kołyczew), późniejszy metropolita Moskwy. W roku 1694 monastyr odwiedził car Piotr I Wielki (1672-1725). W XVII wieku w klasztorze było 350 mnichów i pracowało 600-700 pracowników, rzemieślników i chłopów. W latach 50. i 60. tego stulecia klasztor stanowił jedną z twierdz raskolników-staroobrzędowców, odłamu prawosławia, który odrzucił reformy wprowadzone w 1652 roku przez patriarchę Moskwy Nikona (Nikitę Minowa; 1605-1681). W latach 1923-1939 klasztor służył za więzienie polityczne jako Sołowiecki Obóz Specjalnego Przeznaczenia (Соловецкий лагерь особого назначения - СЛОН), gdzie zginęło kilkanaście tysięcy ludzi. Posłużył jako prototyp dla systemu Gułag. Inicjatorem jego utworzenia był archangielski działacz bolszewicki Iwan Wasiliewicz Bogowoj, a pierwszym komendantem - niejaki Nogtiew. Jego następcą został Fiodor Iwanowicz Eichmans (1897-1938) - późniejszy naczelnik Zarządu GuŁag OGPU. Pod koniec 1923 roku w obozie znajdowało się 2.557 więźniów, na początku 1931 roku było ich już 71.800. W kolejnych latach liczba więźniów spadła do 19 tysięcy. W roku 1937 obóz został zaadaptowany na więzienie NKWD, a w roku 1939 miejscowość Sołowi stała się bazą szkoleniową marynarki wojennej.