Wykorzystujemy pliki cookie, aby dostosować serwis do Twoich potrzeb. Możesz nie wyrazić zgody przez ustawienia przeglądarki internetowej. Szczegóły >
zamknij
-
-
- Osadnictwo na Lofotach od samego początku związane było z rybołówstwem. Pierwsi osadnicy pojawili się tu około 6 tysięcy lat temu, ale rozwój wysp nastąpił dopiero w epoce wikingów. Panujący w XII wieku król Øystein cenił je na tyle, że w 1103 roku zbudowano tam kościół, a w 1120 roku rorbuer czyli drewniane domki, w których rybacy mogli bez opłat spędzać zimy. Miejscowa ludność żyła pomimo tego w biedzie, szczególnie od kiedy w XIV wieku kontrolę nad Lofotami przejęli hanzeatyccy handlarze mieszkający w Bergen. Gdy w XVIII wieku Hanza została wyparta z Norwegii, rolę ciemiężcy przejęli tzw. nessekonge czyli miejscowi handlarze, których własnością stały się łodzie i domki, za które rybacy musieli słono płacić. Od lat 60. XIX wieku u wybrzeży Lofotów zaczęły pojawiać się ogromne ławice śledzi, co oznaczało dla wysp gwałtowny wzrost liczby stacjonujących tam rybaków – w latach 30. XX wieku było to nawet 30 tysięcy osób. Mające wtedy miejsce dramatyczne walki o prawo dostępu do łowisk opisał w swojej książce „Ostatni wiking” Johan Bojer.
