2018-12-24 - 2018-12-25
Podróż Rajskie Seszele
Typ: Album z opisami
Na początek krótkie wyjaśnienie. Wielu Kolumberowiczów zna mnie z wcześniejszych relacji publikowanych na naszym portalu na moim poprzednim koncie (lmichorowski). Nie wiem co się stało, ale od pewnego czasu nie mogłem się zalogować na to konto, a próby odzyskania hasła kończyły się niepowodzeniem. Zarejestrowałem się więc ponownie i ten nowy etap obecności na portalu zaczynam od relacji z Seszeli.
Podczas dwutygodniowych wakacji od końca listopada do połowy grudnia br. odwiedziliśmy cztery wyspy: La Digue, Praslin, Curieuse i Mahé. I muszę przyznać, że Seszele spełniły większość naszych oczekiwań. W tym tropikalnym raju z błękitną i szmaragdową wodą zachwycają urzekające zatoczki, wspaniałe przepiękne piaszczyste plaże i zielone wzgórza pokryte plątaniną dżungli i wysokich drzew. Również i infrastruktura turystyczna jest zupełnie przyzwoita, choć nie tak perfekcyjna jak np. na Hawajach. A jeśli dodamy do tego życzliwy stosunek miejscowych Kreoli wobec odwiedzających ich kraj turystów możemy naprawdę czuć się na wyspach wspaniale i przeżyć wspaniałe, wymarzone wakacje.
Dwa tygodnie, to oczywiście za mało, by zobaczyć wszystkie godne tego miejsca, ale zarazem jest to wystarczający czas by poczuć klimat Seszeli i zapragnąć tam jeszcze wrócić.
Podczas dwutygodniowych wakacji od końca listopada do połowy grudnia br. odwiedziliśmy cztery wyspy: La Digue, Praslin, Curieuse i Mahé. I muszę przyznać, że Seszele spełniły większość naszych oczekiwań. W tym tropikalnym raju z błękitną i szmaragdową wodą zachwycają urzekające zatoczki, wspaniałe przepiękne piaszczyste plaże i zielone wzgórza pokryte plątaniną dżungli i wysokich drzew. Również i infrastruktura turystyczna jest zupełnie przyzwoita, choć nie tak perfekcyjna jak np. na Hawajach. A jeśli dodamy do tego życzliwy stosunek miejscowych Kreoli wobec odwiedzających ich kraj turystów możemy naprawdę czuć się na wyspach wspaniale i przeżyć wspaniałe, wymarzone wakacje.
Dwa tygodnie, to oczywiście za mało, by zobaczyć wszystkie godne tego miejsca, ale zarazem jest to wystarczający czas by poczuć klimat Seszeli i zapragnąć tam jeszcze wrócić.
La Digue jest czwartą co do wielkości wyspą Seszeli, leżącą w odległości ok. 40 km od Mahé oraz kilku km od Praslin. Wyspa zawdzięcza swą nazwę jednemu z dwóch statków Marca Josepha Mariona du Fresne, który przybył tu w roku 1768 w ramach ekspedycji zorganizowanej przez francuską administrację Mauritiusa.
Pierwszymi osadnikami na La Digue byli francuscy koloniści, którzy przybyli tu w 1789 roku i którym towarzyszyli ich afrykańscy niewolnicy. Choć wielu pierwszych osadników wróciło później do Francji, niektórzy z obecnych mieszkańców La Digue są potomkami tych kolonistów bądź późniejszych francuskich osadników oraz wyzwolonych niewolników, a także imigrantów z Azji. Nazwiska dawnych osadników można ciągle odnaleźć na starych nagrobkach dawnego cmentarza. Pierwsi osadnicy zajmowali się rybołówstwem, wytwarzaniem łodzi, produkcją kopry oraz uprawą wanilii, warzyw i owoców. To właśnie oni pozostawili po sobie wiele pięknych przykładów francuskiej architektury kolonialnej, które możemy spotkać na La Digue w uroczych ogrodach obsadzonych kwitnącymi krzewami, idealnie wtapiając się w tło zielonych lasów i starych gajów kokosowych. To niewątpliwie oni również zaszczepili na wyspie silnie kultywowaną do dziś tradycję.
Na Seszelach mieszają się wpływy francusko-angielskie, i tak np. kreolski seszelski powstał na bazie francuskiego, natomiast ruch drogowy ciągle jest lewostronny. Wszystko ma swoje uzasadnienie w historii, a historia wysp jest dość burzliwa. Przez długi czas pozostawały one niezamieszkałe, sporadycznie przybywali tu kupcy arabscy, z czasem także piraci. Z chwilą, gdy pojawili się tu Portugalczycy, wszystko zaczęło się zmieniać. Wyspy zostały zaanektowane przez Francję oraz nazwane Seszelami na cześć francuskiego ministra finansów na dworze króla Ludwika XV, Jeana Moreau de Séchelles (1690-1761). Wówczas - jak już wspomniałem - zaczęli ściągać tu pierwsi osadnicy, sprowadzając również niewolników. Następnie wyspy znalazły się pod okupacją Wielkiej Brytanii. Niepodległość Seszele uzyskały zupełnie niedawno, bo dopiero w 1976 roku.
Pierwszymi osadnikami na La Digue byli francuscy koloniści, którzy przybyli tu w 1789 roku i którym towarzyszyli ich afrykańscy niewolnicy. Choć wielu pierwszych osadników wróciło później do Francji, niektórzy z obecnych mieszkańców La Digue są potomkami tych kolonistów bądź późniejszych francuskich osadników oraz wyzwolonych niewolników, a także imigrantów z Azji. Nazwiska dawnych osadników można ciągle odnaleźć na starych nagrobkach dawnego cmentarza. Pierwsi osadnicy zajmowali się rybołówstwem, wytwarzaniem łodzi, produkcją kopry oraz uprawą wanilii, warzyw i owoców. To właśnie oni pozostawili po sobie wiele pięknych przykładów francuskiej architektury kolonialnej, które możemy spotkać na La Digue w uroczych ogrodach obsadzonych kwitnącymi krzewami, idealnie wtapiając się w tło zielonych lasów i starych gajów kokosowych. To niewątpliwie oni również zaszczepili na wyspie silnie kultywowaną do dziś tradycję.
Na Seszelach mieszają się wpływy francusko-angielskie, i tak np. kreolski seszelski powstał na bazie francuskiego, natomiast ruch drogowy ciągle jest lewostronny. Wszystko ma swoje uzasadnienie w historii, a historia wysp jest dość burzliwa. Przez długi czas pozostawały one niezamieszkałe, sporadycznie przybywali tu kupcy arabscy, z czasem także piraci. Z chwilą, gdy pojawili się tu Portugalczycy, wszystko zaczęło się zmieniać. Wyspy zostały zaanektowane przez Francję oraz nazwane Seszelami na cześć francuskiego ministra finansów na dworze króla Ludwika XV, Jeana Moreau de Séchelles (1690-1761). Wówczas - jak już wspomniałem - zaczęli ściągać tu pierwsi osadnicy, sprowadzając również niewolników. Następnie wyspy znalazły się pod okupacją Wielkiej Brytanii. Niepodległość Seszele uzyskały zupełnie niedawno, bo dopiero w 1976 roku.
Następną wyspą Seszeli, którą odwiedziliśmy po zakończeniu 4-dniowego pobytu na La Digue była sąsiadująca z nią wyspa Praslin. Jak można przeczytać w przewodniku Lonely Planet, uwodzicielska Praslin ma wiele pokus: stylowe kwatery, czekającą na eksplorację dżunglę, pofałdowane wzgórza opadające ku przejrzystym wodom oceanu oraz wspaniałe pasma obrzeżonego palmami jedwabistego piasku. Ta granitowa wyspa ma powierzchnię 38 km², co czyni ją drugą pod względem wielkości wyspą archipelagu. Ma 12 km długości i 5 km szerokości, a zamieszkuje ją około 6,5 tys. osób. Najwyższy punkt Praslin wznosi się na wysokość 367 m n.p.m., a posiadająca wiele zatok linia brzegowa wyspy zapewnia dużą liczbę kotwicowisk. Podobnie jak w przypadku La Digue, główną gałęzią gospodarki na wyspie jest turystyka - Praslin słynie ze swoich plaż i luksusowych hoteli. Wyspa częściowo porośnięta jest także lasem tropikalnym. Na Praslin znajduje się krajowy port lotniczy, obsługiwany przez linię Air Seychelles. Regularne połączenia promowe łączą Praslin z sąsiednimi wyspami Mahé i La Digue. W roku 1979 utworzono tu Park Narodowy Praslin, obejmujący 324 ha dziewiczych lasów równikowych. W jego skład wchodzi także istniejący od 1966 roku rezerwat Vallée de Mai, będący miejscem endemicznego występowania lodoicji seszelskiej. Rezerwat ten w 1983 roku wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Wyspa Praslin, podobnie jak większość wysp Seszeli, była niezamieszkała do XVI wieku. Pierwsza wzmianka o wyspach pochodzi z okresu wyprawy Vasco Da Gamy (ok. 1460/1469-1524) do Indii, gdy żeglarz ten przepływał przez pobliskie Amiranty. W 1744 roku, podczas swej drugiej wyprawy na Ocean Indyjski francuski żeglarz Lazare Picault (1700-1748) przybył na wyspę i nazwał ją Wyspą Palm (Ile de Palmes). W roku 1756 kapitan Nicholas Morphey (1724-1774) nadał jej nazwę Wyspy Morasa (Ile Moras) na cześć Françoisa Marie Peyrenc de Moras (1718-1771), który poślubił córkę Jeana Moreau de Séchelles (1690-1761) i który w 1756 roku zastąpił swego teścia na stanowisku kontrolera finansowego w rządzie króla Ludwika XV (1710-1774). 21 września 1768 roku statek "La Curieuse", jeden z dwóch statków wyprawy Marca-Josepha Mariona du Fresne (1724-1772) rzucił kotwicę w niewielkiej zatoczce na wschodnim wybrzeżu wyspy nazwanej Anse Possession. Oddział pięciu oficerów pod dowództwem kapitana Lampéraire'a zszedł na ląd i symbolicznie objął wyspę w posiadanie, wznosząc tzw. "kamień posiadania", a następnie zbudował niewielką strażnicę. Przybysze nadali wyspie nazwę Praslin, na cześć Césara Gabriela de Choiseul, księcia Praslin (1712-1785), francuskiego dyplomaty i polityka. Wspomniany "kamień posiadania" można zobaczyć w Narodowym Muzeum Historii.Zasiedlanie wyspy Praslin rozpoczęło się pod koniec XVIII wieku. Wśród pierwszych osadników znaleźli się: Auguste Vaulbert, który osiadł w okolicy dzisiejszej Anse Volbert na północnym wybrzeżu, Jean Marie Lazjou (1771-1798), od którego pochodzi nazwa Anse Lazio, Adrien La Prude (1814-1892), którego imieniem nazwano rzekę spływającą do morza w Takamaka, Louis Henri Jerome Dumont - notariusz, którego imię nosi jedna z zatok Praslin, czy Davidson Laporte, którego imieniem nazwano jedną z rzek na wyspie. Do 1810 roku Praslin zamieszkiwało 10 rodzin, które uprawiały maniok, ryż i wytwarzały olej kokosowy. W okresie XVIII i XIX wieku przywieziono wielu niewolników i pracowników przymusowych z Afryki Wschodniej i Indii do pracy na różnych plantacjach Seszeli - w tym na Praslin.
W latach 1756-1794 Seszele znajdowały się pod kontrolą Francuzów, którzy stracili je na rzecz Brytyjczyków, a do 1814 roku walczyli o odzyskanie kontroli nad nimi. Jednakże po roku 1814 Seszele stały się kolonią korony i zostały wyłączone spod kontroli Mauritiusa. Archipelag uzyskał niepodległość w 1976 roku.
Mieszkańcy Praslin czerpią dumę z faktu, że ich przodkowie wnieśli wkład w stworzenie dwóch najcenniejszych obiektów Seszeli - współfinansując budowę stołecznej Wieży Zegarowej i Nowego Szpitala Seszeli w Mount Fleuri.
W 1883 roku malarka Marianne North (1830-1890) odwiedziła Praslin w czasie, gdy epidemia ospy powodowała przerażenie i panikę wśród ludności. W obrazach, które tam namalowała udało jej się uchwycić scenerię wyspy tego okresu. Wyspa Praslin zainspirowała również brytyjskiego pisarza Denisa Ronalda Shermana (1934-1987) do napisania trzech powieści: "Brothers of the sea", "The sinner" i "The boat". Tak więc, Praslin został unieśmiertelniony również i w sztuce.
Podczas pięciodniowego pobytu na Praslin poświęciliśmy jeden dzień na wycieczkę na pobliskie wysepki Curieuse i St. Pierre.
Curieuse jest niewielką granitową wyspą intensywnie pokrytą tropikalną roślinnością. Jej długość wynosi ok. 4 km, a całkowita powierzchnia to niespełna 3 km². Jej najwyższe szczyty wznoszą się na wysokość niewiele ponad 170 metrów. Wyspa oferuje dwa atrakcyjne kotwicowiska: Anse St José oraz Baie Laraie. W południowej części wyspy znajduje się bagno namorzynowe, przez które przechodzi chodnik dla odwiedzających park. Wyspa znana jest również z palm "coco de mer", gigantycznych drzew takamaka i kilku gatunków ptaków, takich jak rzadka czarna papuga seszelska, występująca tylko tutaj i na Praslin. Kilka gatunków roślin występujących na wyspie ma charakter endemiczny. Curieuse posiada bardzo słabo rozwiniętą infrastrukturę i na stałe mieszka tu niewiele osób.
Wyspa była nazywana początkowo "Ile Rouge" z uwagi na czerwony kolor gleby. W 1768 roku Francuzi objęli wyspę w posiadanie, nadając jej nazwę Curieuse od szkunera "La Curieuse" - statku dowodzonego przez badającego Seszele Marca-Josepha Mariona du Fresne. Podobnie jak na wielu wyspach Seszeli, również na Curieuse żyła populacja olbrzymich żółwi, które wkrótce zostały wytępione.
W roku 1771 marynarze spowodowali pożar na wyspie, chcąc ułatwić zbiór orzechów "coco de mer". Ogień zniszczył wiele drzew porastających wyspę, a jego ślady można zobaczyć jeszcze dziś. W 1829 roku wyspa Curieuse stała się siedzibą kolonii trędowatych i funkcjonowała w tym charakterze do 1965 roku. Przyczyniło się to do ochrony ekosystemu przed wpływem człowieka. Do dziś na wyspie pozostały ruiny leprozorium oraz zrekonstruowany dom lekarza (doktora Williama Mc Gregora) przy Anse St. José (obecnie centrum edukacyjne i muzeum).
W 1967 roku pożar zniszczył dużą część roślinności na wyspie, w tym ponad 150 palm "coco de mer". W roku 1979 Curieuse i okoliczne wody zostały uznane za Morski Park Narodowy Curieuse (Curieuse Marine National Park) w celu ochrony rodzimej przyrody. W latach 1978-1982, w ramach projektu odnowy populacji żółwia olbrzymiego, sprowadzono dużą grupę tych zwierząt z seszelskiego atolu Aldabra, gdzie żyje ich ok. 150 tysięcy. Dziś wyspa Curieuse jest domem dla ponad 300 żółwi olbrzymich.
Curieuse jest niewielką granitową wyspą intensywnie pokrytą tropikalną roślinnością. Jej długość wynosi ok. 4 km, a całkowita powierzchnia to niespełna 3 km². Jej najwyższe szczyty wznoszą się na wysokość niewiele ponad 170 metrów. Wyspa oferuje dwa atrakcyjne kotwicowiska: Anse St José oraz Baie Laraie. W południowej części wyspy znajduje się bagno namorzynowe, przez które przechodzi chodnik dla odwiedzających park. Wyspa znana jest również z palm "coco de mer", gigantycznych drzew takamaka i kilku gatunków ptaków, takich jak rzadka czarna papuga seszelska, występująca tylko tutaj i na Praslin. Kilka gatunków roślin występujących na wyspie ma charakter endemiczny. Curieuse posiada bardzo słabo rozwiniętą infrastrukturę i na stałe mieszka tu niewiele osób.
Wyspa była nazywana początkowo "Ile Rouge" z uwagi na czerwony kolor gleby. W 1768 roku Francuzi objęli wyspę w posiadanie, nadając jej nazwę Curieuse od szkunera "La Curieuse" - statku dowodzonego przez badającego Seszele Marca-Josepha Mariona du Fresne. Podobnie jak na wielu wyspach Seszeli, również na Curieuse żyła populacja olbrzymich żółwi, które wkrótce zostały wytępione.
W roku 1771 marynarze spowodowali pożar na wyspie, chcąc ułatwić zbiór orzechów "coco de mer". Ogień zniszczył wiele drzew porastających wyspę, a jego ślady można zobaczyć jeszcze dziś. W 1829 roku wyspa Curieuse stała się siedzibą kolonii trędowatych i funkcjonowała w tym charakterze do 1965 roku. Przyczyniło się to do ochrony ekosystemu przed wpływem człowieka. Do dziś na wyspie pozostały ruiny leprozorium oraz zrekonstruowany dom lekarza (doktora Williama Mc Gregora) przy Anse St. José (obecnie centrum edukacyjne i muzeum).
W 1967 roku pożar zniszczył dużą część roślinności na wyspie, w tym ponad 150 palm "coco de mer". W roku 1979 Curieuse i okoliczne wody zostały uznane za Morski Park Narodowy Curieuse (Curieuse Marine National Park) w celu ochrony rodzimej przyrody. W latach 1978-1982, w ramach projektu odnowy populacji żółwia olbrzymiego, sprowadzono dużą grupę tych zwierząt z seszelskiego atolu Aldabra, gdzie żyje ich ok. 150 tysięcy. Dziś wyspa Curieuse jest domem dla ponad 300 żółwi olbrzymich.
Mahé to największa wyspa archipelagu Seszeli. Ma 17 km szerokości i 26 km długości, zajmuje powierzchnię 157,3 km². Wyspa znajduje się na podłożu granitowym i jest górzysta (najwyższy szczyt - Morne Seychellois wznosi się na 905 m n.p.m. i objęty jest ochroną w ramach Parku Narodowego Morne Seychellois). Na północnym wschodzie wyspy znajduje się Port lotniczy Mahé, który został otwarty w 1971 roku. Na południowym zachodzie znajduje się Morski Narodowy Park Baie Ternay, Morski Narodowy Park Port Launay oraz Uniwersytet Seszeli. Ok. 90% ludności Seszeli mieszka na Mahé (jej populacja wynosi 77 tys. mieszkańców). Znajduje się tu stolica państwa oraz jego jedyny port - Victoria.
Wyspa bierze swą nazwę od imienia francuskiego gubernatora Isle de France (dzisiejszego Mauritiusa) - księcia Bertranda-François Mahé de La Bourdonnais (1699-1753). Po raz pierwszy pierwszy przybyli na nią Brytyjczycy w 1609 roku i nie była potem odwiedzana przez Europejczyków aż do 1742 roku (wyprawa Lazare'a Picaulta). Do roku 1814 wyspa pozostawała kolonią francuską, później należała do Wielkiej Brytanii. W roku 1976 stała się częścią niepodległych Seszeli.
Mahé oferuje turystom wyjątkową różnorodność krajobrazów. Z jednej strony roztaczają się tu niezapomniane widoki na góry, porośnięte tropikalnym lasem, a z drugiej - kuszą cudowne plaże. Na Mahé jest ich ponad 70, wszystkie z drobnym, białym, proszkowym piaskiem i obfitą szatą roślinną.
W lasach na wyspie Mahé występują rzadkie rośliny endemiczne, takie jak skrajnie zagrożone wyginięciem „drzewo meduzowe”, czyli Medusagyne oppositifolia. Znaleziono dwadzieścia parę płodnych osobników tego gatunku, wszystkie właśnie tutaj, na granicie, w palącym żarze przeplatanym ulewnymi deszczami, czego większość innych roślin nie jest w stanie wytrzymać. Inną z takich roślin jest owadożerny dzbanecznik Perville'a (nepenthes pervillei), rosnący na skalistych i mocno nasłonecznionych obszarach w pobliżu granitowych szczytów na wysokości między 350 do 500 m n.p.m. Występuje tu także wiele unikalnych gatunków orchidei.
Zachodnie wybrzeże Mahé pokrywa pas przepięknych plaż i wypełniają doskonałe miejsca zakwaterowania, ale wszędzie jest pełno ukrytych klejnotów. Gdziekolwiek się zamieszka, raj będzie na wyciągnięcie ręki - 15-20 minut jazdy samochodem wystarczy, by dotrzeć do zachwycających zakątków wyspy. Wschodnie wybrzeże jest bardziej zabudowane, ale nie oznacza to, że nie znajdziemy i tu atrakcyjnych miejsc. Choć olśniewająca linia brzegowa Mahé jest niewątpliwie największą atrakcją wyspy, amatorzy pieszych wędrówek powinni poświęcić nieco czasu na wyprawę do górzystej, centralnej części wyspy. Piękny Park Narodowy Morne Seychellois pokrywa aż 20% obszaru Mahé. Obejmuje on różnorodne siedliska naturalne - od nadmorskich lasów namorzynowych do skalistego najwyższego szczytu całego archipelagu, wznoszącego się na wysokość 905 m n.p.m. Morne Seychellois.
Wyspa bierze swą nazwę od imienia francuskiego gubernatora Isle de France (dzisiejszego Mauritiusa) - księcia Bertranda-François Mahé de La Bourdonnais (1699-1753). Po raz pierwszy pierwszy przybyli na nią Brytyjczycy w 1609 roku i nie była potem odwiedzana przez Europejczyków aż do 1742 roku (wyprawa Lazare'a Picaulta). Do roku 1814 wyspa pozostawała kolonią francuską, później należała do Wielkiej Brytanii. W roku 1976 stała się częścią niepodległych Seszeli.
Mahé oferuje turystom wyjątkową różnorodność krajobrazów. Z jednej strony roztaczają się tu niezapomniane widoki na góry, porośnięte tropikalnym lasem, a z drugiej - kuszą cudowne plaże. Na Mahé jest ich ponad 70, wszystkie z drobnym, białym, proszkowym piaskiem i obfitą szatą roślinną.
W lasach na wyspie Mahé występują rzadkie rośliny endemiczne, takie jak skrajnie zagrożone wyginięciem „drzewo meduzowe”, czyli Medusagyne oppositifolia. Znaleziono dwadzieścia parę płodnych osobników tego gatunku, wszystkie właśnie tutaj, na granicie, w palącym żarze przeplatanym ulewnymi deszczami, czego większość innych roślin nie jest w stanie wytrzymać. Inną z takich roślin jest owadożerny dzbanecznik Perville'a (nepenthes pervillei), rosnący na skalistych i mocno nasłonecznionych obszarach w pobliżu granitowych szczytów na wysokości między 350 do 500 m n.p.m. Występuje tu także wiele unikalnych gatunków orchidei.
Zachodnie wybrzeże Mahé pokrywa pas przepięknych plaż i wypełniają doskonałe miejsca zakwaterowania, ale wszędzie jest pełno ukrytych klejnotów. Gdziekolwiek się zamieszka, raj będzie na wyciągnięcie ręki - 15-20 minut jazdy samochodem wystarczy, by dotrzeć do zachwycających zakątków wyspy. Wschodnie wybrzeże jest bardziej zabudowane, ale nie oznacza to, że nie znajdziemy i tu atrakcyjnych miejsc. Choć olśniewająca linia brzegowa Mahé jest niewątpliwie największą atrakcją wyspy, amatorzy pieszych wędrówek powinni poświęcić nieco czasu na wyprawę do górzystej, centralnej części wyspy. Piękny Park Narodowy Morne Seychellois pokrywa aż 20% obszaru Mahé. Obejmuje on różnorodne siedliska naturalne - od nadmorskich lasów namorzynowych do skalistego najwyższego szczytu całego archipelagu, wznoszącego się na wysokość 905 m n.p.m. Morne Seychellois.
Flagowym alkoholem, pochodzącym z Seszeli jest rum Takamaka. Jest to rum destylowany, dojrzewający i mieszany w Trois Frères Distillery na głównej wyspie Mahé, zlokalizowanej w posiadłości La Plaine St André. Posiadłość i plantacja tropikalnych przypraw została założona w 1792 roku przez pochodzącego z Mauritiusa Jeana-François Jorre de St. Jorre. Obecna destylarnia działa od 2002 roku, a została założona przez braci Richarda i Bernarda d'Offay. Jest to pierwszy i jedyny komercyjny producent i eksporter rumu na Seszelach. Trzcina cukrowa, z której wytwarzany jest rum, uprawiana jest w czterech różnych regionach Mahé przez niezależną spółdzielnię, zrzeszającą 36 rolników. Fermentacja prowadzona jest w zbiornikach ze stali nierdzewnej, w kontrolowanej temperaturze, zaś destylacja odbywa się w trzech destylatorach miedzianych i kolumnie rektyfikacyjnej. Rum dojrzewa we francuskich i amerykańskich beczkach dębowych. Do rozcieńczania destylatu stosowana jest bogata w minerały źródlana woda z Vallée de Mai, co podnosi walory smakowe trunku. Nazwa Takamaka odnosi się do lokalnej zatoki na wyspie i jest to również nazwa drzewa występującego na Seszelach. Około 50% wytwarzanego w Trois Frères Distillery rumu jest eksportowana na rynki europejskie (głównie do Wielkiej Brytanii, Niemiec i Rosji) oraz do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Otoczenie destylarni jest bardzo schludne i utrzymane w kolonialnym stylu. Działa tu sklep, w którym można nabyć wszystkie gatunki produkowanego tu rumu, miód, konfitury oraz różne gadżety. Ceny są identyczne, jak w innych sklepach na Mahé. Zwiedzanie destylarni odbywa się z przewodnikiem i kosztuje 150 SCR, a cena obejmuje degustację wszystkich wytwarzanych tu gatunków rumu. Po zwiedzeniu zakładu warto zjeść lunch w stylowej restauracji, serwującej smaczne dania à la carte.
Victoria jest stolicą Seszeli i zarazem największym miastem tego kraju. Liczy ona około 25 tys. mieszkańców i jest jedną z najmniejszych stolic na świecie. Usytuowana jest na północnym wschodzie wyspy Mahé. Była to pierwsza siedziba brytyjskiego rządu kolonialnego. Znajduje się tu m.in. założony w 1901 roku ogród botaniczny z takimi okazami jak lodoicja seszelska (dziko rosnąca tylko na wyspach Praslin i Curieuse), a także Muzeum Narodowe, Muzeum Historyczne, Muzeum Historii Naturalnej, Biblioteka Narodowa oraz Instytut Politechniczny. Mimo, że Victoria jest stolicą kraju i zamieszkuje w niej około 30% całej ludności Seszeli, to zachowuje klimat i atmosferę prowincjonalnego miasteczka. Mieszkańcy zajmują się głównie obsługą turystyki i rybołówstwem, bądź pracują przy obsłudze portu lub położonego za miastem międzynarodowego portu lotniczego Mahé. I choć miasto nie spełnia wszystkich fantazji o tropikalnym raju, gdy się mu bliżej przyjrzeć, ma nieco uroku i atrakcji. Jest tu ruchliwy targ, wypielęgnowany wspomniany ogród botaniczny, katolicka i anglikańska katedra, świątynia hinduistyczna, meczet, kilka ładnych budynków kolonialnych. Na głównym skrzyżowaniu w centrum miasta stoi miniatura zegara z londyńskiego mostu Vauxhall, ustawiona tu w 1903 roku. W tle widoczne są imponujące wzgórza Parku Narodowego Morne Seychellois, zwieńczone granitowymi pionowymi urwiskami.
Powrotny lot do Europy odbywał się w dzień, była więc okazja by zobaczyć z góry kilka ciekawych miejsc.
Zaloguj się, aby skomentować tę podróż
Komentarze
-
-
Leszku, udało mi się dokończyć podróż po Seszelach, rzeczywiście rajskie miejsce, piękne okoliczności przyrody. Z przyjemnością obejrzałam.
Pozdrawiam -
Zapraszam, jesteś zawsze mile widziana, a relacja jest rzeczywiście dość obszerna. Pozdrawiam. :)
-
Leszku, jeszcze powrócę w wolnej chwili...dużo zdjęć i literek, pozdrawiam....
-
Wspaniały fotoreportaż + ciekawa relacja .Przeczytałem z przyjemnością . Gratuluję cierpliwości podczas tworzenia relacji . -
Wrócę do tego raju-)
Wszystkiego dobrego w Nowym Roku Leszku!!-) -
Smoku, właściwie to były 2 tygodnie w grudniu - bo od 29.11. do 13.12.2018... Również życzę zdrowia, radości i wspaniałych podróży w Nowym 2019 Roku! Pozdrawiam. :)
-
2 tygodnie w listopadzie na Seszelach nie są złe :-) Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku :-) -
Jolu, dziękuję i również życzę Ci wszystkiego, co najlepsze!
-
Leszku! Wszystkiego dobrego w Nowym Roku. Pozdrawiam serdecznie. -
Skoro lubisz bizantyjskie klimaty, to na Peloponezie polecam też piękny klasztor Osios Loukas, położony niedaleko Delf. Pozdrawiam. :)
-
Leszku! Znam Peloponez, spędziłam tam tydzień w listopadzie 2014. Bardzo mi się podobało, a na kolana, niestety w sensie dosłownym też - byłam 9 miesięcy po operacji kolana, rzuciła mnie Mistra. Nigdy wcześniej, ani później nie widziałam takiego cudu, autentyczne bizantyńskie miasto z 13 wieku. Tylko nigdy nie opisałam tej podróży, choć teraz mam trochę więcej czasu i chęci, więc kto wie?
-
Niestety, jeszcze walczę z avatarem. Nie wiem dlaczego, ale nie chce mi się wgrać...
-
...mocny debiut nowego profilu! Tu możesz, Leszku, porównać się z Bogusławem Lindą, który swój filmowy debiut reżyserski też z Seszelami związał. No, może nie do końca z archipelagiem, chociaż ten w filmie się przewija ... :-) ...
...na razie tylko rzuciłem obuocznym spojrzeniem na miniatury... -
Peloponez z pewnością Cię zachwyci. My spędziliśmy tam ubiegłoroczne wakacje i odwiedziliśmy "highlighty", czyli Olimpię, Epidauros, Mykeny, Korynt, Naupfion, ale także mniej znane miejsca. Z tych drugich szczególnie polecam Ci ruiny Messeny i piękne miasteczko Methoni. Co do Seszeli - to idealny kierunek jeśli chcesz wypocząć i popławić się w czyściutkiej, ciepłej wodzie i nacieszyć oczy pięknymi pejzażami... Pozdrawiam. :)
-
Leszku! Pod jednym z pierwszych zdjęć udzieliłeś odpowiedzi na moje pytanie, ale ja najpierw czytam, a później oglądam fotki. Dzięki za wyjaśnienia, raczej nie wybiorę się na Seszele z powodów o których pisałam. Choć nigdy nic nie wiadomo. Na razie zgłębiamy szczegółowo Europę, w sierpniu po raz czwarty Hiszpania, choć oczywiście inny region niż widziane dotychczas, a wcześniej w maju grecki Peloponez z Zakynthos i Atenami. Pozdrawiam świątecznie.
-
Jolu, bezpośrednio z Polski nie ma połączenia. Można lecieć przez Wiedeń, Londyn lub Zjednoczone Emiraty. Nam się udało dostać w miarę tanie (niecałe 1800 PLN w obie strony z Warszawy) bilet British Airways z przesiadką w Londynie. Z Londynu leci się około 10 godzin. Jeśli szukasz architektury, to ten kierunek nie oferuje zbyt wiele zabytków. Za to plaże, woda, krajobrazy, przyroda są wspaniałe. Poza tym kraj jest bardzo bezpieczny. Pozdrawiam. :)
-
Miło czytało się opis rajskich wysp. Jak tam się leci? Bezpośrednio z Polski można dolecieć? Bardzo piękne zdjęcia. Ja co prawda szukam w swoich podróżach architektury, którą w raju trudno znaleźć, ale przyroda powala.
Cieplutko pozdrawiam z francuskiej ziemi :)