Podróż Isle of Wight - Brytyjski Cape Canaveral (albo Baikonur)

Wybierając się do miejsca określanego jako „raj dla rowerzystów”, spodziewałem się czegoś przynajmniej przypominającego duński Bornholm. Jakież było moje ździwienie, gdy po ruszeniu rowerem w trasę nie udało mi się namierzyć żadnej ścieżki rowerowej, oddzielonej choćby przerywaną linią od drogi dla samochodów. Cóż może Anglicy inaczej pojmują raj.

Celem wycieczki było dotarcie do najdalej oddalonego na zachód punktu wyspy nazwanego the Needles, czyli „igieł”. Nazwa ta wzięła się od kształtu kredowych skał w tamtym miejscu, a szczególnie jednej zwanej „Żoną Lota” której niestety dziś nie można podziwiać, bo została zniszczona przez sztorm w 1764 r. Szczęśliwie zachowała się jednak na rysunkach: KLIK

Trasa o długości 5 km nie była ekstremalnym wyzwaniem, chociaż trzeba było pokonać kilka górek i trochę uważać na samochody.

Po około godzinie dotarliśmy do powoli zapełniającego się parkingu z wesołym miasteczkiem przy Alum Bay, gdzie zostawiliśmy nasze rowery i kontynuowaliśmy naszą wędrówkę już na własnych nogach. W końcu dotarliśmy na skraj klifu, gdzie mieści się historyczna bateria dział (the Needles Battery), które służyły do obrony przeciwlotniczej i przeciwokrętowej podczas I i II wś. Nieużywana po wojnie, obecnie jest dostępna dla zwiedzających pod szyldem National Trust.

Innym ciekawym miejscem, które zobaczyliśmy, jest leżące nieopodal High Downs, które służyło za poligon dla rakiet balistycznych, na co nie można wpaść patrząc na idealnie wyprofilowaną łąkę na szczycie klifu, w którym wykute są liczne korytarze służące kiedyś za laboratoria. Obecnie niektóre z pomieszczeń udostępnione są dla zwiedzających.

Po spędzeniu kliku chwil na zwiedzaniu instalacji militarnych, oraz posileniu się herbatą z ciastkiem, w kawiarni z widokiem na morze, skierowaliśmy nasze kroki na plażę przy zatoce, aby móc pooglądać klif z dystansu, a następnie ruszyliśmy w drogę powrotną na parking przy Freshwater Bay.

Następnym punktem programu było miasteczko w którym postanowiliśmy się zatrzymać na noc. Shanklin uważane jest za najbardziej popularny kurort wyspy, tytuł ten zawdzięcza ono przede wszystkim swojej ogromnej piaszczystej plaży, ale oferuje też kilka innych atrakcji przyciągających rzesze turystów.

Ciekawie prezentuje się część miasteczka zwana „starą wsią” (Shanklin Old Village), gdzie zachowały się najstarsze budynki miasta w których mieszczą się sklepy z pamiątkami, a także przeróżne kawiarnie, hotele i oczywiście puby. Prawie wszystkie budynki w tym rewirze, są pokryte strzechą, co sprawia wrażenie (gdy akurat nie ma samochodów), jakbyśmy przenieśli się 500 lat wstecz, albo weszli na plan jakiegoś filmu historycznego. Jeżeli ktoś szykuje się na kolację w tej okolicy w sezonie, albo w weekend, zalecam zrobienie rezerwacji, bo bardzo trudno gdziekolwiek znaleźć stolik.

Innym popularnym miejscem, szczególnie wśród dzieci jest Shanklin Chine, najstarsza atrakcja turystyczna wyspy. Jest to coś w rodzaju parku botanicznego utworzonego w bardzo wąskim i stromym wąwozie. Podobno można się tutaj natknąć na rude wiewiórki, co jest rzadkością w Anglii, niestety nie było nam to dane. Ciekawostką jest że w czasie lądowanie w Normandii, przez park przechodziła rurociąg PLUTO (Pipe Line Under the Ocean, nic związanego z Disneyem), który zasilał wojska sprzymierzone po drugiej stronie kanału w paliwo. Na miejscu można zobaczyć jego pozostałości.

 

Pomimo, że infrastruktura rowerowa wyspy mocno zawiodła i nie dostaliśmy tego co było w katalogach, nie dawaliśmy za wygraną i ponownie dosiedliśmy rowerów. Tym razem mieliśmy podjechać do Sandown, miasta podobnie jak Shanklin wyraźnie zorientowanego na turystę plażowego. Jako, że Sandown od Shanklin dzieli zaledwie kilka kilometrów, postanowiliśmy dotrzeć tam okrężną drogą, by uniknąć samochodowego ruchu, oraz móc napawać się pięknem angielskiej wsi.

Niestety ku naszemu rozczarowaniu mniej uczęszczane trasy też obfitowały w ruch samochodowy, jednak w końcu udało nam dotrzeć do parkingu w Sandown, u podnóży klifu Culver widocznego z Shankling.

Następnie, już na piechotę podjęliśmy się wspinaczki na jego szczyt, aby się trochę rozejrzeć po okolicy. Pomimo, że nie jest on rekordowo wysoki (99m. n.p.m.), ale wystarczyło to żeby stał on się najpopularniejszym miejscem dla samobójców na wyspie.

W nagrodę za jego zdobycie, mogliśmy podziwiać obelisk postawiony na cześć Charlesa Andersona-Pelham (Yarborough Monument), założyciela „Królewskiej Eskadry Jachtowej” (Royal Yacht Squadron), dowódcę marynarki oraz polityka żyjącego przez wiele lat na wyspie.