2011-10-20 - 2011-10-21
Podróż Korsyka 2009 cz. III
Opisywane miejsca:
Gordes de la restonica, Corte, Scala di santa regina, Lac de nino, Lama, Ostricioni, Erbalunga (93 km)
Typ: Album z opisami
Z Bonifacio mkniemy do samego serca wyspy Corte, wokół którego rosciągają się najwyższe szczyty Korsyki. Jest już koło 22.00 trzeba znaleźć camping. W Corte jeden zamknęli nam przed nosem. Właścicielowi nie chciało się odchodzić od kolacji, żeby nas przyjąć. Szczęścia mieliśmy poszukać w kolejnym oddalonym 5 km od miasta w Wąwozie Restonica. Udało się, i ten camping był o niebo lepszy niż w Corte. Położony w górach nad pięknie szemrzącym potokiem, po prostu bosko, tylko jak w tych ciemnościach egipskich wybrać jakieś fajne miejsce na namiot. Rano wyruszamy na szlak. Jako pierwszy punk programu jest wycieczka po Wąwozie Retsonica. Na wąskiej drodze dojazdowej do szlaku jest spory ruch, jak się okazało to dzień zawodów triatlonu. Rano zawodnicy wyruszyli z Corte, żeby przez góry przebiec do wąwozu. Wspinając się szlakiem co chwila mijaliśmy zmęczonych pokiereszowanych zawodników, którzy truchtem biegli przez góry. Żółtym szlakiem kamienną ścieżką wpinamy w górę doliny Restonica. Mimo, że jest już lipiec leżą tam jeszcze połacie śniegu.
Pierwszy przystanek to polodowcowe jezioro Melo położone na wysokości 1711 m n.p.m. Wznoszą się nad nim szczyty powyżej 2000 m.
Pokonujemy kolejne metry w górę, żeby znaleźć się na wysokości 1911 m n.p.m. przy kolejnym jeziorze Lac de Capitello. Zaraz mam skojarzenia z polskimi Tatrami, gdzie z nad z Morskiego Oka podchodzi się do Czarnego Stawu.
Siedząc na skale obserwujemy kilku śmiałków, chyba z grupy morsów, którzy zażywali kąpieli w jeziorze.
Jest jeszcze młoda godzina, po zaciągnięciu języka i obejrzeniu mapy gdzie jeszcze można się wspiąć ruszamy wyżej. Nie jest to łatwy szlak po łańcuchach, przeciskając się przez zlodowaciały śnieg wchodzimy na wysokość ponad 2000 m n.p.m. Na tej przełęczy po raz pierwszy spotykamy się ze szlakiem GR 20. Jest to najtrudniejszy szlak na Korsyce liczący 220 km, biegnący w poprzez wyspy i na którego przejście trzeba robić zapisy bo liczba miejsc noclegowych na szlaku jest limitowana.
Schodzimy na dół znowu żółtym szlakiem. Tym razem obraliśmy trudniejszy wariant i po łańcuchach i metalowych drabinkach schodzimy do doliny. Jak na pierwszy dzień aklimatyzacji w górach całkiem dobra trasa.
Oglądamy Corte za dnia. Teraz to jedno z wielu sennych korsykańskich miasteczek, ale parę pomników w sercu starówki mówi o jego burzliwej przeszłości. Bo przecież tu urodził się „generał narodu korsykańskiego” Gaffori, który dowodził powstaniem przeciw genueńczykom. Corte było też stolicą państwa korsykańskiego w latach 1755-69 na którego czele stał Paoli.
Dzisiaj jednak miasteczko trochę ożyło bo słychać było głośne śpiewy i rozmowy uczestników triatlonu.
Przejeżdżamy przez kolejną atrakcje turystyczną Kanion di Santa Regina. Wg legendy gdy jednego dnia św. Marcin orał pole, został zaatakowany przez szatana. Rozpętała się burza, wielkie skały potoczyły się w dół doliny. Przestraszony św. Marcin pomodlił się do Matki Bożej i granitowe skały ułożyły się nagle w dole na kształt tamy, otwierając odizolowaną do tej pory kotlinę Niolo. Św. Marcin nadał nazwę temu przejściu nazwę Schody Królowej Niebios.
Poprzez lasy gdzie głównie dominują kasztany jadalne dojeżdżamy do leśniczówki Popahja skąd ruszamy pieszo żółtym szlakiem za ledwo widocznymi znakami poprzez granitowe skały wspinamy się na wysokość 1762 m n.p.m. do przełęczy Col de Starzona. Jeszcze parę kroków i widzimy cel naszej wycieczki Lac de Nino i jego słynne połacie terenu pozzines – łąki torfowe, na których pasą się krowy i konie. Z góry wyglądają jak ser z dużymi dziurami.
Ależ tu pięknie, aż się nie chce wracać.
Pobudka wcześnie rano w planach zdobycie drugiego co do wielkości szczytu Korsyki Monte Rotondo (2622 m n.p.m.). Jak przeczytaliśmy w przewodniku wyprawa nie jest trudna. Dla nas jednak okazała się trudna i nie dlatego, że nie mieliśmy kondycji fizycznej, wręcz przeciwnie - polegliśmy na szukaniu szlaku. Właściwie cały dzień można nazwa błądzenie po górach. Wystartowaliśmy w miejscu gdzie kazali. Początkowo szliśmy szeroka drogą nie było szans się zgubić. Minęliśmy zagrody pasterskie, gdzieś na ścieżce znaleźliśmy porzucony znak z oznaczeniem kierunku do jeziora Oriente. To była najprostsza cześć trasy. Znaleźliśmy się na wysokości 2061 m n.p.m. nad kolejnym polodowcowym jeziorze w tym rejonie. Dalej przewodnik pisze, że mamy kierować się droga wytyczona przez kamienne kopczyki, problem jest taki, że sa one postawione wszędzie i trudno obrać jakaś drogę. Mam wrażenie, że każdy kto tędy wchodził pozostawił po sobie ślad w postaci kopczyka. Zaczęliśmy wspinać się dalej pod górę nie wiedząc czy dobrze idziemy. Spotkaliśmy anglików z mapą, którzy nie bardzo potrafili powiedzieć jak mamy iść, a mapa była zupełnie nieczytelna. Po pokonaniu kolejnych metrów w górę, gdzie trzeba było iść po kostki w śniegu i wspinać się na coraz ostrzejsze skały postanowiliśmy wracać. Droga powrotna tez nie była łatwa. Znowu szliśmy za kopczykami, tylko w pewnym momencie kopczyki się skończyły i jak iść. Skacząc po ogromnych głazach, a czasami przesmykując się pomiędzy nimi, poprzez potoki próbujemy odnaleźć właściwy szlak. Dostrzegliśmy w górze sylwetkę turysty, odetchnęliśmy wrócimy na noc na camping.
Pożegnaliśmy góry zostały nam jeszcze dwa dni postanowiliśmy pobyczyć się na plaży. Ale zanim to nastąpiło wjechaliśmy do małej miejscowości Lama. To miasteczko słynie z tego, że w XVIII wieku mieszkańcy wysyłali swoje potomstwo na studia do Włoch głównie do Toskanii i do dnia dzisiejszego widać elementy architektury włoskiej wielu domów.
Docieramy do dzikiej plaży Ostriconi. Trudno zaparkować samochód tylu jest chętnych. Samo dojście do plaży też nie jest łatwe, bo trzeba przejść wpław przez ujście rzeki Ostricioni, która tutaj wpada do morza. Tak wiec trzymając niemal w zębach rzeczy brniemy po kolana w wodzie na plaże. Ale warto, plaża naprawdę jest duża i piaszczysta, a morze zaprasza do kąpieli. Im dalej się szło w głąb plaży tym częściej napotykało się naturystów.
Została nam jeszcze chwila więc nie wypadało ominąć przylądka Cap Corse. Niestety nie byliśmy jednymi chętnymi, którzy jechali w tamtą stronę i po wyjeździe z Bastii stanęliśmy w korku. Zniechęceni zatrzymaliśmy się na najbliższym campingu. Pochodziliśmy trochę po miasteczku Erbalunga. Ładne miasteczko rozłożone na cyplu z małym portem. Chwila na spokojna kawę pod platanem z widokiem na morze i czas na nas. Następnego dnia rano skoro świt stawiamy się na prom i płyniemy z powrotem na stały ląd.
Zaloguj się, aby skomentować tę podróż
Komentarze
-
widzę po miniaturkach, fantastyczne zdjęcia :) przyjrzę się po powrocie z Włoch :) jednak łatwiej oglądałoby się tą relację, gdyby była ich większa selekcja :)
