Podróż tam,gdzie ludzie są bardziej szczęśliwi - Kreta 2009

Kolejny nudny wieczór w biurze….zaczynam poszukiwania na stronach biur podrózy; oferta za ofertą,powoli dostaję zawrotu głowy…I nagle – rzuca mi się w oczy stożkowaty szczyt górujący nad błękitną zatoką.”Szybki” research na łamach forum gazety.Następnego dnia jestem w biurze z kartąkredytową w ręku,niestety – okazuję się że nie jest tak łatwo jechać bez pary – muszą sprawidzic czy hotel łaskawie udostępni pokój dla jednej tylko osoby (oczywiście za odpowiednią dopłatą) Niepewność trwa do poniedziałku – i….lecę!

Kreta wita mnie falą gorącego nocnego powietrza,zaraz po opuszczeniu pokładu samolotu ( LOT –bez opóźnien)i kilkoma uschłymi kaktusami koło lotniska.Potem jeszcze tylko 4 godziny nocnej podróży autobusem po krętych kretańskich drogach,sącząc pozostawioną na czarną godzine mineralną. raz po raz budzę się żeby zobaczyc ze autobus niemal przeciska się wśród skał…..W końcu,kiedy w autobusie nie zostaje już prawie nikt,kierowca krzyczy: Damnoni….Ostatkiem sił taszczę walizę do malego uśpionego hotelu
przytulonego do skały; budząc śpiacego na sofie delikwenta – jak się później okzazało,ma na imię Dimitri.Jeszcze tylko zimny z koniecznosci ( nie ma ciepłej wody) prysznic,kłade się a do snu szumi mi palma.Jest 6 am.

Mija chwila,otwieram oczy po 2 godzinach snu -czas na śniadanie, zrywam się z łóżka prosto na balkon….i widze dokładnie to, co na zdjeciu znalezionym kilka tygodni wczesniej na stronie biura podrozy.Jestem w raju;-)

śniadanie na tarasie z widokiem na zatoke,upał,cisza i spokój…czuje, że moja spontaniczna decyzja była strzalem w dziesiatke.

Jaki jest plan? Jestem sama a zatem – nie ma planu – zaleznie od nastroju  mogę leniuchowac lub zwiedzac,nic na siłe.Sobie sterem,żeglarzem, okrętem;-) Chcę odpocząc od miasta,tlumu,imprez więc nie przeszkadza mi, że w Damnoni nie ma dosłownie NIC – prócz niemieckiego hotelu o standardzie o niebo lepszym niż mój.I emerytowanych Niemcow i Niemek w topless….Who cares!

Damnoni to kilka schowanych między skałami plaż…..Największa – publiczna i niejako dzielona z hotelem niemieckim;mala plaża dla naturystów,na którą schodzi się stromą ścieżką – nie odważyłam się zejśc,czego teraz żałuję... I najbardziej oddalona – 20 min spacer po kamieniach,ale zwrócona ku
zachodzącemu słońcu,więc idealna żeby spędzić tam czas,czekając aż schowa się w Morzu Libijskim.Do najbliższego miasteczka jakieś 3 km,oczywiście po górach i zakrętach wzdłuż szosy( trasę przemierzałam wielokrotnie)

Plakias– nic ciekawego,brzydsza plaża i więcej ludzi,ale za to tani market żeby zaopatrzyc się w wodę i owoce,etc na plażę.A także kilka sklepów z odpowiednio kiczowatymi pamiątkami dla znajomych i rodziny. Jeśli pragnie się zwiedzac Kretę autobusem ( lub nie ma prawa jazdy,jak wyżej podpisana)  na przystanek również schodzi się kilkaset metrów w stronę miasteczka

 

Pierwsze dni spedzam na plazy z kolorowymi magazynami wsluchując się w szum morza i z radością opalając topless,bo nikogo to nie szokuje i nie dziwi a rytm mojego dnia wyznaczaja sniadanie i obiadokolacja serwowane w hotelu.Ciepła,czysta i słona woda;brak tłumu,spokój,cisza.Ktoregoś dnia,czekając na zachód słońca na…plaży zostaję sama,samiuteńka….aż zapada zmrok.Nie jest jednak tak łatwo uciec od imprez i pogrążyc się w chilloucie – przemiły i prześmieszny barman czatuje na mnie,kiedy wracam z plaży – nie ma innej drogi niż koło baru i wlewa we mnie rakije; wieczorem tez nie dany mi jest powrót do pokoju,bo Dimitri wręcz nalega,żebym została na drinka.Zmęczona słońcem i "nicnierobieniem" nie mam ochoty,ale z drugiej strony…

 

Pierwsza wycieczka to Retymnon,docieram autobusem,po jednej stronie skała po drugiej przepaśc,wolę nawet nie patrzec się w dół i nie myślec,co będzie jeśli kierowca wykona jeden fałszywy ruch…Tak jest tylko za pierwszym razem; potem tylko podziwiam krajobrazy,do strachu przed smiercią w przepaści można się jednak przyzwyczaic. Wysiadam,pogoda się psuje,stwierdzam że nia ma tu nic ciekawego ( może zbyt pohopnie)….i spontanicznie wsiadam w pierwszy autobus do Chanii,zapchany ludźmi….Po drodze widzę pasma górskie,podejrzewam, że tam będzie moja wycieczka do wawozu Samaria.Wysiadam po 1.5 godz jazdy na obskurnym dworcu i ruszam w strone portu,atrakcji turystycznej.Port zatłoczony,ale ładny, błąkam się bez celu  i bez pospiechu,upał daje się we znaki,ale na horyzoncie pojawia się Starbucks i cywlizacja;-)

 

Mrożona kawa w palącym slońcu w Chanii, relaks.Powrót do Damnoni OK. 18….wciąż jeszcze sporo czasu do zachodu słońca.Zamiast, jak każdy normalny człowiek zasiąśc na tarasie z drinkiem,udaję się na spacer asfaltową droga za hotelem, gdzie rzekomo kryje się wykuty w skale hotel Calipso.Pnę się pod górę, a słońce świeci mi w oczy, pali niemiłosiernie ( pewnie od asfaltu) choc jest już po 18; zaczynam żałowac pomysłu – jak ja potem wrócę tą drogą skoro już opadam z sił?W końcu wyłania się Kalipso – i rzeczywiscie jest na co popatrzec, schowany wśród skał,bez plaży, za to z wykutymi zejsciami do morza.Full wypas, można powiedziec…schodzę na dół i…czy ja dobrze widzę?Schody na skale?Nie mogę w to uwierzyc – okazuje się ze jednak z hotelu można wrócic inną drogą – pnąc się po wykutych w skale schodach na sam szczyt,ze spektakularnym widokiem na hotel,góry i morze oczywiście.Stoję oczarowana – wracam do Damnoni wąską scieżką przylepioną do skały,nic tylko ja,morze i niebo….Przeżycie niemal mistyczne;dokładnie tego było mi trzeba żeby wyrzucic z siebie magazynowany przez miesiące stres.Przepiękne miejsce,spoglądam na morze i patrze w strone Afryki,jakbym chciala dostrzec jej brzegi.

Nastepny dzień to lekko zachmurzone niebo,a górujący nad zatoką stożkowaty szczyt wzywa.Na podstawie mapy stwierdzam ze od biedy można dojsc tam piechotą,ale po kilkuset metrach wzdluz szosy mam dośc i zaczynam łapac stopa.Nie mija 5 minut a zabiera mnie przemiły tubylec w rozwalającej się furgonetce,usiłujacy mówic po angielsku,i od razu udziela wskazówek jak dotrzec na górę.A raczej góreczkę – jakies 300 m np. m. Narzucam sobie niezłe tempo,godzina i jestem na szczycie – zatrzymuję się po drodze by patrzec na Damnoni i jego plaże w dole.Na szczycie mały kosciółek/kapliczka i grupa niderlandzkich chyba turystów z przewodnikiem; pewnie zapłacili kupę kasy za to ze oprowadził ich na szczyt;moja wycieczka za free.Zapłacilam tylko za colę w puszce i snickersy na podtrzymanie sił.Widoki – bezcenne – wokół pasma górskie, marzę że kiedyś tu wrócę i zdobędę je wszystkie.Spedzam na szczycie godzine lub dwie,nigdzie mi się nie śpieszy,mogę tylko siedziec i cieszyć się ciszą.....