Podróż Niekończąca się podróż do Turcji

Alanyę i jej okolice znam bardzo dobrze. Mieszkają tam moi znajomi, również z Polski. Latam do Alanyi "naładować akumulatory" przynajmniej raz w roku. Zostawiam sobie zawsze coś "na deser" do zwiedzania w okolicach tego miasta. Dlatego też jest jeszcze kilka miejsc, które czeka na moją wizytę, są również miejsca, które tylko dzięki mieszkańcom Alanyi zobaczyłam. Zdjęć na pewno wszystkich nie znajdę...  

Byłam też w Alanyi w zimie. W paśmie gór królujących nad Alanyą chodziłam po lodzie, zobaczyłam wiejskie życie w miesiącach kiedy największa bieda zagląda wieśniakom do garnków. Widok nie do opisania....Zdjęć nie robiłam...Rzadko który turysta zdaje sobie sprawę, że kilkadziesiąt kilometrów wgłąb lądu od tych pięknych plaż toczy się walka o przeżycie. 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Alanya

18 lutego 1935 r. Atatürk już jako prezydent spędził noc w Alanyi w domu przy Azaklar Sokak, przecznicy Fatih Sultan Mehmet Caddesi. Jego pobyt nie miał wielkiego znaczenia historycznego, ale właściciel domu Rifat Azakoglu założył w budynku muzeum.

W pokojach na dole umieszczono mnóstwo fotografii ilustrujących życie wielkiego przywódcy, piętro umeblowano tak, by pokazać, jak żyła zamożna rodzina w Alanyi w latach 30. XX w.

źródło : www.przewodnik.onet.pl

Miejsce rzadko odwiedzane przez turystów...Pewnie dlatego, że rezydenci nie wspominają o tym miejscu turystom....

Wrzesień 2006 

Zgromadzone tam ciekawe zbiory obejmują okres od epoki brązu do czasów osmańskich, a najciekawsze eksponaty pochodzą z czasów hellenistycznych i rzymskich (m.in. monety, inskrypcje w marmurze oraz posągi i sarkofagi). Równie ciekawy jest dział poświęcony czasom osmańskim, prezentujący dywany, kaligrafię oraz wyroby ze srebra i złota.

źródło : www.przewodnik.onet.pl

Uwaga na żółwie przy zwiedzaniu muzealnych zbiorów zgromadzonych na terenie ogrodu...bardzo łatwo je przydeptać...Pawie natomiast zupełnie nie boją się turystów i spacerują sobie spokojnie po ogrodzie.

Wrzesień 2006 

Nieopodal muzeum, przy plaży Kleopatry, znajduje się Jaskinia Kapiącego Kamienia - Damlataş Magarasi. Grotę odkryto w 1948 r., a jej wilgotne i duszne wnętrze (duża zawartość dwutlenku węgla w powietrzu) służyć ma chorym na astmę.

www.dimcave.com.tr

Kolejna jaskinia Dim Cave znajduje się ok. 10 km od Alanyi. Jest olbrzymia w porównaniu z Damlataş Magarasi. Po drodze do jaskini oglądaliśmy przepiękne widoki gór Taurus.

Kanion Sapadere - 40 km od Alanyi ( za Mahmutlar, w stronę Gazipaşa )
Z głównej drogi  D-400 skręca się w lewo ( jest drogowskaz na kanion ) i po przejechaniu miejscowości Demirtas wjeżdżamy na górską drogę. Po ok. 20 km. dojeżdżamy do Kanionu Sapadere. Otwarty dla zwiedziających w 2009 roku.
Sama jazda górską drogą do kanionu to już niezła atrakcja. Sam kanion - cudeńko. Warto tam pojechać. Wejściówka 3 TRY.

Październik 2009

Turyści odwiedzający Riwierę Turecką lądują właśnie tu - w Antalyi. Tysiące autokarów przez cały rok odjeżdża z Antalyi do takich miejscowości jak Belek, Side, Mahmutlar, Incekum, Avsallar, Alanya, Kemer i wielu innych. W Antalyi byłam wiele razy, często przejazdem. 

Antalya, otoczona z trzech stron wysokimi górami, to największa metropolia na wybrzeżu Morza Śródziemnego (ponad 600 tys. mieszkańców) i jednocześnie centrum okolicznych ośrodków wypoczynkowych, synonim Tureckiej Riwiery. Dzieje tego portowego miasta sięgają 2000 lat wstecz, ale w latach 60. zeszłego stulecia nie mieszkało tu więcej niż 35 tys. ludzi. Sytuacja gwałtownie się zmieniła w latach 80. w wyniku ofensywy masowej turystki. Na zachód i wschód od miasta ciągną się rozległe plaże, przy których wciąż wyrastają nowe hotele. Na szczęście stara część Antalyi, z równie wiekowym, niewielkim portem, ukryła się przed zalewem komercji i pozostaje przyjemnym zakątkiem z krętymi zaułkami, pomiędzy którymi uchowało się kilka ciekawych zabytków i mnóstwo starych osmańskich domów, nie zawsze odnowionych, co nadaje temu miejscu niepowtarzalny klimat. Podobnie jak w czasach antycznych, życie miasta skupia się w okolicach portu. Na wschód i południe od niego leży stara dzielnica Kaleiçi, ograniczona od południa dużym parkiem Karaalioglu, od wschodu jedną z głównych arterii handlowych – Atatürk Cad., a od północy niemniej ważną Cumhuriyet Cad. Od charakterystycznego punktu przy Cumhuriyet Cad., jakim jest wieża zegarowa, odchodzi na północ komercyjny deptak Kazim Özalp Cad. (Şarampol). Ważną ulicą jest też Güllük Cad. (dawna Anafatlar Cad.), odchodząca na północ od Cumhuriyet Cad. jakieś 700 m od centrum.
Na zachód od wieży zegarowej wznosi się najbardziej charakterystyczny punkt orientacyjny i jednocześnie wizytówka miasta – Żłobiony Minaret. Jeszcze dalej, na głównym placu miasta – Cumhuriyet Meydani (plac Republiki) – stoi konny posąg Atatürka, górujący na Starym Portem.

źródło : www.przewodnik.onet.pl

Kemer to kurort w południowo - zachodniej części Turcji, leżący w prowincji Antalya. W Kemer spędziliśmy tydzień w październiku 2008 r. Szczerze mówiąc bardziej podobały mi się okolice miasteczka niż samo Kemer.

Pozostałości miasta z IV w. p. n. e, położone na wzgórzu z niezdobytą fortecą, której oparły się nawet wojska Aleksandra Wielkiego. Miejsce bez ochrony, bez biletów, w dole wzgórza wioska. Na dole jedynie tablica informacyna w języku tureckim i angielskim. Na wzgórzu spotkaliśmy przewodnika z pobliskiej wioski - mimo, że mówił tylko po turecku starał się przekazać jak najwięcej informacji na migi ;-) Był tak sympatyczny, że oczywiście za "pomoc" dostał od nas kilka lirów. Oprócz nas tylko para z Australii i jacyś Japończycy ( gdzie ich nie ma ??? - zawsze powtarzam)...Zjazd na Sillyon z głównej drogi dobrze widoczny, jednak potem znaki prowadzące na wzgórze nie są już dobrze widoczne, można pomylić drogę i wjechać komuś w zagrodę ;-) 

Ruiny znajdują się ok. 35 km od Antalyi. Z głównej drogi ( jadąc w stronę Alanyi ) zjeżdża się w lewo i po ok. 10 kilometrach dojeżdża do Sillyonu.    

Październik 2009

Miejscowość wypoczynkowa na Riwierze Tureckiej około 130 km na południowy zachód od Antalyi. Znajdują się tu ruiny starożytnego miasta. Olimpos graniczy z miejscowością Cirali (jedyna droga wiedzie przez starożytne ruiny i około półkilometrowy odcinek przepięknej plaży.

Olympos zostało założone w II w. p. n. e. przez Licyjczyków i szybko stało się jednym z ważniejszych ośrodków regionu. W I w. p. n. e. miasto zostało spustoszone przez piratów z sąsiedniej Cylicji, a wkrótce potem włączone do Cesarstwa Rzymskiego. W średniowieczu Olympos przechodziło kolejno pod władzę Bizancjum, Wenecjan i Genuańczyków, aż w końcu zostało opuszczony w XV wieku.

Plaża jest cudowna. W ruinach można buszować cały dzień. Polecam !!!

Październik 2008 

Termessos - zwane Orlim Gniazdem na terenie Parku Narodowego Gülüg Dagi położone 35 km na północny zachód od Antalyi. Wjeżdzamy do parku za 5 TRY, po 9 km jazdy górską wąską drogą trafiamy do Termessos. Oglądanie  pozostałości po mieście trzeba okupić dość długim spacerkiem pod górę kamienistymi ścieżkami. Łatwo się zgubić w ruinach ;-) Wstęp na teren ruin - 8 TRY.
W kasie dostępny plan sytuacyjny ruin (bezpłatnie). Plan nie jest dość dokładny. Do tego miejsca trafia mało turystów z Polski. Termessos nie ma w "podstawowym pakiecie" wycieczek proponowanych przez biura wysyłające  turystów na Riwierę Turecką.

Miałam obiecane, że jeśli nie trafimy do Termessos nadłożymy drogi i znowu pojedziemy do przepięknego Phaselis (o którym będzie poniżej )...Nasze obawy, że nie dojedziemy do Termessos nie sprawdziły się...Naczytaliśmy się w necie, że strasznie trudno się tam dostać...to przesada...Trudności zaczynają się w samym Termessos, bo zwiedzanie Orlego Gniazda wcale nie jest takie proste...

Po zwiedzaniu polecam zatrzymać się w restauracji przy wyjeździe z parku narodowego ! Wszystko smaczniutkie, bardzo miła obsługa. Obok muzeum - widmo - większość eksponatów rozkradziona...Muzeum za czasów swojej świetności prezentowało zapewne florę i faunę parku narodowego.

Październik 2009 

Starożytne Side to przede wszystkim imponujące bogactwo pochodzące z piractwa oraz handlu niewolnikami, którego dowodami są wspaniałe budowle. Ich pozostałości możemy podziwiać do dnia dzisiejszego. Znajduje się tutaj jeden z największych w Anatolii teatrów na 15 tysięcy widzów, olbrzymia agora z niezliczonymi kolumnami, nieduże, lecz zasobne w arcydzieła muzeum starożytności, zbudowane na miejscu rzymskich łaźni, bizantyjska bazylika. Niewątpliwie największą atrakcją miasta jest świątynia Ateny i Apollina z II w. n.e., położona tuż nad brzegiem morza, która jest miejscem szczególnie magicznym po zmroku.

Obecnie Side to turystyczny kurort. Ze względu na znajomych odwiedzany przeze mnie dosyć często.

http://www.kursunluselalesi.com/

Park Narodowy Wodospadów w Kursunlu (Kursunlu Selalesi Tabiat Parki) został założony w 1991 roku w celu ochrony unikalnej flory, fauny i formacji geologicznych. Park mieści się na powierzchni 33 hektarów 25 km od centrum Antalii. Na terenie przypominjącym ogród botaniczny znajduje się siedem strumieni doprowadzających wodę z gór. Połączone są one wodospadami najpiękniejszymi w okresie między kwietniem a majem kiedy z gór spływa woda z topniejących śniegów.
Największy wodospad, tworzony przez rzekę Aksu, ma wysokość 18 metrów i znajuje się w środku lasu.

Byłam tam kilka razy i faktycznie za każdym razem ( w zależoności od pory roku ) kolor wody ma inne odcienie.

Mniej urokliwe niż Kursunlu Selalesi, za to częściej odwiedzane ( i zadeptane ) przez turystów - zapewne dlatego, że  wycieczki w to miejsce oferują rezydenci i miejscowe biura podróży. Ja zdecydowanie wolę Kursunlu Selalesi.

Manavgat znajduje się mniej więcej w połowie drogi między Antalyą a Alanyą.

Yukari Düden Şelalesi (górny wodospad Düden) - 10 km na północ od centrum Antalyi.

Aşagi Düden Şelalesi (dolny wodospad Düden) spływa kaskadą w miejscu, w którym Düden Çayi wpada do morza. Pod wodospadem zatrzymują się statki wycieczkowe pływające po zatoce Antalyi.

Obowiązkowy punkt przy zwiedzaniu Antalyi.

No i kolejne ruinki ;-) Ale bardzo dobrze zachowane.

Aspendos ( gr. Άσπενδος) - starożytne greckie miasto w Azji Mniejszej (dzisiejsza Turcja), znane dziś z najlepiej zachowanego starożytnego amfiteatru na 15 000 miejsc, również obecnie wykorzystywanego do różnego rodzaju przedstawień i pokazów. Miejscowość leży 50 km od Antalyi. Aspendos to nie tylko amfiteatr, ale też całe antyczne miasto.

My zwiedziliśmy sam amfiteatr. Do miasta nie dotarliśmy, bo plan wycieczki był napięty ; -)

Myra, Mira (obecnie Demre) – starożytne miasto we wschodniej Licji, w południowo-zachodniej części współczesnej Anatolii.

Pozostałości starożytnej Myry znajdują się około 1,5 km na północ od zabudowań współczesnego miasta Demre. Na akropolu przetrwał mur obronny i tron skalny z okresu licyjskiego, zaś u podnóża akropolu – amfiteatr rzymski, uważany za największy w Licji. W mieście i w okolicy zwracają uwagę groby wykute w skałach z fasadami naśladującymi architekturę świątynną. W czasach starożytnych w mieście znajdowała się świątynia Artemidy Eleuthera, której budynek był największym i najwspanialszym w całym mieście. Świątynia posiadała liczne ogrody, wewnętrzny dziedziniec otoczony kolumnadą, ołtarz i posąg bogini. Świątynia ta została zburzona na polecenie św. Mikołaja, biskupa Myry, który w tamtym czasie walczył z kultami pogańskimi w Licji. Pod kościołem pod wezwaniem Świętego Mikołaja (z XIX wieku) odkryto mury kościoła z IV wieku z kryptą grobową, a w niej uszkodzony sarkofag, w którym pierwotnie spoczywały szczątki świętego.

To miejsce "powaliło mnie na kolana".

Magiczny klimat, wspaniałe zatoczki, no i ruiny...mnóstwo ruin ;-) Byłam w Phaselis 2 razy i myślę, że jeszcze tam zawitam !!! 

 http://turcjawsandalach.pl podaje :

Phaselis to starożytne miasto na Wybrzeżu Licyjskim, położone w pobliżu wioski Tekirova. W czasach swojej świetności słynęło z upraw róż, z których wytwarzano wonny olejek. Miasto założyli Rodyjczycy około 700 roku p.n.e. Z powodu swojego niezwykle korzystnego położenia w pobliżu dwóch naturalnych portów, Phaselis szybko zyskało na wadze i stało się najważniejszym portem zachodniej Licji, jak również centrum handlu odbywającego się pomiędzy Grecją, Azja, Egiptem i Fenicją. W czasie kolejnych podbojów miasto zdobywali Persowie, Aleksander Macedoński, Egipcjanie, Królestwo Rodos oraz w końcu Rzymianie. Przez pewien czas znajdowało się nawet w rękach piratów, nękających ustawicznie tę część wybrzeża.W czasach bizantyjskich Phaselis zyskało nawet rangę biskupstwa, by w końcu podupaść w wyniku ciągłych najazdów pirackich, a następnie arabskich. Gdy Turcy Seldżuccy skupili swą uwagę na rozwoju portów w Alanyi i w Antalyi, Phaselis kompletnie straciło swoje znaczenie strategiczne.

Phaselis posiada trzy porty: północny, wojenny oraz chroniony (obecnie o największym znaczeniu). Przez środek miasta biegnie szeroka na 24 metry starożytna ulica. W mieście można podziwiać ruiny sklepów, magazynów oraz miejsc użyteczności publicznej: łaźni, agory i teatru. Zabytki te pochodzą z II wieku p.n.e. Dodatkowo w Phaselis znajdują się liczne sarkofagi.

Położone 15 km na wschód od Antalyi Perge w starożytności było jednym z najważniejszych miast Pamfylii.  Przy drodze dojazdowej znajdują się ruiny amfiteatru i stadiony, a w samym mieście można podziwiać bramy rzymskie i hellenistyczne, ulicę z kolumnadą i nimfeum.

Tak "zakręconą" trasą jak do Anamuru nigdy jeszcze nie jechałam. Krajobrazy przepiękne, ale podróż uciążliwa. Mnóstwo przepaści, serpentyny, brak zabezpieczeń w niebezpiecznych miejscach...problemy z oddychaniem ze względu na ciągłe zmiany ciśnienia...Jechaliśmy do Anamuru z Alanyi - długo, bo szaleństwo na drodze równało się z ostatnią naszą wycieczką w życiu...Niestety nie wszystkie zdjęcia znalazłam....te prezentowane są z tzw. Anamurium

 http://turcjawsandalach.pl/ podaje :

Anamurium zwane również Anamurionem to nieodkryta przez turystykę masową perełka dla fascynatów zabytków antycznych. Jeżeli cenimy sobie spokój i ciszę oraz brak tłumów zwiedzających, które czynią wizytę np. w Efezie uciążliwą, to powinniśmy wybrać się właśnie tutaj. Tym bardziej, że Anamurium ma nam wiele do zaoferowania, można spędzić tu na zwiedzaniu parę dobrych godzin.

Dodatkowo - bilety wstępu są w cenach raczej symbolicznych, znowu w przeciwieństwie do najsłynniejszych miast antycznych w Turcji. Zachętę stanowi również położenie miasta - tuż nad morzem, więc zwiedzanie można zakończyć orzeźwiającą kąpielą.

Nie do końca wiadomo, czemu to bogate i wspaniałe miasto upadło i uległo zapomnieniu. Historycy wspominają o atakach wrogich plemion, piratów, najazdach arabskich korsarzy.  Najprawdopodobniej kroplą, która przepełniła czarę, było potężne trzęsienie ziemi w końcu VI wieku naszej ery oraz perska inwazja wkrótce po nim.

Drugą atrakcją w Anamurze jest jeden z najlepiej zachowanych zamków na wybrzeżu śródziemnomorskim - Mamure Kalesi, zbudowany w XII wieku przez władców Cylicji. Do dzisiaj zachowały się wszystkie jego wieże, a jest ich aż 36. Obecna budowla pochodzi z XII wieku naszej ery i została postawiona przez ormiańskich władców królestwa cylicyjskiego. Istnieją jednak dowody, że w tym samym miejscu już w III wieku przed naszą erą stały mury obronne, a z całą pewnością Rzymianie postawili tu twierdzę w III wieku naszej ery. Z pewnością do wyboru miejsca przyczyniło się jego doskonałe położenie strategiczne, tuż przy morzu i ważnym szlaku handlowym ze wschodu na zachód Anatolii. Zamek został rozbudowany przez Seldżuków, po zajęciu tych terenów przez sułtana Alaeddina Keykobada. To ten sam władca, który rozkazał zbudować obwarowania w Alanyi. W przypadku Mamure Kalesi pozostało mu jedynie dokończenie dzieła wcześniejszych władców regionu.  Na dziedzińcu zamku stoi meczet, w którym do dnia dzisiejszego odbywają się modły. Z rąk seldżuckich zamek przejmowało jeszcze wielu władców, wśród nich Cypryjczycy, Turkmeni i Osmanowie. Zastanawiające jest, w jaki sposób tyle razy udawało się zdobyć tak warowną twierdzę...

Zdjęcia z zamku na pewno kiedyś wkleję, bo to miejsce odwiedzę z chęcią ponownie. 

W Kuşadası byłam we wrześniu 2007 roku. To był szalony wyjazd integracyjny. Imprezy, plaża, baseny - czasu na zwiedzanie brak !!! Na pewno tam wrócę, ale już prywatnie ;-)

Zapraszam do podróży po Istambule. Miasto zasługuje na oddzielną podróż, którą odnajdziecie pod tytułem :

Expresowe zwiedzanie Istambułu

Marmaris odwiedziliśmy na przełomie XI / X 2010. Przepiękna marina z niezliczoną ilością łodzi, statków i stateczków przytulona do starego miasta robi wrażenie. Nad Starówką króluje Zamek, w którym urządzono niewielkie muzeum. Zamek został zbudowany przez Jonów w 1044 r. p.n.e., później odnowiony w czasach Aleksandra Macedońskiego i rozbudowany przez sułtana Sulejmana Wspaniałego w roku 1522 podczas walk o grecką wyspę Rodos, któremu zamek służył jako baza wojskowa. Podczas I wojny światowej zamek został zniszczony przez flotę francuską. Do lat 70. XX w. był zamieszkały. W latach 1980–1990 zamek został odrestaurowany.

Marmaris odwiedzane jest głównie przez Brytyjczyków, w tym sezonie miasto odwiedziło wyjątkowo dużo turystów z Polski - co na każdym kroku potwierdzali Turcy ;-) Słychać też Niemców, Holendrów, Rosjan oraz Bułgarów. Wbrew pozorom i opowieściom znajomych wcale nie jest tam drogo - ceny porównywalne do najtańszej ( ponoć ) Riwiery Tureckiej. W nocy można poszaleć na "ulicy barów" gdzie dyskoteka przylega do dyskoteki, a na koniec imprezy można zjeść wspaniałego kebaba za grosze !!! Nasz zapał do zwiedzania okolic Marmaris ostudził niestety brak odpowiednich oznakowań prowadzących do ruin i zabytków. Nasz GPS nie ma pokrycia terenów Turcji w 100 %, mapy kupione na miejscu były wyjątkow niedokładne - niestety nie wszystko co chcieliśmy zwiedzić zaliczyliśmy. Powrócimy do Marmaris na pewno, ale z nieco lepszym przygotowaniem do zwiedzania okolic.    

Z Marmaris można dostać się też na Rodos. Podróż drogą morską trwa niecałą godzinę. Formalności załatwia się bezpośrednio w biurze przewoźnika lub w miejscowach biurach oferujących wycieczki. 

Zwiedzając półwysep Bozburun trafilismy do Amos. Historia Amos sięga epoki hellenistycznej. Podobnie jak poniżej opisane Kaunos chcieliśmy "zdobyć" Amos od strony lądu, a nie morza. Niestety ścieżka do ruin była miejscami dopiero w trakcie "tworzenia", poza tym po dłuższym spacerze nic nie znaleźliśmy. Możliwe, że pozostałości teatru, świątyni i kolumn są faktyczenie dobrze widoczne tylko od strony morza. Jeśli tam wrócimy to raczej na jakimś stateczku ;-)

IX / X 2010

Kaunos było ważnym miastem starożytnej Karii. Z racji swojego położenia na granicy z Licją jego kultura stanowiła swoistą mieszankę karyjsko-licyjską. Grobowce, które można też podziwiać w Kaunos, są w typowym stylu licyjskim, ale na zdjęciach ich nie ma - bo widoczne są przy odwiedzinach Kaunos od strony morza i rzeki. My dotarliśmy do ruin drogą lądową - pokonując ciężką 40-kilometrową trasę przez góry. Widoki wynagradzały nam niedogodności przejazdu ( ciągłe zmiany ciśnienia, kręta droga, brak barierek zabezpieczających przed zjechaniem w przepaść ). Aby dostać się do wspomnianych grobowców z drugiej strony ruin musielibyśmy przejść przez zarośla i podmokłe tereny z komarami - a ja biedny alergik raczej unikam takich miejsc :-)

Do Kaunos jechaliśmy jak już pisałam ciężką 40-kilometrową trasą przez góry porośnięte głównie drzewami iglastymi. Mniej więcej w połowie drogi zaczęły pojawiać się dość licznie pszczoły. Jako alergik minę miałam nietęgą, bo pszczoła to mój wróg numer 1. Wszystko się wyjaśniło, kiedy zaczęliśmy mijać ule poustawiane w lesie lub wzdłuż drogi.      

Muzeum niedaleko Marmaris - zwiedziliśmy wracając z Kaunos - spore zbiory archeologiczne i oddzielny budynek poświęcony etnografii. W innym budynku zgromadzono tak liczne okazy, że właściwie czuliśmy się jak w sklepie ze starociami - wszystko czekało na posegregowanie i ułożenie w pomieszczeniach przygotowywanych jako sale wystawiennicze. Całość wygląda bardzo fajnie. Spory ogród robi wrażenie.

www.haliciahmeturkaymuseum.com

Muğla to miasto w zachodniej Turcji - szczyci się tym, że jest pierwszym miastem w Turcji, które zatrudniło kobietę jak burmistrza. Niestety zdjęć nie mamy, wpadliśmy do miasteczka jak "po ogień" załatwić jedną sprawę ;-) Jeśli ktoś tam trafi polecam spory bazar.

Orhaniye - kierunek - południowy zachód od Marmaris ( półwysep Bozburun ) - senna miejscowość, gdzie jedyną atrakcją jest molo ( nie licząc przepięknych widoków). Nieco dalej za Orhaniye odkryliśmy piękną plażę. Żal było stamtąd odjeżdżać ;-) W Orhaniye znajduje się druga co do wielkości marina w tym regionie. Jedynie w Marmaris jest większa.

Podczas zwiedzania półwyspu Bozburun polecano nam zobaczyć wodospad w okolicach Turgut i Hisarönü. Ponoć wielka atrakcja - można się również kąpać podczas zwiedzania. Parking przy wodospadzie zastawiony jeepami z brytyjskimi turystami - na ścieżce do wodospadu tłok, samo zwiedzanie za 1,5 TRL. Jakież było nasze zdziwienie, kiedy oczom naszym pojawił się reklamowany wodospad...Była to raczej namiastka wodospadu. Po tym co wcześniej widzieliśmy w innych regionach Turcji, chciało nam się śmiać, że aż tak reklamują ten mini - wodospadzik. Ale Turcy potrafią wszak sprzedać wszystko, więc nie dziwne, że i taką atrakcję zamienili w żyłę złota - turyści  i tak byli wniebowzięci, a ci co korzystali z kąpieli, wręcz wychodzili z wody w wyrazem niesamowitej ekscytacji na twarzy ;-) Zastanawialiśmy się jak w lipcu i sierpniu kierują tu ruchem ? Przejście do wodospadu wąskie, tłumy niesamowite - może ruch wahadłowy ?      

Obiecałam sobie, że do Kuşadası wrócę na zwiedzanie, bo we wrześniu 2007 wypad firmowy polegał na nieustannej zabawie ;-) Tym razem w spokoju udało mi się zwiedzić okolice obfitujące w liczne zabytki i pospcarować po samym Kuşadası ;-)

IX / X 2011

Aby zwiedzić dokładnie Efez potrzeba kilku dni. My byliśmy tam kilka godzin. Tłumy turystów we wrześniu - co zatem dzieje się w środku sezonu ?

Efez zrobił na nas ogromne wrażenie. To co pozostało, to oczywiście niewielka część tego miasta, ale i tak świadczy o niesamowitym kunszcie  architektonicznym  ówczesnych budowniczych. Cały czas trwają prace wykopaliskowe i zabezpieczające.   

Zgodnie z legendą założycielem miasta był Androklos, syn ateńskiego króla Kordusa. Przed wyprawą do Jonii, otrzymał od wyroczni wskazówkę dotycząca miejsca założenia miasta. Miało ono powstać w miejscu, które "wskaże jemu ryba i dzik". Zgodnie z mitem, na wzgórzu Pion (Panaır Dağ), niedaleko ujścia rzeki Kaystron, spotkał przy ognisku rybaków piekących ryby. Jedna z ryb podskoczyła a rozpryskujące się iskry zapaliły pobliskie zarośla. Ogień spłoszył kryjącego się w nich dzika. Wypełniając przepowiednię Androklos w tym miejscu, na północnym zboczu góry Pion, założył swoje miasto.

 IX / X 2011

Na wzórzu porośniętym iglastymi drzewami podziwialiśmy ruiny starożytnego Priene. Mnóstwo jaszczurek przemykało nam pod nogami, wiatr był tak mocny, że aż "łby urywało". Cały czas trwają tam wykopaliska, archeolodzy podczas naszego pobytu również "grzebali" w ziemi. Aby dostać się do ruin trzeba pokonać spory kawałek pod górkę - najpierw ścieżką, a potem wiekowymi schodami, które nie są w najlepszym stanie. Podziwiałam rosyjskie turystki stąpające po schodkach w butach na obcasie ;-) Nieważne jaka wycieczka - grunt wyglądać modnie !!!

Miasto założone przez Jonów w Karii u ujścia rzeki Meander (jedno z najstarszych miast jońskich - XI w. p.n.e.). W 546 p.n.e. dostało się pod panowanie Persów, zamulenie koryta rzeki spowodowało utratę jego znaczenia.

W poł. IV w. p.n.e. mieszkańcy zbudowali (na planie hippodamejskim) Priene na nowym miejscu, położonym na tarasach u stóp stromego wzgórza (akropol). Miasto było otoczone murem obronnym, a ulice zorientowane wg stron świata. Centrum Priene stanowiła agora z kolumnowymi portykami.

W środku miasta wznosiły się: gimnazjon, teatr (najstarszy w Azji Mniejszej - ok. 300 p.n.e.), Święta Stoa (II w. p.n.e.), buleuterion (ok. 150 p.n.e.) i prytanejon, świątynia Zeusa Olympiosa oraz jońska świątynia Ateny Polias projektu Pyteosa z III ćwierci IV w. p.n.e. Na wzgórzu zbudowano świątynię Demeter, poniżej agory zaś - gimnazjon i stadion.

W Priene budowano domy mieszkalne z perystylem. Ze względu na ścisłe przestrzeganie planu Hippodamosa z Miletu. Priene stanowi doskonały przykład miasta hellenistycznego. Priene istniała jeszcze w czasach bizantyjskich.

Założone pod koniec drugiego tysiąclecia p.n.e miasto jońskie Milet. Półożone przy ujściu rzeki Menderes (nazwa obecna). Był ojczyzną filozofów Talesa, Anaksymenesa, Anaksymandra, a także Hekatajosa i pisarza Arystydesa. Najbardziej spektakularnym punktem jest Wielki Teatr, który mieścił piętnaście tysięcy widzów i do dzisiaj zachował się w bardzo dobrym stanie. 

IX / X 2011

Jeny, jak tam śmierdziało zgniłymi rybami i wodorostami. Zatrzymaliśmy się na chwilę, aby podziwiać przepiękne jezioro, ale smród był nie do wytrzymania...W czasie letnich upałów musi tam być jeszcze gorzej !!! Mam nadzieję, że to tylko takie miejsce, bo nad jeziorem położone są wsie i osady...

Jezioro było w starożytności Zatoką Latmijską. Powstało na skutek osadzania się mułu w delcie rzeki Buyuk Menderes i odcięcia dostępu do morza. Dziś tworzy piękny park przyrodniczo-krajobrazowy. Wody jeziora obfitują w ryby. Co ciekawe woda ma tu smak zarówno słodki jak i słony, ten ostatni jest efektem połączenia zbiornika z morzem kilkoma kanałami. 

Niedaleko Efezu na wzgórzu Ayasoluk w mieście Selçuk znajdują się pozostałości średniowiecznej fortecy oraz częściowo odbudowana Bazylika św. Jana z miejscem pochówku Świętego Jana Ewangelisty. Na terenie wzgórza znajduje się także meczet Isa Bey Camii, wzniesiony pod panowaniem Aydınoğlu w XIV wieku.

Apostoł przebywał w Efezie dwukrotnie: po raz pierwszy z Marią - matką Jezusa, którą obiecał się opiekować i która podobno zakończyła tu życie. Dom, w którym mieszkała (nazywany przez Turków Meryemana), znajdował się podobno na Wzgórzu Słowików (Bülbüldağı), położonym około 8 kilometrów od Efezu. Obecnie w tym miejscu znajduje się saktuarium, które odwiedzają zarówno wierni i turyści. 

Po raz drugi święty Jan zatrzymał się w Efezie pod koniec życia, aby właśnie tu spisać swoją Ewangelię. Podobno uczynił to na wzgórzu Ayasuluk, tym samym, na którym wznosi się bizantyjska cytadela.

Miejsce : północno-wschodnia strona wzgórza Pion (Panayir Dagi) - okolice Efezu.

Pewnego razu siedmiu młodych chrześcijan uciekło z Efezu przed prześladowaniami i skryło się w grocie na zboczu góry Pion. Działo się to w czasach wrogiego chrześcijaństwu cesarza Decjusza (249 – 251) po wydaniu przezeń zarządzenia, aby składać powszechne ofiary za pomyślność państwa, co w rzeczywistości oznaczało prześladowanie innowierców. Żołnierze rzymscy znaleźli kryjówkę i zamurowali wejście, skazując uciekinierów na śmierć. Lecz młodzi przeżyli, zapadając w głęboki sen trwający 200 lat. Obudziło ich trzęsienie ziemi (obaliło ono również mur), które miało miejsce za panowania cesarza Teodozjusza II, kiedy chrześcijaństwo było już religią państwową. Jeden z uciekinierów wybrał się do miasta, aby kupić chleb, za który zapłacił monetami z czasów Decjusza. Zdziwiony piekarz poszedł za młodzieńcem do jaskini, gdzie dowiedział się całej prawdy. Kiedy wieści o tym cudzie rozeszły się po państwie, Teodozjusz natychmiast przyjechał do Efezu, aby spotkać się z siedmioma bohaterami tych wydarzeń. Po śmierci zostali oni pochowani w jaskini, która w ten sposób stała się miejscem świętym.

Zwiedzanie ograniczone, ponieważ część obiektu nie nadaje się do ogladania - jest siatka zabezpieczająca, ponieważ stan grot może zagozić bezpieczeństwu turystów. 

IX / X 2011

W XIX wieku zakonnica Catherina Emmerich żyjąca w Niemczech miała wizje Marii w Efezie, mimo że nigdy nie przebywała w tych okolicach. Na podstawie jej opisów księża z Izmiru odkryli fundamenty starego domostwa na zalesionym stoku Bülbül Daği (Wzgórza Słowików) czyli góry Koressos, nieopodal Efezu. Sam dom został datowany na VI wiek n.e., jednakże niektóre jego fragmenty pochodziły z czasów wcześniejszych, być może nawet z I wieku n.e.

Miejsce to nigdy nie zostało oficjalnie uznane przez Kościół Katolicki jako dom Marii, wiele gestów ze strony papieży uwiarygodniło jego historię w oczach wiernych. Po pierwsze, papież Leon XIII pobłogosławił Meryemana poprzez swoją pielgrzymkę w 1896 roku. Po drugie, papież Pius XII nadał Meryemana status "Miejsca Świętego" w 1951 roku, który to przywilej potwierdził następnie papież Jan XXIII. W końcu, również papież Paweł VI uznał je "nieoficjalnie", poprzez złożenie wizyty w 1967 roku. Od tego czasu Meryemena stała się miejscem pielgrzymek wiernych. W historii najnowszej Meryemana nie mogło również zabraknąć odwiedzin Jana Pawła II, które miały miejsce w 1979 roku, oraz, całkiem niedawno - w 2006 roku - Benedykta XVI.

Aby się dostać do tego domku trzeba poczekać w olbrzymiej kolejce. Domek jest faktycznie malutki - w środku nie można robić zdjęć. Po wyjściu z domku można podziwiać ścianę gdzie pielgrzymi i turyści mogą zostawić swoje prośby do Matki Boskiej, można też napełnić przyniesione ze sobą butelki i pojemniki świętą ( ponoć) wodą. Oczywiście można ją rownież kupić za odpowiednią kwotę w pobliskim sklepie z pamiątkami i dewocjonaliami.     

IX / X 2011 

Sanktuarium Apollina w Didim to jedna z największych świątyń świata hellenistycznego. Budowę świątyni w Didymie rozpoczęto już w VIII wieku p.n.e., jednak ukończono ją dopiero około 540 r. p.n.e. Świątynia była naprawdę imponująca - wzdłuż dłuższych boków była otoczona podwójnym rzędem jońskich kolumn, których w sumie było aż 120 (do dzisiaj zachowały się jedynie trzy). Długa na 110, szeroka na 51 i wysoka na 24 metrów, wyrocznia już swoim rozmiarami przyprawiała o zawrót głowy. Do tego dochodziła jeszcze bogata dekoracja architektoniczna wnętrza - rzeźbione kolumny wzorowane były na Artemizjonie w Efezie, a wewnątrz świątyni znajdował się odlany z brązu posąg Apollina. Wzdłuż alei prowadzącej do wyroczni ustawiono po obu stronach posągi siedzących kapłanów.W 494 roku wyrocznię, podobnie zresztą jak i większość miast w tej części Azji Mniejszej, zniszczyli Persowie. Zrabowany został wówczas posąg Apollina i liczne skarby. Odzyskał je dopiero Aleksander Wielki, który też zainicjował budowę kolejnej świątyni.
W latach 332-331 w. p.n.e. architekci Pajonios z Efezu i Dafnis z Miletu zaprojektowali nową, bogato zdobioną świątynię o gigantycznych rozmiarach 118 na 60 metrów. Prace nad drugą świątynią trwały jednak bardzo powoli. Jej budowa trwała jeszcze w czasach rzymskich, ale nigdy nie została ukończona. Ostateczny kres budowie położył dekret rzymskiego cesarza Teodozjusza, zakazujący pogańskich praktyk religijnych (392 r).
W następnych latach świątynia ulegała częstym przebudowom - zamieniono ją początkowo w twierdzę, by w V w. przekształcić ją w kościół chrześcijański. Ostatecznie jednak dawna wyrocznia popadła w ruinę, a pracę przy jej rekonstrukcji przeprowadzili dopiero archeologowie w XIX i XX wieku: w latach 1872-1873 - Francuzi, a później Niemcy

źródło : www.obiezyswiat.org

Świątynia robi wrażenie !!! Olbrzymie kolumny, bardzo dobrze zachowane zdobienia, ogrom całej budowli - przytłacza malutkiego człowieczka.  

 IX / X 2011