Podróż Lizbona - atlantycka odskocznia od codzienności

Postanowiłem też odwiedzić Sintrę. To miasteczko szczyci się mianem stolicy kiczu i choć ta obiegowa opinia niewiele mija się z prawdą, to i tak warto było zobaczyć coś poza stolicą. Przed południem wsiadłem w podmiejski pociąg na zachód (wbrew pozorom na zachód od Lizbony jest jeszcze coś poza oceanem). Przed długi czas kolejka mija kolejne blokowiska, by jednak w końcu dojechać do celu. W Sintrze można zwiedzić ruiny zamku Maurów, a także pałac królewski ze wspaniałym ogrodem, także samo miasteczko jest urokliwe z racji wielu wąziutkich, bardzo stromych uliczek. Wracając postanowiłem jeszcze postawić stopę na najdalej wysuniętym na zachód punkcie Europy, dlatego zamiast wracać pociągiem zdecydowałem się na autobus do Cascais, przejeżdżający przez przylądek Roca. Nie ma tu żadnej plaży, a brzeg kończy się wielkim, skalistym urwiskiem. Zachód słońca nad oceanem jest tu czymś zwyczajnym, dla przybysza z Polski – stanowi przeżycie niemal mistyczne. Wracając do Lizbony z Cascais mogłem za to podziwiać z pociągu panoramę Półwyspu Setubal, połączonego z Lizboną mostem 24. kwietnia. Trasa kolejowa jest bardzo malownicza, na długim odcinku biegnie samiutkim brzegiem Atlantyku…

Następnego dnia zaplanowałem zwiedzanie różnych zakamarków miasta. Trzymając się z dala od tzw. „atrakcji turystycznych” nie mogłem wyjść z podziwu nad niezwykłą atmosferą, panującą w „stolicy słońca”. Tuż obok kwartałów pełnych turystów rozpościerały się bowiem całe kwartały wąskich uliczek, w których czas się zatrzymał. W upalnej temperaturze błyskawicznie schło wszędzie powywieszane pranie, a z okien dochodził aromatyczny zapach przyrządzanego na sposób portugalski dorsza, zwanego tutaj bacalhaõ. Lizbona jednak potrafi „dać w kość” – ani kawałka płaskiego terenu powoduje, że dłuższe spacery kończą się prędzej czy później w tramwaju – prawdziwym symbolu miasta. Postanowiłem jednak wcześniej posilić się nieco w jednej z licznych lokalnych ciastkarni, obecnych niemal na każdym kroku. Przysiadłem nad kawą i drożdżówką, wsłuchując się w rytm miasta. Lekki powiew południowego wiatru niósł znad rzeki zapach oceanu i morskich opowieści.

Do Alfamy, najstarszej części miasta, pojechałem tramwajem. Małe, ciasne żółte wagoniki pękają w szwach od natłoku turystów, ale znalazłem sprytny sposób na uniknięcie tłoku – wystarczy poczekać sekundę na następny kurs. Przez jeden wielki korek tramwaje jeżdżą stadami i po jednym, przepełnionym wozie jadą dwa albo i trzy puste tramwaje.

W Alfamie turystów jest jakby mniej, więcej natomiast różnego rodzaju „elementu”, przez co dzielnica zyskuje na barwności. Wspiąłem się na szczyt zamku św. Grzegorza, by z jego murów oglądać panoramę całej okolicy – niezwykły widok, od razu przypomniałem sobie przelot Centralwingsem i widok podczas lądowania.

Na koniec dnia postanowiłem zrealizować tajny plan i zrobić niespodziankę znajomemu z Lizbony, poznanemu wcześniej w Polsce. Poszedłem po prostu do niego i powspominaliśmy dobre czasy – ucieszył się strasznie na mój widok. On wcześniej też korzystał z linii Centralwings, by dostać się do Polski… Uparł się, by spotkać się jeszcze raz, w sobotni wieczór, mówiąc że dopiero wtedy można poznać Lizbonę naprawdę.