Podróż Greckim stopem

Katerini – Larissa – Trikala – Kalambaka

Słońce. Szalony Apostolius (M. może mnie poprawić) spod Olimpu w kradzionej (?) ciężarówce. Pierwsza kawowa propozycja nieśmiało odrzucona, boczne drogi i podśpiewywanie. Romantyczny Apostolius (M. może mnie poprawić), który zabiera swoją żonę na konne przejażdżki w góry czy po plaży. Słońce!

My i Grecja mamy wiele prawidłowości. Na przykład strajki. We wtorek, zaraz po przyjeździe krótka informacja na dworcu kolejowym – najbliższy pociąg odjeżdża za 2 dni. Mamy strajk. Teraz nieczynne bramki na autostradzie. I policja. Ona też przewijała się kilkakrotnie. Bawimy się w złego policjanta? Follow us on our feet. Understand? This is dangerous for you and for cars, understand? Do u have money for bus, yes? Wait in here I will stop bus for you, understand? Żadne tam do you understand? Understand, władczy głos nieznoszący dyskusji (próbowałam). Po 25 min. okazało się, że nic nie jedzie (może kolejny strajk?), stopowanie jest jednak dozwolone, co więcej – z małą pomocą policjanta.

Potem mniej zapamiętani np. wojskowy słuchający elektro (grecka muzyka jest bez sensu. Albo o miłości albo o rozwodzie albo o miłości albo o zdradzie), saper po misjach stabilizacyjnych (Polacy wysyłają kobiety do Afganistanu, my nie).

Na ostatnie dwadzieścia kilometrów i cały kolejny dzień spadł nam z nieba Alex, młody wojskowy fucking chirurg. Nie tylko strajki, okulary i kawy się powtarzają – mamy zajebiste szczęście.

Urokliwa Kalambaka pod imponującymi skałami. Jesteśmy tacy malutcy. Niech żyją zadupia. Pierwszy grecki gyros i padamy o 20. Niech żyją greckie katakumbiczne pokoje.

Meteora – Metsevo – Ioanina

Gdzieś przy czwartku obiecuję, że już nie będę marudzić na beznadziejny czeski przewodnik

Alex czeka już na nas z samochodem punktualnie o 9 (wtedy wydawało nam się jeszcze, że Grecy mają podobne poczucie czasu). Wcześniej trochę marudził coś o masochiźmie czy sadyźmie, ale za chwilę czuję się jakbyśmy znali się od lat. Zresztą nie wiem, co byśmy bez niego zrobiły – monastyry oddalone od siebie o kilka kilometrów, prawie zero samochodów, na pewno zero autobusów. A. robi za przewodnika i całkiem nieźle mu to idzie. Jest naprawdę cudownie. Dopołudnie kończymy z najlepszym frappe jakie piłam w życiu, ja się dopytuję (M. mówi, że włącza mi się dziennikarka), jest tak uroczo, że nie mogę przestać powtarzać – mamy zajebiste szczęście! (i dwa miejscowe wina)

Potem znowu pobocze, tym razem z powalającym widokiem na Meteorę. Przejściowa znajomość z niejakim Nikolausem uczy pokory. A M. po polsku mówi – spokojnie, Kasia, spokojnie, kiedy irytacja sięga zenitu, a wszystkie niewerbalne sygnały nie dają oczekiwanego rezultatu. 10 minut robi się 60 minutami, a powtarzanie tych samych bzdur robi się upierdliwe. A do celu tylko chwila jazdy. M., can I call you and say Hello? Na pewno, kurwa, zobaczymy się na kawie w Krakowie. Jeden z tych przypadków, które na pewno zapamiętamy. Do końca wyjazdu wspominamy greckie szaszłyki suvlaki.

Metsevo urokliwe (cudowna stacyjka benzynowa i rozluźnienie od upierdliwości), ale dla Polaka mało powalające – ma klimat górskiej wioski (nie napiszę Zakopanego, bo w jego klimacie nie ma nic pozytywnego). Nie tak prosto się do niego dostać (Nikolaus: to tylko 2 min. stąd), a jeszcze trudniej się wydostać (po 18.30 nie ma żadnego autobusu). Nasze całogreckie szczęście dopisało i do końca życia zapamiętamy grecki ryż Agrino i to, że polska fasola jest bardzo dobra. Niech żyje!

W Ioaninie próbujemy greckiego piwa, które smakuje jak piwo bez piwa, upajamy się mega romantic atmosferą walentynek. M., będziesz moją walentynką?

Niesamowicie rozciąga się dzień. To rano to przed tygodniem czy wczoraj?

Ionania - Patra

W Ioaninie mamy pozostałości po Alim Pasza, manię na rzeźnika i drzezvy, cudowny grecki chleb, greckie dzieci, rozpadającą się uliczkę (moja ulubiona), małżeństwa, które wskazują drogę w przeciwnych kierunkach. Słońce. Na chwilę jezioro wśród gór przypomina mi Słowację. Fundujemy sobie dziesięciominutowy rejs na Nissi - maleńką wysepkę na ioanińskim jeziorze (M.: ciekawe co się robi, jak ktoś się z imprezy spóźni na ostatni statek? Dzwoni po tatę, żeby przypłynął motorówką?). Oprowadza nas kot.

Do Patry docieramy trochę spontanicznie (szybka zmiana kierunku jazdy), ale to dobrze. O Albańczyku lepiej nie pisać. Dobrze, że nie mówi po angielsku i że M. zaczytała się w przewodniku. Ech.

Mała Greczynka zaprasza nas na koncert, a ja pierwszy raz w czasie podróży boję się o nasze życia – Patrańczycy jeżdżą jak szaleni. To jakaś przedziwna koegzystencja ludzi, samochodów, sklepów i ulic. W pewnym sensie luz jest– cofanie na autostradzie (dwa razy), parkowanie gdziekolwiek (wystarczy włączyć awaryjne i można rozkładać mapę i debatować 10 minut). Irytuje wieczne poszturchiwanie na chodniku (ruch prawo czy lewo stronny?), w Czechach sto razy usłyszałabym pardon. Staram się dostosować. Sklepy dziwnie specjalizowane – tylko jajka i kantorek, kuchenki gazowe czy tylko świeczki, otwarte do nocy (a może tylko w nocy?). Jest, pierwszy zamknięty! – triumfująca M. Do drugiego zamkniętego na sekundę zaglądamy – może sprzedawca ukrył się pod kantorkiem? Wtedy pojawia się Grek że jak chcemy coś kupić, to otworzy...

Do ładnej części Patry trzeba się wdrapać po wielkich schodach. Kradniemy (bierzemy?) kwaśne pouliczne pomarańcze. Potem znowu walczymy o życie na ulicach.

Do zapamiętania na wieki też obleśny hostel i brudny pokój w stylowym starym domu. Stresuję się, że nie zasnę i co będę robić? Starsza niewyspana pani, murzyn na wózku, bardzo się uśmiechający dziwny chłopak, dziesięć kotów i park. Na wieczór uciekamy, śniadanie raczej w porcie.

Patra - Kotinthos – Nafplio

Patra nieomamiła, ale wessała i nie chce puścić. A może to sobota? Z nudów gryziemy się na poboczu.

Wszyscy mówią, że będzie zimno i brzydka pogoda. Nawet prawdziwa bratnia dusza, chyba jedna z pierwszy osób, która rozumie, że można mieć ograniczoną ilość pieniędzy, którą niekoniecznie trzeba przeznaczyć na autobus/pociąg. Zresztą – tak przyjemniej. Jedziemy dziwnym samochodem zawalonym: resztą kopaczki, pustym szamponem petami w drzwiach, papierami, poduszkami, rachunkami, puszkami, znowu petami, wszystkiego nie dam rady zapamiętać. I pies killer, który kocha ludzi, jest miły, ale dont touch. Ok. Trzymam się z daleka.Na drodze z Patry pies ma swoje miejsce na sikanie koło ruin nadmorskich. Pan jest przemiły, ale autodestrukcyjny. Dla mnie post-hippi. Papieros co 15 min., rano jeden mieszany z trawą, dokańczanie małego piwa, dwa wina z lodem i suszone rybki. Ale przynajmniej czujemy się swobodnie. Oczywiście zaprasza do zakocionego domu, oczywiście zostawia adres – na rachunku za prąd. Niech żyje!

Faktycznie pada. Metro pan pobłądzając zawozi nas na dworzec autobusowy (jak się potem okaże – 10 min. pieszo od sławetnego Kanału Korynckiego). Senna droga do miejsca rajskiego – Napflio. Wbrew pozorom grzecznie i z zacięciem zwiedzamy i chłoniemy - jak zawsze wieczorem i w dzień. Najpiękniejszy, choć najmniejszy, pokój, przytulne małżeńskie łoże, ciasteczka, croissainty, sok, herbata. Jak przystało na babski wieczór we wspólnym łóżku słuchamy jak leje, oglądamy grecką tv, rozwiązujemy krzyżówki i wpieprzamy co się da.

Nafplio - Korinthos (kanał) – Ateny

W jakimś przewodniku napisali, że to najpewniej najpiękniejsze greckie miasto. No, przynajmniej to niewyspowe. Twierdza w morzu bez dostępu z lądu. Ogromna twierdza po Wenecjanach na górze w skale. Dla szczęściar z Polski dziś wstęp wolny ( zawsze to dwa euro w kieszeni). Wieje tak, że zaczynam żałować, że nie mam nadwagi (dla widoków warto!).

Przedostatni stop (mamo, nie czytaj) – kolejny Albańczyk. W tej muzyce jest słońce (wystarczy włączyć ogrzewanie, muzykę, popatrzeć na palmy). Ostatni stop (dziękuję wszystkm) i zaczyna się zima. Zjeżdżamy z trasy i zatrzymujemy się przy kanale korynckim. Odzywa się też grecka gościnność i jakaś wrodzona chęć pokazania swojego kraju, siebie, pomocy. Gadki szmatki, najlepsze pytanie wycieczki (czy z M. łączy was inna relacja niż przyjaźń?), ateńskie zaproszenie, jednak przyjęte (kiedyś trzeba), zwiedzanie mieszkania, skrępowane przemyślenia o obudzeniu się rano na dworcu bez nerki, greckie przysmaki w syropie.

Wieczorem napieprzamy się panów pod parlamentem, godzinę szukamy chleba, a potem godzinę fast fooda, obserwujemy grecką młodzież, wozimy się metrem.

Hello beautiful girls! - wita nas w hostelu śmieszny indyjczyk (hindus). Niech żyją polskie szczęściary.