Licząca ok. 50 tys. mieszkańców Pasawa (Passau) leży w Bawarii w regionie Donau-Wald przy granicy z Austrią. Jest ważnym ośrodkiem gospodarczym, kulturalnym, administracyjnym i turystycznym, węzłem komunikacyjnym oraz siedzibą uniwersytetu.
Osadnictwo na obszarze miasta sięga czasów neolitu. Pasawa była prawdopodobnie ośrodkiem eksportu krzemienia z Dolnej Bawarii do Austrii. Z lat 1875-1745 p.n.e. zachowały się pozostałości drewnianej przystani na Dunaju. W I wieku naszej ery rejon miasta dostał się pod panowanie Cesarstwa Rzymskiego. Dunaj stanowił wówczas północną granicę Imperium, zaś jej dopływ Inn rozdzielał prowincje Recja i Noricum. Miasto w obecnym kształcie wywodzi się z rzymskiego obozu warownego Castra Batavia, który w VIII wieku stał się siedzibą biskupstwa, gdy w roku 739 św. Bonifacy założył istniejącą do dziś diecezję pasawską i wyświęcił pierwszego biskupa - Vivilo. Prawa miejskie Pasawa otrzymała w roku 1225. Przez całe średniowiecze jej historia była ściśle związana z kościołem - biskupi pasawscy byli od 1217 roku jednocześnie władcami księstwa, którego miasto było stolicą. Miasto osiągnęło znaczący dobrobyt, który zawdzięczało korzystnemu położeniu na styku trzech dróg wodnych. Dzięki temu kwitł handel - przede wszystkim alpejską solą, ale również czeskim zbożem i słodem oraz austriackim winem. Na przełomie XV i XVI wieku Pasawa była ośrodkiem handlowym o znaczeniu europejskim. Wraz z przejęciem kontroli nad handlem solą przez księcia Maksymiliana III Habsburga (1558-1618) w roku 1594 Pasawa z dnia na dzień straciła swe główne źródło dochodów – okres prosperity gospodarczej dobiegł końca. Choć za panowania biskupa Wolfganga von Salm w mieście panowała dość liberalna atmosfera, a w roku 1552 podpisano traktat z Pasawy - pierwszą ugodę między katolickim cesarzem Ferdynandem Habsburgiem (1503-1564) i protestanckimi książętami Rzeszy, to ostatecznie zwyciężyła tu kontrreformacja.
W czasach nowożytnych najważniejszym wydarzeniem był wielki pożar, do którego doszło w 1662 roku. Odbudowa, przy której pracowali architekci przede wszystkim z Włoch, nadała starówce z grubsza obecny wygląd. Podczas oblężenia Wiednia przez Turków w roku 1683 w Pasawie schronił się cesarz Leopold I Habsburg (1640-1705). To właśnie tu przygotowywano plany słynnej odsieczy wiedeńskiej. W roku 1803 księstwo biskupie przestało istnieć i przeszło w wyniku sekularyzacji pod panowanie bawarskie.
Ostatnie dwieście lat to także okres prosperity Pasawy - nastąpił rozwój przemysłu, zbudowano węzeł kolejowy, powstał uniwersytet. Szczęśliwie miasto uniknęło zniszczeń w czasie II wojny światowej.
Pasawa położona jest na licznych wzgórzach rozdzielonych trzema rzekami zbiegającymi się u stóp Starego Miasta - Dunajem, Inn i Ilz. Malownicze położenie, a także cenna zabytkowa architektura w stylu śródziemnomorskim sprawiły, że Pasawa nazywana jest „miastem trzech rzek” oraz „bawarską Wenecją”.
Osadnictwo na obszarze miasta sięga czasów neolitu. Pasawa była prawdopodobnie ośrodkiem eksportu krzemienia z Dolnej Bawarii do Austrii. Z lat 1875-1745 p.n.e. zachowały się pozostałości drewnianej przystani na Dunaju. W I wieku naszej ery rejon miasta dostał się pod panowanie Cesarstwa Rzymskiego. Dunaj stanowił wówczas północną granicę Imperium, zaś jej dopływ Inn rozdzielał prowincje Recja i Noricum. Miasto w obecnym kształcie wywodzi się z rzymskiego obozu warownego Castra Batavia, który w VIII wieku stał się siedzibą biskupstwa, gdy w roku 739 św. Bonifacy założył istniejącą do dziś diecezję pasawską i wyświęcił pierwszego biskupa - Vivilo. Prawa miejskie Pasawa otrzymała w roku 1225. Przez całe średniowiecze jej historia była ściśle związana z kościołem - biskupi pasawscy byli od 1217 roku jednocześnie władcami księstwa, którego miasto było stolicą. Miasto osiągnęło znaczący dobrobyt, który zawdzięczało korzystnemu położeniu na styku trzech dróg wodnych. Dzięki temu kwitł handel - przede wszystkim alpejską solą, ale również czeskim zbożem i słodem oraz austriackim winem. Na przełomie XV i XVI wieku Pasawa była ośrodkiem handlowym o znaczeniu europejskim. Wraz z przejęciem kontroli nad handlem solą przez księcia Maksymiliana III Habsburga (1558-1618) w roku 1594 Pasawa z dnia na dzień straciła swe główne źródło dochodów – okres prosperity gospodarczej dobiegł końca. Choć za panowania biskupa Wolfganga von Salm w mieście panowała dość liberalna atmosfera, a w roku 1552 podpisano traktat z Pasawy - pierwszą ugodę między katolickim cesarzem Ferdynandem Habsburgiem (1503-1564) i protestanckimi książętami Rzeszy, to ostatecznie zwyciężyła tu kontrreformacja.
W czasach nowożytnych najważniejszym wydarzeniem był wielki pożar, do którego doszło w 1662 roku. Odbudowa, przy której pracowali architekci przede wszystkim z Włoch, nadała starówce z grubsza obecny wygląd. Podczas oblężenia Wiednia przez Turków w roku 1683 w Pasawie schronił się cesarz Leopold I Habsburg (1640-1705). To właśnie tu przygotowywano plany słynnej odsieczy wiedeńskiej. W roku 1803 księstwo biskupie przestało istnieć i przeszło w wyniku sekularyzacji pod panowanie bawarskie.
Ostatnie dwieście lat to także okres prosperity Pasawy - nastąpił rozwój przemysłu, zbudowano węzeł kolejowy, powstał uniwersytet. Szczęśliwie miasto uniknęło zniszczeń w czasie II wojny światowej.
Pasawa położona jest na licznych wzgórzach rozdzielonych trzema rzekami zbiegającymi się u stóp Starego Miasta - Dunajem, Inn i Ilz. Malownicze położenie, a także cenna zabytkowa architektura w stylu śródziemnomorskim sprawiły, że Pasawa nazywana jest „miastem trzech rzek” oraz „bawarską Wenecją”.
