Podróż Prowansja 2009 - W poszukiwaniu lawendy

Zafascynowała nas nazwa następnej mieściny Mirabel-et-Blacons. Mirabel dzieli się na dwie części nowa, położona w dole nad rzeka Drome i starą położoną na wzgórzu. Vieux Ville Mirabel-et-Blacons to właściwie opuszczona osada. Więcej tam ruin niż zamieszkałych domów. Większość murów ma tabliczkę na sprzedaż, ale pojawili się też chętni którzy kupili takie mury i odrestaurowali domy zachowując kamienny charakter wioski. Jak ktoś lubi senną mieścinę bez sklepów, ma grosz na wydanie to polecam, widoki piękne.

Ze wzgórza zobaczyliśmy coś fioletowego. Lawenda krzyknęliśmy. A więc udało się, kwitnie. Chociaż oficjalnie się mówi, żeby zobaczyć kwitnącą lawendę należy pojawić się w Prowansji od połowy czerwca do połowy września. Ale wszystko zależy od pogody i części Prowansji. W Drome jak się okazało lawenda dopiero zaczęła nieśmiało kwitnąć.

Region Drome słynie także z wina musującego Clairette de Die. Zatem przystanek winnica i degustacja. Po drodze do miejscowości Die można spotkać ich wiele.

Czas zatrzymać się na nocleg . Udało nam się znaleźć pokój w chambre d'hotel (coś w stylu naszego gospodarstwa agroturystycznego) w Starym Młynie w miejscowości Pontaix oddalonym parę kilometrów od Die.

Wieś jest mała ale urokliwa, kamienne domy i parę wąskich uliczek, na pobliskim wzgórzu widać ruiny zamku, w dole płynie rzeka Drome a wokół szczyty górskie. Mieliśmy szczęście bo sezon się jeszcze nie zaczął. Nasza gospodyni opowiada, że najwięcej osób przyjeżdża w sierpniu, głównie, żeby pochodzić po okolicznych górach.

Czas wyruszyć na święto muzyki. W naszej małej osadzie nie ma żadnej imprezy, jedziemy zatem do Die. Trafiamy na jakiś pokaz futurystyczny maszyn i pań ustawionych na metalowych konstrukcjach wyginających się w takt muzyki. Całkiem niezłe. W pobliskich barach słychać rozkręcające się kapele. Siadamy na rynku, gdzie gra lokalny zespół. Nieźle rozgrzewa publikę, ale śpiewanie po angielsku z akcentem francuskim gorzej mu wychodzi, nie da się zrozumieć słów.

Die jest średniowiecznym miastem, którego pozostałości widać w murach obronnych wbudowanych w domostwa i  starej bramy. Nie ma wiele zabytków, ale można się w nim zatrzymać na chwilę.

Oprócz Świeta Muzyki w ten weekend odbywa się wielka feta w Die - święto pasterzy i wyprowadzenie owiec na górskie pastwiska. Nie zdarzyliśmy na początek imprezy i nie poszliśwy wraz z pasterzami za kierdlem owiec, ale samochodem dogoniliśmy ich na przełęczy.

Krętą drogą ponad 20 km pniemy się na wysokość 1254 n.p.m.  na przełęcz Col de Rosset, gdzie odbywa się festyn. Słuchamy kapeli jazzowej, próbujemy różnych regionalnych produktów, patrzymy jak się strzyże owieczki. Nie przejmując się zmienną wietrzną pogodą wjeżdżamy wyciągiem na wyższą górkę. Jakie tam są piękne widoki. Mała siesta na pięknej górskiej łące i czas ruszać dalej w poszukiwaniu pól lawendowych.

Przystanek  w małej zapomnianej wioski Saint-Benoit-en-Diois. Stare kamienne domki, zamknięte na głucho. Pewnie większość z nich to wakacyjne kwatery.

Zmierzcha się. W poszukiwaniu noclegu zatrzymujemy się w miasteczku Saint-Nazaire-le-Désert. Jedyny hotel w mieście zamknięty na głucho. W barze próbujemy zasięgnąć języka, gdzie by tu można przenocować. W pobliżu jest jakieś schronisko, ale na jedną noc nie przyjmują. Nie pozostaje nam nic innego jak jechać dalej.

Słońce kryło się już za górami, gdy zauważyliśmy tabliczkę Chambre d’hotel. Parę chałup i chyba z dwie zamieszkałe to mieścina Volvet. Fajnie tam było. Mili gospodarze. Dostaliśmy przepyszne duże śniadanie.  Przy kawie rozmyślamy co dalej. Wokół pola lawendowe, ale lawenda jeszcze nie kwitnie. Nie dane jest nam zobaczyć dziko kwitnącą lawendę trzeba się udać bardziej na południe. Gdzieś w internecie znaleźliśmy mapę szlaków lawendowych i ze wspomaganiem przewodnika postanowiliśmy jechać w kierunku Valensole.  Bo jak napisali są tam największe uprawy lawendy.

Ale po drodze zatrzymaliśmy się w paru miejscach.

Pod ogromną skałą umiejscowiła się kolejna wioska. Widzieliśmy aż jednego mieszkańca i dwa psy. Gdzieś w oddali było słychać muzykę, znaczy ktoś jeszcze tu mieszka.

Przystanek zapachowy. Wokół plantacje lipy. Ale lepiej nie wjeżdżać do miasteczka, bardzo wąskie i kręte uliczki latwo się zaklinować.

Sisteron, miasto do którego chciałam pojechać od momentu gdy zobaczyłam zdjęcie  twierdzy na ogromnej skale w albumie o Prowansji.

Wysiadamy z samochody żar z nieba wtapia nas w asfalt. Podobno jest tu 300 słonecznych dni w roku. Wąskimi uliczkami wpinamy się na twierdzę. Dopiero stąd widać dlaczego miasto nazwane jest bramą Prowansji. Położone jest w szczelinie między dwoma grzbietami górskimi. Z twierdzy widać też doskonale miejsce, w którym łączą się rzeki Buech i Sasse z rzeką Durance. A jaki piękny widok na dolinę.

Jadąc autostradą z oddali widać już skały to Les Mees. Jedna z największych osobliwości geologicznych Prowansji. Osiągające do 100 m wysokości skalne iglice. Wg legendy to mnisi z góry Lure, którzy zostali zamienieni w skały przez pustelnika św. Donata bo zagustowali w pięknych mauretańskich niewolnicach należących do jednego z okolicznych panów.

Skały są naprawdę piękne, ale najlepiej podziwiać je z oddali. Nie da się do nich podejść są zagrodzone.

Miasteczko Riez. Przystanek na podziwianie starożytności. Trochę rozczarowani patrzymy na kolumny rzymskiej świątyni Apollina  z I w.

Wreszcie są. Jak okiem sięgnąć ogromne pola kwitnącej lawendy i lawendyny. Dla niewtajemniczonych lawenda jest bardziej fioletowa i ma intensywniejszy zapach. Produkuje się z niej głównie perfumy i kosmetyki. Lawendyna jest jej wyblakłą wersją. Robi się z niej głównie mydła 

W sklepikach przy plantacjach można zakupić różniaste specyfiki z lawendy i lawendyny m.in. olejek lawendowy odstraszający mole i komary, czy pyszny miód lawendowy. Osoby wrażliwe na zapachy powinny raczej omijać takie miejsca, dłuższy pobyt w takim sklepiku może spowodować niezłą migrenę.

Nocujemy na campingu wśród pól lawendowych z widokiem na szmaragdowe jezioro Ste Croix i Wąwóz Verdon. Wreszcie możemy napawać się widokiem lawendy, w pięknym miękkim świetle zachodzącego słońca czy w ostrym słońcu w czasie długich spacerów wśród pól lawendowych.

Ale widoki przyciągnęły nas też na drugą stronę jeziora. Miasteczko Moustiers-Ste-Marie jest kolejnym miastem „bramą” na naszej trasie – to zachodnie wejście do wąwozu Verdon. To także kolejne miejsce z legendą. Nad parowem zawieszony jest żelazny łańcuch z pięcioramienną gwiazdą. Legenda głosi, że zawiesił go w XIII w. Baron Blacas w podzięce za cudowne ocalenie z niewoli w czasie siódmej krucjaty.

Piękne miasteczko swoim położeniem i magią przyciąga wiele turystów. Trudno znaleźć wolny stolik w jednej z restauracji nad potokiem Rioul. A po dobrym posiłku warto się wspiąć do kaplicy Notce-Dame-de-Beauvoir i popatrzeć na piękne widoki.

A ja jesteśmy blisko wąwozu to trzeba wynająć kajaki lub rowerek wodny i popedałować do wnętrza wąwozu, żeby podziwiać majestat przyrody i głęboki na 700 m wąwóz.

Jak ktoś ma więcej czasu polecam objazd wąwozu na około samochodem. Przejście się jednym ze szlaków pieszych po wąwozie jest też nie lada przeżyciem. Można wspinać się po drabinkach, poskakać po kamieniach. Tak zrobiliśmy parę lat temu, teraz popływaliśmy tylko rowerkiem.

No i w końcu trafiliśmy do miasteczka Valensole. Typowo południowe miasteczko, gdzie pod platanem można zatrzymać się w barze na piwo. Pochodzić po zakurzonych uliczkach, a czas płynie leniwie. 

Plan został zrealizowany i lawenda została znaleziona. Ale zostało nam jeszcze trochę czasu i zamarzyło nam się zobaczyć czerwone skały Luberon. Żegnamy zatem pachnące pola lawendy i podążamy w kierunku miejscowości znanych z książek Petera Mayle i z filmu Dobry Rok. Po drodze drogowskaz Saignon XII w kościółek romański, czemu nie. Szybka decyzja i skręcamy.  Krótki przystanek na plantacji czereśni i wjeżdżamy do miasteczka. Najlepiej postawić samochód na parkingu przy kościele i przejść się po mieście. Podczas spaceru po wąskich uliczkach można odkryć starożytne fontanny, malownicze zacienione skwery i piękne stare domy. Gdy się wdrapiesz na szczyt wzgórza, na którym położone jest miasto, piękny widok na dolinę jest gwarantowany.

Do Rustrel przyciągnęło nas zdjęcie w przewodniku -  piękne ochrowe skały, możliwość wybrania paru tras spacerowych. Przy wejściu dostaliśmy piękną mapkę z wyznaczonymi trasami, ale im głębiej szliśmy spotykaliśmy coraz więcej zdezorientowanych turystów szukających znaków. I mimo, że szlaków było parę i tak wszyscy spotykali się w jednym miejscu, bo nie sposób było odnaleźć wyznaczonych tras. Dopiero w barze nam powiedziano, ze facet odpowiedzialny za trasy wylądował w szpitalu. Stare trasy już nie istniały, a nowe nie zostały do końca wyznaczone.  Ale wszystko rekompensowały piękne kolorowe skały.

Pojechaliśmy w drugie sprawdzone już miejsce, gdzie także można pochodzić wśród kolorowych skał- Roussillon. Tu też się zmieniło. Pierwszy raz byliśmy tu siedem lat temu. Teraz niestety zrobili bardzo cywilizowany park. Można było chodzić tylko po wyznaczonych trasach,  zbudowano mostki i schodki, nie można było podchodzić do skał. I jakby teren do oglądania się skurczył.

Warto powłóczyć się także po miasteczku, które ściany domów są w kolorze ochry. Pięknie miasteczko wygląda o zachodzie słońca i turystów jakby mniej.

No i miasteczko Gordes, które ostatnio zaczęło być bardzo popularne m.in. za sprawą książek pana Petera Mayle. Miasteczko położone jest na spadzistym zboczy. Przy wąskich brukowanych uliczkach stoją domy z piaskowca. Główną atrakcją jest XII wieczny zamek.Wieczorne godziny są najlepsze do przechadzki, nie ma już turystów, słychać tylko latające jaskółki nad głowami.

No i nastał ostatni nasz dzień w Prowansji. Musimy dotrzeć do Aix-en-Provence. Ale po drodze odwiedzamy jeszcze Lacoste. Miasto rodowe markiza de Sade.  Wąskimi uliczkami można podejść na wzgórze, gdzie stoją ruiny zamku markiza i jego dosyć dziwny pomnik.

Niejako bliźniaczym miastem położonym na wzgórzu vis-a-vis Lacoste jest Bonnieux.  Tutaj wizytówką są piękne wielkie cedry wokół romańskiego kościoła na szczycie wzgórza.