Szefszawan (Szafszawan), a właściwie Chefchaouen lezy w polnocnym Maroko,otoczone gorami Rif. Niewielkie niebieskie miasto malujące się na tle pięknego krajobrazu zachwyca swym spokojem i niezwykłym czarem. Miasteczko ma jedną charakterystyczną cechę: praktycznie wszystkie budynki w tym mieście pomalowane są na niebiesko. Nie można jednak powiedzieć, że jest to jeden i ten sam kolor, ponieważ odcieni błękitu znajdziemy tu setki. Niebieskie budynki cechuje także specyficzna falistość linii, która bierze się z niezliczonej ilości warstw gipsu i farb nakładanych w kolejnych latach.Jest tu również kolor bialy.
Warto wiedzieć, że Szefszawan został założony w 1471 roku przez Mulaj Ali ben Raszid’a. Początkowo miasto to miało być miejscem walki z chrześcijaństwem (do roku 1920 wyznawcy tej religii nie mieli do niego wstępu). W Szefszawanie mieszkali wówczas Żydzi, będący potomkami uciekinierów z Hiszpanii i mówiący średniowiecznym językiem kastylijskim.
Spaceruje się po miasteczku bardzo przyjemnie,ale mieszkancy sa tu najmniej sympatyczni w calym Maroko.Reaguja agresja,krzykami,kryja się w bramach na widok aparatu fotograficznego.Jakby mogli ,to weszliby do sciany.Sa tak nieuprzejmi,ze się to nie miesci w glowie.W ich oczach widac nienawiść i najchetniej kazdego turyste by zamordowali.Sa przypadki opluwania ludzi.Dla świętego spokoju lepiej robic zdjęcia w pustych uliczkach.
W Szefszawan jest ponad 20 meczetow i świątyń. Jednym z najbardziej atrakcyjnych jest XV- wieczny Wielki Meczet El Adamaa Masjid. Jest to największy meczet w mieście, charakteryzujący się widocznym z daleka ośmiokątnym minaretem. Znajduje się tu także 17 mauzoleów. Być może właśnie to jest powodem, dla którego w małym Szefszawanie odbywa się aż tyle mussemów, czyli świąt ku czci świętych mężów.
Jednoczesnie w samym centrum miasta za drewnianymi drzwiami,obok których wielokrotnie przechodziliśmy,miesci się lokal,gdzie można napic się wina i piwa.Sa kelnerzy, a za stolikami siedza przykładni muzułmanie,pala papierosy,popijaja piwo i tu sa już calkiem przyjazni.Namiary dostaliśmy od właściciela hotelu,który napisal nam nazwe lokalu,ale praktycznie nikt nie chciał nam zdradzic,gdzie to jest.W koncu się udalo.Lokal miesci się w duzej kamienicy i na drzwiach nie ma zadnego napisu.Pelna konspiracja.Drogo tam było bardzo,ale napiliśmy się zimnego piwa.
Jak w każdym Marokańskim mieście, jednym z najpiękniejszych miejsc jest tutejsza medyna. Aby się do niej dostać trzeba przejść przez jedną z pięciu bram. Urok starówki związany jest z wpływami andaluzyjskiej sztuki, pod postacią małych placów i licznych fontann. Zasilane górskimi źródłami fontanny są prawdziwymi arcydziełami – prawie zawsze zdobią je błękitno-niebieskie mozaiki cudownie harmonizujące z identycznymi odcieniami budynków. Na tle tych niebieskości ostro odcinają się intensywne kolory sprzedawanych na straganach produktów.
Radze nie dac się namowic na zadnego przewodnika,bo medyna jest mala i najlepiej się spaceruje samemu,odkrywając piekne perelki.Nikt się tutaj nigdzie nie zgubi.
Głównym placem miasta jest zacieniony Uta el-Hammam – to idealne miejsce na chwilę wytchnienia przy szklaneczce Berber whisky,czyli mietowej herbaty. Turystom przyda się mała przestroga: często na wyższych piętrach kawiarenek pali się kif, czyli marokański haszysz – lepiej go nie kupować i nie próbować, z uwagi na restrykcyjne marokańskie prawo, które tego zabrania.
Plac Uta el-Hammam graniczy z Kazbą. Forteca wybudowana została w XVII w. i znajduje się w północno-zachodniej części miasta. Na tym niewielkim prostokątnym obszarze, otoczonym murem wykonanym z pisé, czyli mieszanki kamieni, słomy i błota, można podziwiać uroki andaluzyjskiego ogrodu oraz muzeum etnograficznego. Znajdują się w nim zbiory sztuki ludowej, broni, instrumentów muzycznych i rzemiosła północnego Maroka (tkanin, haftów, garncarstwa).
Aby lepiej poznać lokalną sztukę można się wybrać do Muzeum Rzemiosła, które zgromadziło zbiory koców i przedmiotów wykonanych z malowanego drewna oraz Galerię Hassana, w której wystawiono obrazy miejscowych artystów. Podczas spaceru po mieście warto też odwiedzić plac Makhzen (jeśli będziemy mieli szczęście to trafimy na wystawę ceramiki).
Szefszawan jest idealnym miejscem dla każdego, kto chce odpocząć od zgiełku i gorącego marokańskiego powietrza. Miasteczko jest także idealną scenerią dla każdego pasjonata fotografii. Późnym popołudniem, gdy ciepłe promienie słońca oświetlają błękitne ściany budynków, Szefszawan staje się bajecznym tłem do uwieczniania codziennego życia Marokańczyków.Tylko,żeby oni jeszcze chcieli się uwieczniac.
W tym miasteczku byliśmy dwa razy,tak nas zauroczylo.Mieszkancy nas nie zauroczyli. Robilam zdjecie jakiegos kota,kiedy zza zakretu wyłoniła się kobieta z ciezkimi siatami.Schowala się za drzewo i stala tam chyba z pol godziny,ja tez.Tylko kot cierpliwie mruczal i wygrzewal się w słońcu.Baba nie dala za wygrana,ja poszlam dalej.Mieszkancy tego miasta sa tak niesympatyczni,ze nie chce mi się już o tym pisac.
Po miasteczku trzeba się nachodzic,bo lezy na wzgorzu i schody sa dosyc strome. Kiedy się zmeczymy, idziemy na plac Uta El-Hammam.Tu jest sporo restauracyjek z marokańskimi potrawami.Jest tu restauracja Aladin z parasolkami na dachu.Piekny z niej widok na miasteczko.
Proponuje około 20 minutowy spacer, do położonego na pobliskim wzgorzu, hiszpańskiego meczetu.Wlasciwie to ruiny,ale widok na Szefszawan z tego miejsca zjawiskowy.
Jedno z najpiękniejszych miejsc w Maroko ,w którym się można zakochac,pod warunkiem,ze wymieni się jego mieszkańców. Bardzo fotogeniczne i klimatyczne.Koniecznie trzeba Szefszawan zobaczyc.
Zdjec jest sporo ,ale miasteczko jest tego warte.
Informacje z internetu.
Zdjecia moje i Marka.
