W maju riwiera turecka ma kolor judaszowców południkowych i nabrzmiałych od słońca lewkonii. Puchowce wspaniałe (Ceiba speciosa), jeszcze przedwiosennie rozespane, zamiast kwiatów pokazują kolce. W parkach nie uświadczysz wiewiórek, za to po trawnikach uganiają się żółwie, kiedy trzeba szybkie jak torpedy. Sól od morza srebrzy kryształkami ostre liście palm, a sprzedawcy ostryg pachną cytrynami.
Kalieci- historyczne centrum rozrosłe na klifach - ewokuje wspomnienia z Klechd sezamowych Leśmiana, i aż dziw bierze, że mimo wąskich uliczek wypełnionych dywanami, żaden sułtan na nich nie wzbija się w przestworza. Uliczki wypełnia aromat najprzeróżniejch odmian prażonych orzechów, a biel ścian skrzyżowana z błękitem orientalnych kafli wygląda jak lustrzane odbicie chmur.
Wedle oficjalnych, przewodnikowych narracji, największą atrakcją winna być brama Hadriana, ewokująca ducha czasów rzymskich, jednak uważam, że dużo większe wrażenie wywołują małe podwórka z tajemniczymi ogrodami i cichutkim szmerem fontann w tle.
Do tego lampy i lampeczki, stworzone z małych, mozaikowych odłamków szkła, które potrafią łapać i odbijać swiatło, rozbłyskując "zajączkami" i wpuszczając złociste refleksy w najmniej oczekiwane zakamarki.
A na deser plaża, z górami schodzącym niemalże do gardła morskich fal.
Raczej kamienista, ale połowa skucesu to kwestia odpowiednio uzytej wyobraźni, więc zamiast narzekać na kanciaste ostrości otoczaków, można potraktować tarzanie się w kamieniach jak peeling polerujący do miękkości wszystkie zakamarki ciała.
