Albi jest miastem położonym na północny wschód od Tuluzy, w regionie Midi-Pyrénées, w departamencie Tarn. W 2010 roku miasto wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Obecnie jest to ośrodek przemysłu maszynowego, porcelanowego, a także szklarskiego.
Pierwsze ślady osadnictwa w Albi datują się na epokę brązu (lata 3000-600 p.n.e.). Po podboju Galii przez Rzymian, osada została nazwana Civitas Albigensium. Miała ona raczej skromny charakter, gdyż nie zachowały się większe budowle z tego okresu. W roku 1040, Albi rozbudowało się. Wzniesiono wówczas doskonale zachowany i służący do dziś Pont Vieux (Stary Most) i nowe dzielnice.
W roku 1208 papież i król Francji połączyli siły, by zwalczyć herezję katarów i albigensów, których ważnym ośrodkiem w XII i XIII wieku było Albi. Po ich pokonaniu ziemie, na których zamieszkiwali - formalnie niezależne - włączono do królestwa Francji. W końcu XIV wieku biskup Bernard de Castanet, ukończył budowę pałacu biskupiego (Palais de la Berbie), nadając mu wygląd fortecy. Nakazał on również budowę katedry p.w. św. Cecylii, która rozpoczęła się w 1282 roku i trwała około 100 lat. Miasto przeżywało następnie okres gospodarczej prosperity, a świadectwem tego są piękne renesansowe domy i rezydencje kupieckie. Było również ważnym centrum kulturalnym znanym z działającego tu skryptorium. W średniowieczu do 1320 roku w Albi żyła niewielka społeczność żydowska, później Żydom zezwalano jedynie na płatny przejazd przez miasto, bez prawa osiedlania się. XIV wiek przyniósł znaczne i ważne przekształcenia w mieście. Zostało ono podzielone na sześć dzielnic, zwanych „gaches”, otoczonych murami. Ufortyfikowano także Pont Vieux (Stary Most). Na przedmieściach Albi ulokowały się liczne młyny i garbarnie. W epoce renesansu miasto przeżywało okres prosperity i znacznie się wzbogaciło. Powstało wówczs wiele domów i rezydencji, które możemy podziwiać i dziś, takich jak Maison Enjalbert, Hôtel Gorsse, czy Hôtel de Reynès. Budowle z tego okresu charakteryzują ceglane mury i kamienne obramowania drzwi i okien. W rolku 1474 biskupem Albi został Ludwik d’Amboise. Sprowadził on do miasta mistrza drukarskiego, współpracownika Johanna Gutenberga i założył jedną z pierwszych drukarni we Francji.
XVI wiek przyniósł Francji reformację i wojny religijne, które nie ominęły i Albi. 5 października 1572 roku doszło tu do rzezi protestantów, a Albi przyłączyło się do Świętej Ligi. Na początku lat 80. XVI wieku miasto nawiedziła epidemia dżumy, która zebrała także wiele ofiar. Wiek XVII to okres upadku gospodarczego Albi i regionu. Choć szklarstwo, garbarstwo i tkactwo są nadal ważnymi gałęziami gospodarki, miastu nie udaje się osiągnąć poprzedniego dobrobytu.
W czasie rewolucji francuskiej, Albi traci swoją wiodącą rolę na rzecz Castres, które zostaje nową stolicą departamentu Tarn w 1790 roku. Jednakże republikanie uważają Castres za mało bezpieczne i chronią się w Albi. W 1797 roku, po krótkim okresie supremacji Castres Albi staje się znowu głównym miastem regionu. Dobra kościelne zostają sprzedane, klasztor karmelitów zostaje zamieniony na pałac sprawiedliwości, a klasztor kordelierów - na więzienie. Pałac Berbie zostaje siedzibą administracji departamentu do 1823 roku. W roku 1864 do Albi zostaje doprowadzona linia kolejowa. Na przedmieściach powstają też zakłady metalurgiczne.
W czasie II wojny światowej miasto znalazło się na terytorium zarządzanym przez kolaborancki rząd Vichy. W końcu wojny doszło w Albi do potyczki miejscowego ruchu oporu z wycofującą się jednostką niemiecką.
Dzisiejsze Albi jest regionalnym centrum kulturalnym i naukowym. Tutejsza uczelnia górnicza (École des mines d'Albi-Carmaux) jest ważnym centrum innowacji, badań nad wykorzystaniem energii słonecznej i poszukiwania ekologicznych pojazdów i źródeł energii). Jest również ważnym ośrodkiem turystyki.
