Podróż Z wizytą u Ormian - Zabytki Armenii

10.09.2013.

Przejazd na granicę Gruzji z Armenią do regionu Lori. Po drodze postój przy średniowiecznym monastyrze Haghpat z X-XIII w., będącym cennym przykładem architektury ormiańskiej. Kompleksy architektoniczne klasztoru Haghpat należy do najznamie­nitszych dzieł ormiańskiej architektury średniowiecznej. Przez ponad trzy wieki wzniesiono ponad dwadzieścia różnych kościołów i kaplic, cztery dobudówki, grobowce, wieże dzwonnicze, budynek akademii, skład ksiąg, refektarze, galerie, mosty i inne monumentalne obiekty, nie wspomi­nając o niezliczonych pomieszczeniach mieszkalnych i gospodarczych. Głów­ne zabudowania monasteru zostały zgrupowane dookoła świątyń, tworząc integralne architektonicznie organizmy. Większość sakralnych budynków jest zbudowana na planie krzyża i ma dobu­dówki w czterech narożnikach albo jest z rodzaju krytych kopułą holów. Budowle pierwszego typu to: kościół św. Grzegorza z 1005 r., który stracił swoją kopułę podczas rekon­strukcji w 1211 r pół. XIII w. Dobudówki (żamatun) są największy­m budowlami Haghpatu. Były przezna­czone na poranną i wieczorną posługę. Służyły również, jako grobowce dla wybitnych postaci i dla arystokracji. Zakrystia kościoła Nszana, najbar­dziej wybitna budowla Hagpatu, ma skomplikowane przestrzenne aranżacje. W oryginale był to mały sklepiony gro­bowiec królów Kjurikyd, wybudowany w 1185 r. To uni­katowa budowla ze śmiałym systemem zadaszenia, nadającym wnętrzu cech przestronności i dostojności. Grobowiec rodziny Ukanian w Hag­pacie (wczesny VIII w.) składa się z trzech dużych, prostokątnych kaplic, stojących obok siebie. Kaplice zastępowa­no piedestałami przeciętymi głęboki­mi niszami. Wieża dzwonnicza z 1245 r. w Hagpacie. Jej pierwsza kondygnacja została wykonana na pla­nie krzyża, natomiast druga jest pro­stokątna z odciętymi narożnikami. Refektarz w Haghpacie, datowany na połowę XIII w., to jeden z najważniej­szych świeckich zabytków Armenii. Dalszy przejazd do Dilidżan, miejscowości znanej z wyjątkowej architektury. Park narodowy Dilidżan chroni florę i faunę, w znacznej części zagrożoną wygi­nięciem lub znajdującą się pod ochroną. Odnotowano tu ponad tysiąc różnych gatunków roślin i 107 gatunków ptaków. Nazywany „małą Szwajcarią Armenii” Najciekawsza jest ulica Szarambeiana, niedaleko przystanku autobusowego, nazywana Starym Mia­stem Dilidżan. Mieszczą się przy niej liczne warsztaty rzemieślnicze, galeria oraz muzeum. Okoliczne chłodne, zie­lone lasy są również miłą alternatywą dla rozgrzanej w lecie Doliny Araratu. Zwiedzanie kościoła Matki Bożej w Haghartsin z X-XIII wieku. Wysoka szesnastościenna kopuła świątyni ozdobiona została wspaniałymi łukami, co dodaje jej wysokości i tworzy wrażenie lekkości.. Przedstawiają dwóch mężczyzn w szatach mnisich, którzy wskazują na model kościoła, a także obraz gołębia z połowicznie rozpostartymi skrzydłami, umieszczonego pomiędzy nimi. Postój nad jeziorem Sevan. Na północno - zachodnim brzegu jeziora położony jest monaster Sewanawank. Legenda dotycząca tego kompleksu interpretuje nazwę klasztoru, jako Sew Wank. (Czarny Klasztor), ponieważ przybywali do niego grzeszący duchowni, skazani na banicję wyrokiem katolikosa. Panowały tu bardzo surowe zasady. Kobiety nie miały wstępu do monasteru. Sewanawank składa się z dwóch pro­stych kościołów (pw. Apostołów i Matki Bożej) wybudowanych na półwyspie nie­daleko miasta Sewan. Półwysep był wyspą (do teraz nazwa „wyspa" funkcjonuje wśród lokalnej społeczności do czasu, gdy Stalin polecił spuścić sporo wody z jeziora, wskutek czego jej poziom obniżył się ponad 30 m. Przyjazd do Erywania. Erewan jest stolicą Armenii i zarazem jej największym miastem. Położony nad rzeką Razdan, w dolinie Araratu, Erewan jest przemysłowym, kulturalnym i naukowym centrum Kaukazu.. Tutaj również znajduje się jeden z największych magazynów manu­skryptów na świecie - Matenadaran. Nazwa Erewan pojawiła się w VII w. n.e., gdy miasto było stolicą Armenii pod rzą­dami perskimi, ale badania archeolo­giczne wykazują, że twierdza wojsko­wa Erebuni stała w miejscu Erewanu już w VIII w. p.n.e. Położenie na skrzyżowaniu szlaków karawan podróżujących pomię­dzy Europą a Indiami było już wówczas lokalizacją istotną pod względem stra­tegicznym, z tego też powodu o Erewan ciągle toczyły się wojny, a samo miasto przez wieki znajdowało się pod kontrolą perską lub otomańską. Do początku XX w. Erewan był tylko trochę większym miasteczkiem z doma­mi z glinianych cegieł oraz ogrodami, ale za czasów sowieckich rozwinął się tak, że w 1988 r., gdy schyłek Związku Radziec­kiego był już widoczny, stanowił tętnią­ce życiem, rozwinięte i atrakcyjne miasto. Wspaniały układ miasta - z parkami, obwodnicami i szerokimi alejami obsa­dzonymi drzewami – zaprojektowano w latach 20 i 30 XX w.