Po naszym krótkim wypadzie do Urugwaju, wracamy (po raz kolejny) do Argentyny. Naszym celem jest jeden z naturalnych cudów natury w samym sercu lasu tropikalnego, od 1984 roku wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO: wodospady Iguazú. Znajdują się one na rzece Iguaçu, na samej górze argentyńskiego ogonka, tuż przy granicy z Paragwajem i Brazylią. Ponieważ Paragwaj jest, wraz z Boliwią, największym przegranym w historii południowo-amerykańskiej, magiczne 'cataratas' podzieliły między siebie Argentyna (80%) i Brazylia (20%).
Z Concordii do Puerto Iguazú docieramy wczesnym rankiem. Zmiana klimatu jest radykalna. Czujemy się tak, jak gdybyśmy znów znaleźli się w Azji Południowo-Wschodniej. Gorąco, wilgotno, komarowo, z bujną tropikalną roślinnością i czerwoną ziemią. Gdyby tylko nie te komary, przeprowadzające masowe ataki (od czasów Tahiti nie byliśmy tak pogryzieni), dużo łatwiej byłoby się przystosować do klimatu.
Nazwa wodospadów pochodzi z języka Indian Guarani: 'y' to woda, 'kuasu' wielka. A wielka, to mało powiedziane: 275 kaskad na długości trzech kilometrów. Przepływ wody też jest "nie byle jaki": sześć milionów litrów wody na sekundę! Największa kaskada z całego kompleksu to Garganta del Diablo ('gardło diabła') w formie litery U. Mierzy 82 metry - jest więc wyższa od wodospadu Niagara.
Naszą wizytę wodospadów Iguazú zaczynamy od strony argentyńskiej, powszechnie uważanej za bardziej imponującą. Umieszczone na górze mostki pozwalają spacerować nad kaskadami, fizycznie być blisko ich.
Jesteśmy w szoku: siła z jaką woda przepływa, hałas jaki wydaje, tego się nie da opisać. Mamy szczęście, to pierwszy słoneczny dzień od tygodnia. Na dodatek, przez kilka dni poprzedzających naszą wizytę padał deszcz, przepływ wody jest więc większy niż zazwyczaj. Nieszczęśliwie, z tego też powodu zamknięty jest dostęp na wyspę San Martin - stateczki nie dałyby rady przedrzeć się na drugą stronę rwącego potoku.
Oczywiście gwoździem programu jest już wspomniana wcześniej Garganta del Diablo. Ta kaskada w formie "U", jest długa na 700 metrów, szeroka na 150 metrów i wysoka na 82 metry.
Drugiego dnia, szczęśliwie również słonecznego, wybieramy się do parku po brazylijskiej stronie. Strażnicy graniczni wcale się nami nie przejmują, na czas jednodniowych wizyt paszporty nawet nie podlegają kontroli. Brazylijska strona jest uważana powszechnie za mniej interesującą. Co za głupota! Nam się dużo bardziej podobała niż argentyńska.
Oferuje ona zupełnie inny widok na wodospady Iguazú: najpierw całościową wizję z drugiego brzegu, potem po mostku, praktycznie "wejście" w paszczę lwa. Całkowicie zmoczeni możemy na własnej skórze poczuć siłę Garganta del Diablo. I najpiękniejszy efekt: tęcza tworząca się nad prawie każdą kaskadą...
Cóż za wizyta! Możemy zaliczyć wodospady Iguazú do najpiękniejszych miejsc naszej podróży. Nie można pozostać obojętnym przed tym cudem natury. Dla ciekawostki dodam, że naprawdę cięzko jest nam sobie wybrazić dwa epizody "z życia" wodospadów Iguazú: dwukrotnie (w roku 1934 i 1978) całkowicie one wyschły. Ostatnim razem, w 1978, przez 28 dni nie spadła z ich ani kropelka wody!
Z tą informacją zapraszamy do filmowego bonusu: sześć i pół minuty płynącej wody (spróbujcie sobie wyobrazić to miejsce bez niej!). No niby to tylko woda, ale w jakiej pięknej scenerii. Można odpalić w HD (ponieważ jakoś udało się nam wysłać...)
Radzimy tylko oglądanie w niedalekiej odległości do toalety... :)
Link do artykułu "Wodospady Iguazu" na naszej stronie.
