PUBLIKACJA TA JEST CZĘŚCIĄ WIĘKSZEJ WYPRAWY, DOSTĘPNEJ TUTAJ:
LINK
„W 1972 roku, w trakcie zwiedzania muru podczas swojej przełomowej wizyty dyplomatycznej w Chińskiej Republice Ludowej, Richard Nixon powiedział na użytek zachodniej opinii publicznej, zafascynowanej spektaklem, w którym amerykański prezydent antykomunista bratał się z maoistami za „bambusową kurtyną”: „To wielki mur i musiał zostać wzniesiony przez wielki naród”. Już w czasach postmaoistowskich, gdy mur stał się wielką atrakcją turystyczną, miliony ludzi poszły śladami Nixona, jednogłośnie wyrażając zachwyt nad tym niezwykłym zabytkiem chińskiej architektury. (W istocie jedynymi obcokrajowcami w najnowszej historii, którzy odnieśli się chłodno do uroku muru, okazali się piłkarze drużyny West Bromwich Albion, którzy w 1978 roku, będąc pierwszym zawodowym angielskim zespołem, który odwiedził Chiny po ich otwarciu się na Zachód, zrezygnowali z krajoznawczej wycieczki na północ. „Kiedy zobaczyło się już jakiś mur – wyjaśnili – to tak jakby widziało się już wszystkie”.)” Julia Lovell - „Wielki Mur Chiński”
Wydawać by się mogło, że to po prostu tylko mur. Nie pałac, nie pomnik, nie plac i nie świątynia. Ale mur. A jednak jest coś magicznego w tym dziele człowieka, coś co sprawia, że rocznie miliony ludzi z całego świata chce lecieć do Chin po to m.in. aby zobaczyć owy słynny na cały świat mur. Nie wszyscy jednak o tym wiedzą, że w tym Murze wcale aż tak dużo muru nie ma. Nie jest to bowiem jednolita zwarta kamienna konstrukcja, ale wiele odcinków, niepołączonych ze sobą, z których tylko część jest z kamienia. Według badań archeologicznych, z całego muru długości 8,850 km, to 6,259 km jest prawdziwym murem o jakim my myślimy, zbudowanym z kamienia. Cała reszta to mur z gliny i trawy wysoki tylko na 2 metry, lub naturalne przeszkody terenu, jak rzeki i wzgórza z wolnostojącymi strażnicami. Na kamiennych odcinkach muru, tylko w strategicznych miejscach miał on 10 metrów wysokości, a 7 metrów szerokości, poprzecinany co chwila strażnicami (basztami). Reszta muru kamiennego była znacznie skromniejsza.
Mimo tego od początków swego powstania Mur Chiński był fascynującą budowlą. Choć jego początki sięgają V wieku p.n.e., to jednak za oficjalnego twórcę uważa się pierwszego cesarza Chin – Qin Shi Huanga. Po tym jak zjednoczył Chiny pod jednym berłem, postanowił połączyć wiele różnych odcinków murów budowanych wcześniej w jeden ciąg umocnień, aby chronić swoje nowe państwo od ataków „barbarzyńców” z północy. Już wtedy bowiem zaczęła u władców chińskich kwitnąć ideologia a zarazem wizja świata: my Chiny = cywilizacja, reszta świata poza murem = barbarzyńcy. Choć Wielki Mur budowano setkami lat olbrzymim kosztem (zarówno finansowym, zasobów jak i ludzkim) to jego główną ideą wcale nie było jednak obrona od fizycznych ataków plemion i narodów z północnych stepów. Tak naprawdę, Wielki Mur Chiński to największa w historii świata bezużyteczna budowla! Nie uchronił chińskich władców przed obaleniem ich dynastii przez Mongołów w XIII wieku, a kilkaset lat później również, gdy ponownie Chińczycy doszli do władzy, tym razem z dynastii Ming (1368–1644). Mimo iż za czasów dynastii Ming doszło do największej w historii rozbudowy muru (i to właśnie tej dynastii zawdzięczamy obecny wizerunek Wielkiego Muru Chińskiego), sprytni Mandżurowie z północy ominęli mur i zaatakowali Pekin od strony...morza, obalając Mingów i zakładając swoją własną dynastię Qing. Nowi władcy Chin nie widzieli sensu rozbudowy tej budowli ani jej konserwacji, więc Mur Chiński stracił jakiekolwiek znaczenie. Nawet w umysłach Chińczyków! Oni sami przestali w nim widzieć coś wspaniałego, dzieło sztuki i powód do dumy. Dla nich przez długie lata stawał się on jak to się często mówi „kupą kamieni”. Do pewnego czasu...
„Ta chińska obojętność zaczęła się przeradzać w coraz większy entuzjazm około siedemdziesięciu lat temu i to pod wpływem zaspokojenia czysto instrumentalnej potrzeby wizerunku nowoczesnych Chin: symbol wspaniałej dziejowej wielkości Chin okazał się bardzo użyteczny dla podbudowy narodowego poczucia wartości w chudych latach XX wieku, w okresie nieudanych rewolucji, wojen domowych, obcych najazdów, głodu i powszechnej nędzy. Podchwytując zachodni podziw dla muru, współcześni Chińczycy przyjęli podobne, radośnie beztroskie nastawienie do historycznych faktów. […] „Wielki Mur – czytamy w krótkim anglojęzycznym wstępie do chińskiej encyklopedii z 1994 roku – wspaniały i jednolity jako ciało i dusza, symbolizuje wielką siłę chińskiego narodu. Najeźdźcy zewnętrzni poniosą całkowitą klęskę w zderzeniu z tą potężną masą [sic]”.
[…] Do czasu pierwszej wyprawy Chińczyka w kosmos w 2003 roku chińskie podręczniki szkolne cytowały beztrosko mit o tym, że mur stanowi jedną ze wzniesionych rękami ludzi budowli – oprócz holenderskich wałów przeciwpowodziowych – widoczną z Księżyca. Dopiero gdy Yang Liwei, członek wyprawy kosmicznej z 2003 roku, powrócił na Ziemię i wywołał pewne zamieszanie oświadczeniem, że nie mógł dostrzec ani jednego odcinka owej konstrukcji, chińskie Ministerstwo Edukacji nieśmiało przyznało się do pewnej „nieścisłości wiedzy, przekazywanej uczniom naszych szkół podstawowych”.” Julia Lovell - „Wielki Mur Chiński”
Tak więc od dawien dawna, jak i dziś, Wielki Mur Chiński więcej znaczy w umysłach ludzi, niż realnie. Mimo tego stanowi on wspaniałe dzieło ludzkości i wart jest obejrzenia w ciągu naszego życia. Choć grubą przesadą są słowa Mao Zedonga wypowiedziane w 1935 roku: „Nie jest prawdziwym człowiekiem ten, kto nie dotknął Wielkiego Muru” - hasło widniejące obecnie na koszulkach, czapeczkach i innych pamiątkach – ale niewątpliwie coś w magii tego muru jest.
7 lipca 2007 roku Wielki Mur Chiński został wybrany jednym z 7 Nowych Cudów Świata w ogólnoświatowym głosowaniu. Każdemu finaliście przypisano atrybuty, czy też symbole. W tym przypadku były to: wytrwałość i uporczywość.
Obiekt z Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO (1987 r.)
