Zbliża się wieczór, czas pomyśleć o noclegu. Na stacji benzynowej porozumiewając się naszą skromną liczbą hiszpańskich słów dostaliśmy adres miłego pension, gdzie można dobrze zjeść i za mała kwotę przenocować. Ale miasto Bailen wyglądało na wybitnie przemysłowe i po przejechaniu centrum zgodnie stwierdziliśmy, że na pewno tu nie zanocujemy. Do Kordowy, następnego punku zwiedzania zostało nam ponad sto kilometrów. Jedziemy, czy nocujemy po drodze. Jadąc autostradą rozglądaliśmy się dalej. Wreszcie spodobały nam się gaje oliwne i nazwa miasteczka Mengibar. Gdzieś w połowie drogi zatrzymaliśmy się na ryneczku małej wioski Cazalilla, gdzie przed kościołem siedziało parę osób spytaliśmy się o pension. Dużo mówiąc i gestykulując wskazali nam drogę. Oczywiście potoku słów nie zrozumieliśmy, ale kierunek już tak. Oczekiwaliśmy jakiegoś napisu, szyldu, niestety po paruset metrach miasto się skończyło. Zawracamy i znowu pytamy napotkane osoby. Wreszcie miła starsza pani bierze nas niemal za rękę i prowadzi. Przy okazji spotykamy parę osób, które za nami leciało bo zauważyło że błądzimy. Co za uczynne osoby. Wreszcie stajemy przed zielonymi drzwiami, które okazują się pension. Ale co to za pensjonat. To stary odnowiony dom, urządzony w starym stylu z wielkim tarasem, ogrodem i basenem. A w ogrodzie drzewa cytrynowe tylko zrywać i zrobić lemoniadę. Pensjonat prowadzi przemiła hiszpanka niemieckiego pochodzenia wraz z mężem. Gdy już osiągnęli wiek emerytalny przeprowadzili się tam i wyremontowali dom rodzinny. Tak się zaprzyjaźniliśmy, że mamy zaproszenie na następne wakacje tym razem jako przyjaciele a nie klienci. Słuchając jej ostrzeżenia, że w Kordobie i Sewilli kradną i lepiej nie zostawiać zapakowanego bagażami samochodu na ulicy, postanowiliśmy zostać na dwie noce i do Kordowy wyruszamy z pustym bagażnikiem.
